กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 110

ฮึ่ย สมุนไพรปรุงยามีตั้งสามสิบกว่าชนิด ทั้งยังเติบโตในแหล่งที่ต่างกัน นางต้องใช้เวลาเก็บอีกกี่ปีกี่ชาติก็ไม่รู้ถึงจะได้ครบ สู้เจียดเงินสักนิดหนึ่งไปซื้อสมุนไพรมาเสียเลยยังจะดีกว่า

คำพูดของอาจารย์สวีเป็นเหมือนการสะกดจิต ยิ่งเมื่อยังไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่เลยตั้งแต่ข้ามภพมาจนถึงตอนนี้ กู้ชูหน่วนจึงผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

ตอนที่นางตกใจตื่นขึ้นมาก็เป็นเพราะเซี่ยวอวี่เซวียนฟาดจนตื่น

นางเงยหน้าขึ้นมาอย่างงุนงง “เช้าแล้วเหรอ”

อาจารย์สวีโมโหมาก “กู้ชูหน่วน เจ้ายังเห็นหัวคนแก่อย่างข้าอยู่หรือไม่ฮึ”

กู้ชูหน่วนเกาหูที่มีเสียงดังหึ่งๆ ของตัวเอง

ตาเฒ่าเน่าเปื่อยนี่ แก่แล้วขี้โมโหแถมยังขี้ฉุนเฉียวอีก

ทุกคนในโรงเรียนอดหัวเราะไม่ได้

มาช้าก็แล้ว คิดไม่ถึงว่ายังจะกล้าหลับในห้องเรียนอีก

แต่อาจารย์สวีขึ้นชื่อเรื่องความโมโหร้ายอยู่แล้ว

“ที่นี่คือโรงเรียนแห่งราชสำนัก มีผู้คนมากมายอยากจะเข้ามาเรียนที่นี่ แต่เจ้าเล่า... เจ้ากลับมานอนในห้อง เจ้า... เจ้าจะทำให้ข้าโกรธจนตายหรืออย่างไร”

เซี่ยวอวี่เซวียนรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เขาควรจะดีใจหรือเห็นใจนางดี

ตอนที่กู้ชูหน่วนไม่มา เขาจะเป็นคนที่ถูกอาจารย์จับผิดตลอดเวลา ตอนนี้ดูเหมือนว่าลมจะเปลี่ยนทิศ แม่สาวอัปลักษณ์ผู้นี้ดูเหมือนจะไร้เหตุผลเสียยิ่งกว่าเขา

อย่างมากเขาก็แค่แอบงีบหลับ แต่นางกลับหลับจนถึงขั้นกรนออกมา

กู้ชูหน่วนแก้ตัวอย่างเป็นจริงเป็นจังว่า “ท่านอาจารย์ ท่านเข้าใจผิดแล้ว สำนักศึกษาในวังคือที่ใดกัน มีหรือที่ข้าจะไม่อยากเข้ามาเรียน ข้าจะกล้าหลับไปได้อย่างไร เมื่อครู่นี้ข้าแค่กำลังใคร่ครวญถึงคำสอนของท่านก็เท่านั้น”

“สามหาว เจ้าหลับในห้องเรียนแล้วยังจะมาอ้างเหตุผลอะไรอีก ไหนเจ้าลองบอกมาสิ เมื่อครู่นี้ข้าอธิบายไปถึงตรงไหน”

กู้ชูหน่วนเบนหน้าและกวาดสายตาไปทางเซี่ยวอวี่เซวียน ส่งสายตาบอกใบ้เขา

เจ๋ออ๋องหันไปมองกู้ชูหน่วนอย่างไม่อยากจะเชื่อ

แม้แต่มือของซั่งกวนฉู่ที่ถือหนังสืออยู่ข้างๆ อาจารย์สวียังสั่นระริก เขาเงยหน้าขึ้นมาและมองกู้ชูหน่วนด้วยแววตาที่งงงันสุดขีด

ตรงที่คนรู้จักข้า กล่าวว่าข้าเป็นทุกข์ คนไม่รู้จักข้า กล่าวว่าข้ากำลังแสวงหา

นะ... นางรู้กลอนสู่หลีได้อย่างไร

ราบช้าเป็นทิวแถว หวิวไหวแลมัวเมา คนรู้จักข้า กล่าวว่าข้าเป็นทุกข์ คนไม่รู้จักข้ากล่าวว่าข้ากำลังแสวงหา

สายตาแปลกๆ ของทุกคนทำให้กู้ชูหน่วนเอะใจ

ไม่ใช่บทกวีสู่หลีหรอกหรือ

เหตุใดนางจึงรู้สึกกระดากที่จะท่องกลอนบทที่สามออกมา

เอ่ยออกมาว่า “อา... ท่านอาจารย์ เช่นนั้นข้าออกไปวิ่งห้าสิบรอบนะเจ้าคะ แต่ว่ากู้ชูหลานมาเรียนพร้อมกับข้า ข้าถูกลงโทษให้วิ่ง

กู้ชูหลานเพิ่งจะได้สติขึ้นมาหลังจากตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย”

“จะไม่เกี่ยวกับเจ้าได้อย่างไร ในฐานะที่มาเรียนด้วยกัน ในเมื่อนายของเจ้าทำผิด เจ้าก็ควรถูกลงโทษด้วยมิใช่หรือ”

“นี่มันเหตุผลอะไรกัน”

“ก็เหตุผลแบบนั้นละ หากเจ้าจะว่ากระไรก็ออกไปแล้วเลี้ยวซ้าย ไปหาฝ่าบาทเสีย ทูลขอฝ่าบาทว่าไม่ต้องให้เจ้ามาเป็นเพื่อนเรียนของข้าอีก”

“เยี่ยมๆๆๆ ยอดเยี่ยมจริงๆ คุณหนูสาม นี่คือบทกวีสู่หลีที่ครบถ้วนแล้วใช่หรือไม่”

ทันใดนั้นอาจารย์สวีก็ถลันเข้ามาทั้งยังพูดจารื่นหู ทำเอากู้ชูหน่วนเกือบจะผงะ

ตาเฒ่านี่สมองกลับแล้วหรืออย่างไร เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเอาแน่เอานอนไม่ได้ เป็นคนสองบุคลิกงั้นรึ

เมื่อเห็นว่ากู้ชูหน่วนไม่ตอบ อาจารย์สวีจึงถามย้ำอย่างร้อนใจว่า “คุณหนูสาม นี่คือบทกวีสู่หลีที่ครบถ้วนแล้วใช่หรือไม่”