กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 919

หลังจากที่เอเลนกลับมาที่สถานกักกันจากสถานีตำรวจเพื่อสอบปากคำ เธอรู้สึกกังวล และกระสับกระส่ายอย่างมากขณะที่กำลังรอฟังผล

เธอไม่รู้ว่าตำรวจจะปล่อยเธอไปหรือเปล่า เธอจึงได้แต่อธิษฐานอย่างสุดหัวใจ

ในสองวันนับตั้งแต่ถูกขังอยู่ในสถานกักกัน เธอได้รับความทรมานอย่างที่เธอไม่เคยประสบมาก่อนในชีวิต ตอนนี้เธอใกล้จะทรุดลงแล้ว เธอกลัวว่าเธอจะตายที่นี่ถ้าพวกเขาไม่ปล่อยเธอออกไป

คุณท่านวิลสันรู้สึกกระสับกระส่ายเมื่อรู้ว่าเอเลนถูกเรียกตัวไปที่สถานีตำรวจเพื่อสอบปากคำเมื่อเช้านี้ เธอกังวลว่าเอเลนจะสารภาพต่อเจ้าหน้าที่เกี่ยวกับการถูกกลั่นแกล้งที่เธอได้รับในห้องขังจากเธอและเจนนิเฟอร์

เธอยังกังวลอีกด้วยว่าเอเลนจะขอเปลี่ยนห้องขัง

หากเจ้าหน้าที่พาเธอไป ความสุขเดียวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอในสถานกักกันจะหายไปทันที!

เป็นเวลานานแล้วที่คุณท่านวิลสันต้องถูกเขี่ยทิ้งเพราะความโชคร้ายและความยากลำบากที่เกิดขึ้นกับตระกูลวิลสัน ความเศร้าโศกยังคงอยู่จนกระทั่งเอเลนถูกขังอยู่ในห้องขังเดียวกันกับเธอซึ่งเธอได้รับความสนุกสนานของชีวิตกลับคืนมา

เธอยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อคิดว่าเธอจะถูกปล่อยตัวภายในสิบวัน ขณะที่เอเลนอาจต้องติดคุกนานกว่าสิบหรือยี่สิบปี

เอเลนขดตัวอยู่ที่มุมห้องขังทันทีที่เธอกลับมา คุณท่านวิลสันเดินมาหาเอเลนและถามด้วยความขบขัน “นี่ ฉันได้ยินมาว่าแกถูกเรียกตัวไปที่สถานีเพื่อสอบปากคำอย่างนั้นเหรอ?”

เอเลนมองมาที่เธอ และพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ใช่ค่ะแม่ พวกเขาอยากจะถามอะไรฉันบางอย่าง”

คุณท่านวิลสันถามอย่างเย็นชาว่า “แล้วแกพูดพล่ามไร้สาระออกไปบ้างหรือเปล่า? แกไปบ่นอะไรกับพวกเขางั้นเหรอ?”

เอเลนส่ายหัวด้วยความตกใจ และพูดว่า “ไม่นะคะแม่! ไม่ต้องกังวล ฉันไม่ได้บอกพวกเขาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องขัง พวกเขาถามฉันเกี่ยวกับคดีนี้เท่านั้น”