กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 441

เดิมคนของเผ่าเพลิงฟ้าก็สงสัยผู้นำกองธงกล้วยไม้อยู่แล้ว กู้ชูหน่วนกล่าวพูดเช่นนี้ คนของเผ่าเพลิงฟ้ายิ่งมองคนของเหล่าผู้นำกองธงกล้วยไม้เป็นศัตรูมากขึ้นเรื่อยๆ

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างเอ้อระเหยลอยลมขึ้นอีกว่า“ยิ่งกว่านั้น หินก้อนใหญ่บนยอดเขาเพิ่งบังเอิญไปตกลงบนหัวของเหล่าผู้อาวุโสเผ่าเพลิงฟ้า แต่พวกเจ้าทั้งหมดอยู่บริเวณชายขอบ และพากันหลบหนีได้อย่างง่ายดาย "

“กู้ชูหน่วน เจ้าหมายความว่าอย่างไรกัน หรือสงสัยว่าข้าวางแผน?”

“ข้าไม่มีความกล้าที่จะพูดเช่นนั้น ชีวิตน้อยๆของข้ายังถูกบีบอยู่ในมือของพวกเจ้าอยู่”

“เช่นนั้นก้อนหินใหญ่ก็มิใช่ไม่โดนเจ้าหรือ?”

“ข้าไม่ได้ถูกก้อนหินทับ นั่นคือข้าโชคชะตาชีวิตดี ผู้ใดจะรู้อีกสักครู่เมื่อเจ้านำทางแล้ว เจ้าจะทำลายข้าหรือไม่”

“หากวันนี้ข้าไม่สังหารเจ้า ก็ไม่ใช่ผู้นำกองธงกล้วยไม้ของสิบสองกองธงบุปผาเผ่าปีศาจหรอก”

ผู้นำกองธงกล้วยไม้กล่าวด้วยความเดือดดาล ยื่นมือออกมาโดยไม่ได้คิดพิจารณาอีก จากนั้นกวัดแกว่งต้องการสังหารกู้ชูหน่วน

เหล่าผู้อาวุโสของเผ่าเพลิงฟ้าก็ถูกทำให้โกรธเดือดดาล

บวกกับคำกล่าวพูดแต่ละประโยคที่ยั่วแหย่ของกู้ชูหน่วน เผ่าเพลิงฟ้ากับเผ่าปีศาจต่างหันหลังให้กัน เข่นฆ่ากันเอง

ผู้อาวุโสจวินกล่าวว่า“เหล่าคนชั่วของเผ่าปีศาจ ข้าเห็นพวกเจ้าเจตนามุ่งร้ายนานแล้ว พวกเจ้าเห็นพวกข้าเหล่าเผ่าเพลิงฟ้าคนมากมาย เลยอยากจะทำให้ตายทีละคน ได้ผลประโยชน์อย่างง่ายดาย กู้ชูหน่วนกล่าวพูดถูก เจ้าจงใจวางแผน”

“ต่ำช้า คิดไม่ถึงว่าพวกเจ้าจะกล้าทำร้ายหน้าข้า ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นไม่มีอะไรจะต้องคุยแล้ว เจอของจริงเลย”

ผู้นำกองธงโบตั๋นกล่าวว่า“ข้าว่าเผ่าเพลิงฟ้าจ้องจับผิดเรา อยากจะถือโอกาสนี้กีดกันพวกเรา แล้วเขมือบเอาไข่มุกมังกรนะ มีอะไรที่จะต้องกล่าวพูดกับคนเหล่านี้ สังหารทิ้งก็สิ้นเรื่อง”

แม้ว่ารูปลักษณ์ของผู้นำกองธงกล้วยไม้จะไม่ค่อยดีนัก แต่เขาเป็นห่วงใบหน้าของเขามาก เผ่าเพลิงฟ้าคนมากรังแกคนน้อยกว่า ยังทุบตีเขาที่หน้าโดยเฉพาะ บนใบหน้าของเขามีรอยเลือดอยู่บนใบหน้าของเขา เดิมเผ่าปีศาจที่มีความคับแค้นใจกับเผ่าเพลิงฟ้าอยู่นั้นก็แตกระเบิดปะทุออกอย่างสมบูรณ์

กู้ชูหน่วนลูบสัมผัสคางด้วยความคุ้นชิน

ระยะห่างไกลเพียงนี้ นางคิดไม่ออกชั่วขณะว่าสิ่งใดจะสามารถพาไปถึงเสาแท่นดอกบัวได้

เมื่อมองไปบริเวณโดยรอบนี้พบไม้ตะบองยาวกับหินแตกละเอียด เศษเหล็กเป็นต้น กู้ชูหน่วนน่าจะรู้ได้ว่าพวกเขาคิดมามากมายหลายวิธีแล้ว ก็ยังคงไม่สามารถไปถึงเสาแท่นดอกบัวได้

“ไข่มุกนี้ใหญ่เท่าไข่นกพิราบ มีพลังความเก่งกาจตามเลื่องลือจริงหรือ?”

“ไม่เช่นนั้นเจ้าคิดว่าผู้คนที่มาจากทั่วแห่งหนแย่งชิงมันไปทำสิ่งใด?”

“เช่นนั้นท่านล่ะ เพราะเหตุใดท่านถึงแย่งชิงไข่มุกมังกร?”

อยากแย่งก็แย่ง แม่สาวน้อย ไข่มุกมังกรนี้ไม่ใช่ของมงคล ข้าแนะนำเจ้าว่าให้รีบออกไปจากที่นี่เสีย

สิ่งอื่นใดข้าล้วนกลัว แต่ไม่กลัวการถูกหายนะ ไข่มุกมังกรนี้ดูแล้วตระการตาอย่างมาก ทำเป็นสร้อยมาห้อยที่คอน่าจะสวยงามเหลือล้น ข้าชอบ และก็อยากจะได้มัน

พัดของน่าหลานหลิงลั่วชะงักลง รอยยิ้มมิได้อบอุ่นเยี่ยงเมื่อครู่แล้ว เขากล่าวว่า“หากเจ้าชอบสร้อยคอ ข้าจะส่งมอบแก่เจ้าทั้งใหญ่ทั้งดีเชียวล่ะ”

“มิจำเป็น เพราะข้าก็ชอบสิ่งนี้”

“ที่นี่มีเพียงไข่มุกมังกรหนึ่งเม็ด แต่ทว่าพวกเรากลับมีสองคน เจ้าว่าควรจะทำอย่างไรดี?”

ให้ผู้หญิงก่อน ส่วนชายเป็นสุภาพบุรุษ

กู้ชูหน่วนลากเสียงยาว คล้ายกับจะหัวเราะก็ไม่ปาน กล่าวขึ้นว่า“อีกอย่าง….อยากจะได้ไข่มุกมังกร ไม่ใช่มีเพียงแค่เราสองคน”

“พวกเขานะหรือ ไม่มีโอกาสหรอก”