กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 952

หลังจากที่เขาพูดเสร็จ เขาก็พูดต่อว่า “ว่าแต่นายไม่ได้อยู่ในแลงคาสเตอร์หรอกเหรอ? ทำไมนายถึงกลับมาที่โอลรัส ฮิลล์เร็วขนาดนี้?”

ฮาร์วีย์ยิ้มก่อนจะพูดว่า “เป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ ที่บริษัทของฉันได้ให้ฉันเดินทางมาทำธุระที่โอลรัส ฮิลล์พอดี ฉันเพิ่งมาถึงที่นี่ในช่วงบ่ายของวันนี้เอง ทันทีที่ฉันลงจากรถ ฉันเห็นพวกนายทุกคนคุยกันในกลุ่มแชท นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันตัดสินใจมาที่นี่โดยเร็วที่สุด!”

ชาร์ลีถามด้วยความสงสัย “นายไม่ได้ทำธุรกิจของนายเองเหรอ? ทำไมนายถึงกลับไปทำงานบริษัทอีกครั้ง?”

ฮาร์วีย์ยิ้มอย่างขมขื่นก่อนจะพูดว่า “ธุรกิจไม่ดีน่ะสิ ธุรกิจของใครจะสามารถไปได้ดีได้ล่ะในตอนนี้? เศรษฐกิจในช่วงสองปีที่ผ่านมาไม่ง่ายเลย และการทำธุรกิจก็ไม่ง่ายเอาซะเลยด้ยย”

หลังจากที่เขาพูดจบ ฮาร์วีย์ก็มองไปที่แคลร์ก่อนจะยิ้ม และพูดว่า “ชาร์ลี นี่คือน้องสะใภ้ของฉันหรือเปล่า?”

ชาร์ลีพยักหน้าก่อนจะพูดว่า “ใช่แล้ว นี่คือภรรยาของฉันเอง แคลร์”

หลังจากที่เขาพูดเสร็จแล้ว เขาแนะนำให้ฮาร์วีย์ให้รู้จักกับแคลร์ “แคลร์ นี่คือฮาร์วีย์ เพื่อนรักของผมในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า”

ฮาร์วีย์ยิ้มอีกครั้งก่อนจะพูดว่า “ชาร์ลี นายนี่โชคดีมากจริง ๆ ! น้องสะใภ้สวยมาก”

แคลร์ยิ้มก่อนพูดว่า “ขอบคุณนะคะ”

ฮาร์วีย์พยักหน้าก่อนแสร้งทำเป็นบ่นกับชาร์ลี “ชาร์ลี นายมันแย่จริง ๆ ! นายไม่ได้ติดต่อกับเราเป็นเวลาหลายปี หลังจากคุณนายลูอิสป่วยเป็นโรคยูเรเมีย ฉันได้ยินเธอบอกว่านายจะไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลบ่อย ๆ แต่ดูเหมือนว่านายตั้งใจจะหลบหน้าพวกเราทุกคน! ทำไมนายต้องทำแบบนั้นด้วย?"

ชาร์ลีหัวเราะก่อนจะตอบอย่างจริงจังว่า “ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาฉันไม่ค่อยดีนักน่ะ และฉันไม่ต้องการให้ใครเจอฉันตอนที่ฉันยากจนมาก”

ชาร์ลีก็มีความภาคภูมิใจในตนเองเช่นกัน นับตั้งแต่เขาแต่งงานกับแคลร์ เขามักถูกคนรอบข้างเยาะเย้ย พวกเขาจะพูดว่าเขาเป็นเศษขยะ คนงี่เง่าที่น่าสมเพชและเป็นลูกเขยที่ไร้ประโยชน์ แม้ว่าโดยทั่วไปแล้วเขาจะไม่สนใจสิ่งที่คนอื่นคิดเกี่ยวกับตัวเขา แต่เขาก็ไม่ต้องการให้เพื่อนสมัยเด็กที่โตมากับเขารู้ถึงภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเขา

ฮาร์วีย์ตอบอย่างจริงจังว่า “น้องชายที่รัก เราทั้งคู่อาศัยอยู่ด้วยกันในเพิงที่ไซต์ก่อสร้างเป็นเวลานาน เราสามารถแบ่งซาลาเปานึ่งกันคนละครึ่ง ทำไมนายต้องมาอายต่อหน้าฉันด้วยล่ะ? อีกอย่างนะน้องชาย ฉันเองก็ไม่ได้มีชีวิตที่ดีมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ดูฉันสิ ฉันยังคงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขทุกวันได้ไม่ใช่เหรอ?”

ชาร์ลีพยักหน้าเล็กน้อย