กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 43

ร่างกายที่ว่องไวของกู้ชูหน่วนขยับวูบ ทว่ามือใหญ่ของเขาติดเป็นเงาตามตัว ไม่ว่านางจะหลบอย่างไรก็ไม่มีทางหลบพ้น

ด้วยความจนใจ กู้ชูหน่วนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลิ้งไปบนพื้นเหมือนปลาไหลที่จนตรอกสุดขีด นั่นเองจึงหลบการโจมตีได้

เมื่อครู่นี้นางรู้สึกได้ถึงความตายที่ย่างกรายลงมาบนหัว

ถ้าชายผู้นี้มีเจตนาจะฆ่าจริงๆ แค่มือเพียงข้างเดียวก็พอจะคร่าชีวิตนางได้แล้ว

นางยิ้มราวกับพวกสุนัขรับใช้ “ท่านอ๋องช่างสูงส่งยิ่งนัก แค่พลิกฝ่ามือก็ควบคุมเมฆควบคุมฝนได้ แน่นอนว่าท่านคงไม่ทำอะไรผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่อ่อนแออย่างข้าใช่หรือไม่”

“ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่อ่อนแอ?”

เฮอะ

นางน่ะหรืออ่อนแอ

แม้แต่กับผู้ชายยังกล้าแข็งข้อ ยังจะเรียกว่าผู้หญิงอ่อนแออีกหรือ

“ใช่สิเจ้าคะ ท่านลองดูแขนขาเล็กๆ ของข้าซี ข้าจะทำร้ายท่านได้อย่างไร เรื่องก่อนหน้านี้ข้ารู้ว่าข้าผิด ท่านเป็นผู้สูงศักดิ์ ให้อภัยคนต่ำต้อยอย่างข้าสักครั้ง แล้วข้าสัญญาว่าต่อไปจะไม่เอาเปรียบท่านอีก...”

พรึบ...

อุณหภูมิในรถม้าลดลงถึงขีดสุด

สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานกลายเป็นสีดำทะมึน พร้อมกันนั้นจิตสังหารอันบางเบาก็แผ่ออกมา

กู้ชูหน่วนแอบส่งเสียงไม่พอใจและรีบพูดต่อหน้านักฆ่าอย่างเยี่ยจิ่งหานว่า

“ท่านอ๋อง ถึงอย่างไรข้าก็เคยช่วยชีวิตท่านไว้ บุญคุณและความแค้นของเราถือว่าหายกัน”

“เจ้าคิดอย่างนั้นรึ”

กู้ชูหน่วนไม่ใคร่สบายใจ

นางรู้สึกว่าเรื่องมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

“เช่นนั้น เรามาพูดถึงข้อตกลงกันดีกว่า”

“เฮอะ... เจ้ามีสิทธิ์งั้นหรือ” เยี่ยจิ่งหานชายตามองนางราวกับมองมดปลวกที่เป็นเหมือนผงธุลี

“ใช่ สิทธิ์ของข้า ข้า...”

ปึ่ง!

รถม้าหยุดลงอย่างกะทันหัน ส่งผลให้กู้ชูหน่วนหน้าคะมำทันทีเพราะขาของนางไม่มั่นคง