กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 22

กู้ชูหน่วนเบ้ปาก “ตอนนี้ท่านถูกพิษ คนที่ขยับตัวไม่ได้ก็คือท่าน ไม่ใช่ข้า ถ้าข้าคิดจะทำอะไรกับท่านจริงๆ ในหุบเขาที่ทั้งห่างไกลทั้งยังอยู่ในเขตหวงห้ามเช่นนี้ ไม่ว่าใครก็ช่วยท่านไม่ได้”

“ท่านไม่ต้องกังวลไปหรอกว่าข้าจะทำอะไรอย่างนั้นกับท่าน”

นางพูดอย่างมีเหตุผลและเป็นงานเป็นการ ทว่าเยี่ยจิ่งหานโกรธจนกระอักเลือด มีเลือดทะลักออกมาจากปาก จากนั้นเขาก็หมดสติไปทั้งอย่างนั้น

เอ่อ...

เป็นลมเหรอ?

งั้นนางก็หนีได้สบายแล้วละซี

กู้ชูหน่วนคิดจะวิ่งหนี แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่หล่อเหลางดงามราวกับเทวดาดูขาวซีดปานนั้น อีกทั้ง เมื่อเห็นดอกไม้สีขาวงดงามบนพื้นเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงสดของเขา ฝีเท้าของนางก็ดูเหมือนจะถูกยึดด้วยตะกั่วและขยับไปไหนไม่ได้

เลือดลมของเขาไหลย้อนกลับ ก๊าซพิษโจมตีเข้าที่หัวใจ ถ้าไม่ช่วยเขาจะต้องตายแน่นอน

“ไม่รู้เหมือนกันว่าชาติที่แล้วไปทำบาปอะไรไว้ชาตินี้ถึงได้เจอท่านตลอด เอาเถอะ เพื่อเห็นแก่ท่าน คราวนี้ข้าจะช่วยท่านอีกครั้งก็ได้”

ว่าแล้วกู้ชูหน่วนจึงนั่งลงและตรวจชีพจรของเขา ทันทีที่สัมผัสชีพจร สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปทันควัน

คิดไม่ถึงว่าจะมีพิษอยู่สองชนิด ซึ่งทั้งสองชนิดเป็นพิษที่รุนแรงที่สุดและชั่วร้ายที่สุดในโลก

หนึ่งในนั้นคือพิษเหมันต์ ซึ่งพิษนี้เขาน่าจะได้รับตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดา ดังนั้นนับตั้งแต่เกิดมาเขาจะต้องทนความเจ็บปวดชนิดที่คนธรรมดาไม่มีทางทนรับไหวทุกวันที่สิบห้าของเดือน

เมื่อพิษเหมันต์จู่โจมจากอวัยวะภายใน เลือดภายในกายจะเริ่มแข็งตัวเป็นน้ำแข็งและทำให้คนผู้นั้นหนาวจนตายทั้งเป็น ทว่ากลับตายไม่ได้

อีกชนิดหนึ่งคือพิษร้ายของใบไม้โลหิต ซึ่งอาจทำให้ถึงตายได้ เมื่อพิษเข้าจู่โจม ความเจ็บปวดจะแทรกซึมเข้าไปถึงไขกระดูก จะรู้สึกเหมือนถูกมดนับหมื่นนับแสนกัดกินไปทั้งตัว ร่างกายเหมือนถูกสับเป็นชิ้นๆ

เขาต้องใช้พิษเหมันต์กับหมื่นบุปผาในการควบคุมพิษเย็นจากใบไม้โลหิตเพื่อรักษาชีวิตของตัวเอง

ทว่าพิษทั้งสองชนิดเป็นคนละส่วนกัน ความเจ็บปวดที่เขาได้รับนั้นรุนแรงกว่าพิษหนึ่งในนั้นอย่างน้อยสิบเท่า

ไม่ว่าจะเป็นพิษเหมันต์หรือพิษร้ายจากใบไม้โลหิต กระบวนการที่ทำมันขึ้นมาต้องใช้เวลาอย่างน้อยสิบปี และต้องใช้พิษอย่างน้อยห้าร้อยชนิดมาปรุงรวมกัน

บุรุษผู้นี้ไปทำให้ใครไม่พอใจกันแน่ มันคุ้มหรือที่ศัตรูจะลงทุนขนาดนี้เพื่อทำร้ายเขา