กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 920

คุณท่านวิลสันพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา “แกทำอะไรผิดงั้นเหรอ นี่แกยังจะมาถามฉันอีกเหรอ? ฟังนะ แกมันผิดตราบใดที่แกยังยังหายใจและมีชีวิตอยู่! ทางเลือกเดียวของแกคือตายและไม่ต้องเสียออกซิเจนในโลกนี้!”

ความเจ็บปวดจากหูของเอเลนทำให้เธอตัวสั่นด้วยความกลัว เธอรู้สึกเหมือนหูของเธอจะถูกดึงออก แต่เธอไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟังเลยแม้แต่น้อย เธอทำได้เพียงกลืนความขมขื่น และอดทนต่อความเจ็บปวดทุกข์ทรมานอย่างสุดกำลัง

'อีกไม่นาน อีกไม่นาน ฉันจะได้ออกจากขุมนรกนี้แล้ว!'

'หลังจากที่ฉันออกไป นังแก่ที่ไร้ประโยชน์นี้ก็จะถูกปล่อยตามออกมาในอีกสองสามวัน จนกว่าจะถึงตอนนั้น เธอจะไม่มีที่อยู่ ไม่มีอาหารกิน และเธออาจจะตายบนถนน! ถึงตอนนั้นฉันจะได้แก้แค้น!'

นังแก่นี่คิดจริง ๆ เหรอว่าฉันจะถูกกักขังไว้สิบห้าปี? หล่อนยังกล้าที่จะใฝ่ฝันที่จะไปอาศัยอยู่ที่วิลล่า ที่ธอมป์สัน เฟิร์สด้วยจดหมายโง่ ๆ นั่นเนี่ยนะ! ตลกสิ้นดี!

นังแก่นี่คงไม่เคยคิดมาก่อนสินะว่าเธอไม่เพียงแต่ไม่ได้ถูกขังนานถึงสิบห้าปี แต่เธอจะได้รับการปล่อยตัวในไม่ช้า!

เธอไม่สามารถรอวันที่ผู้คุมดูแลปล่อยเธอไป หญิงชราคนนั้นคงจะตกตะลึงและหดหู่ เธอจะหงุดหงิดมากเช่นกัน!

เธออาจจะตายที่นี่ไปเลยก็ได้!

อันที่จริง คุณท่านวิลสันไม่ได้คาดคิดว่าเอเลนจะได้รับการปล่อยตัว เธอแค่คิดว่าเอเลนอาจจะติดคุกตลอดชีวิต

นั่นคือเหตุผลที่เธอเก็บจดหมายของเอเลนไว้ราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า เพราะเธอสามารถอ้างสิทธิ์ที่วิลล่า ที่ธอมป์สัน เฟิร์สได้เมื่อเธอได้รับการปล่อยตัวในอีกสิบวันต่อมา

โอ้พระเจ้า วิลล่า ธอมป์สัน เฟิร์ส บ้านในฝันของเธอ!

คราวนี้ล่ะ หลังจากได้ไปอยู่ในวิลล่าแล้ว เธอจะไม่ไปไหนอีกเลย เธอจะอยู่ในวิลล่าจนวันตาย!

ในช่วงสองวันที่ผ่านมา เธอไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากเลียข้าวต้มสองคำจากพื้น เธอนอนไม่ได้ แถมยังเป็นไข้อีกด้วย มันช่างน่าเศร้าเหลือเกิน เธอแทบรอไม่ไหวที่จะออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุด!

ผู้คุมเดินไปที่ห้องขัง เปิดประตูและตะโกนว่า “ถึงเวลาที่สนามแล้ว! ทุกคน เข้าแถว!”

“เวลาที่สนาม?!”

เอเลนรู้สึกราวกับว่าหัวใจที่เต้นแรงของเธอลดลงเหลือต่ำกว่าศูนย์ในทันที

พวกผู้คุมมาที่นี่เพื่อพาพวกเธอออกไปที่สนามจริง ๆ เหรอ? พวกเขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อปล่อยเธอไปหรอกเหรอ? เป็นไปได้ไหมที่พวกเขาไม่ได้ทราบข่าวเกี่ยวกับการปล่อยตัวเธอ?