กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 21

“ตัวยุ่ง เจ้ามันผู้หญิงไร้ยางอาย...”

เสียงคำรามที่แผดสนั่นทำให้เหล่านกและสัตว์ป่าแตกตื่น พระราชวังชิวเฟิงหลังใหญ่มโหฬารเต็มไปด้วยเสียงสะท้อนอันโกรธเกรี้ยวของเยี่ยจิ่งหาน

กู้ชูหน่วนเกาหูตัวเองและรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว นางจะฉวยโอกาสแอบหนีไป แต่เยี่ยจิ่งหานกอดขาของนางไว้แน่น

“ยังคิดจะหนีอีกรึ มันไม่มีทางออก”

กู้ชูหน่วนสลัดอย่างไรก็สลัดมือของเขาไม่ออก เมื่อทนไม่ได้จึงทำหน้าทำตาโศกเศร้าร้องไห้ออกมา “พี่ชาย ถ้าไม่ใช่เพราะท่านตั้งค่ายกลไว้ ข้าคงไม่พลาดติดกับดักโดยบังเอิญเช่นนี้ คงไม่โผลงมาทับท่าน ไม่ลูบคลำท่านด้วย ข้าขอโทษแล้วยังไม่พอหรืออย่างไร”

“เจ้ายังจะมาพูดอีก”

“ก็ได้ๆๆ ข้าไม่พูดแล้ว ถ้าท่านรู้สึกแย่ อย่างมากสุดข้ายอมให้ท่านโผเข้าใส่แล้วลูบคลำกลับก็ได้”

"....."

“อะไร เจ้าจะมองข้าตลอดเช่นนี้ไม่ได้ เจ้ามองแล้วทำให้ข้าจิตใจไม่สงบ”

“อันที่จริงเรื่องที่เกิดขึ้นกับเราสองคนก่อนหน้านี้ ข้าเป็นผู้หญิง คนที่เสียหายควรจะเป็นข้ามากกว่า”

ฟิ้ว...

บรรยากาศลดต่ำลงอีกเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเดือนสามฤดูใบไม้ผลิ แต่กู้ชูหน่วนกลับรู้สึกเหมือนเป็นฤดูหนาวเดือนสิบสองอย่างไรอย่างนั้น

นางหดคอหาความอบอุ่นและกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา หลังจากข่มกลั้นอยู่นานจึงกล่าวออกมาว่า “หรือข้าควรปล่อยให้ท่านรังแกกลับ เราสองคนจะได้หายกัน”

เส้นเลือดของเยี่ยจิ่งหานปูดขึ้นมา ความโกรธของเขาค่อยๆ เพิ่มพูนและเริ่มจะระงับความโกรธภายในกายเอาไว้ไม่ได้

นางยังเป็นผู้หญิงอยู่หรือเปล่า พูดออกมาเช่นนั้น นางไม่รู้สึกละอายใจบ้างเลยหรือ