กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 613

กู้ชูหน่วนเหลือไว้เพียงเล็กน้อย จากนั้นก็เดินไปที่จวนแม่ทัพ

จวนแม่ทัพไม่ได้มีสง่าราศีเหมือนจวนอื่น ๆ แต่โอ่อ่าและเงียบสงบ

มีเวรยามสองคนยืนอยู่ที่หน้าประตู และเมื่อนางเข้าไปใกล้ก็ถูกขวางไว้ในทันที

"โปรดแจ้งคุณชายเซี่ยว เซี่ยวอวี่เซวียน ว่ากู้ชูหน่วนเพื่อนของเขามาหาเขา"

"กู้ชูหน่วน？คุณหนูสามของจวนอัครเสนาบดี พระชายาของหานอ๋อง เทพแห่งสงคราม？"

เวรยามทั้งสองมองซ้ายมองขวา

ทำไมพระชายาหานถึงแต่งกายเป็นบุรุษ？

"แม่นาง ไม่ว่าท่านจะเป็นพระชายาหานหรือไม่ ข้าต้องขอโทษด้วย ช่วงไม่กี่วันมานี้คุณชายเซี่ยวไม่รับแขก"

"ทำไม？"

"นี่......ไม่ได้บอกไว้ เชิญท่านกลับไปเถิด"

ท่าทีของเวรยามยังคงให้ความเคารพ แต่จากสายตาของพวกเขา ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่เชื่อว่านางคือพระชายาหาน

ก็จริง นางแต่งกายเช่นนี้ และไม่มีผู้ติดตามแม้แต่คนเดียว ใครจะไปเชื่อ

" เอี๊ยดอ๊าด " ประตูจวนแม่ทัพถูกเปิดออก ชายที่ท่าทางสุภาพเรียบร้อยคนหนึ่ง และชายในชุดสีเขียวครามก็เดินออกมา

ชายผู้นี้อายุเพียงยี่สิบต้น ๆ ในมือของเขาถือพัด หน้าตางดงามและสง่าผ่าเผย

แต่สิ่งที่เขาแน่ใจก็คือคุณหนูรองตระกูลกู้ไม่ได้ตรงไปตรงมาเหมือนเช่นคุณหนูสามตระกูลกู้

นางไม่ได้อ่อนโยน จิตใจดี และมีคุณธรรมเหมือนอย่างคำร่ำลือ

เขาไปทูลขอต่อฝ่าบาท แต่ฝ่าบาทก็ทรงยืนกราน เขาจึงหมดหมดทาง

"ท่านต้องการให้ข้าเกลี้ยกล่อมให้เขาแต่งงานกับกู้ชูอวิ๋น？" หากต้องแต่งงานกับกู้ชูอวิ๋นจริง ๆ เซี่ยวอวี่เซวียนก็อย่าคิดว่าจะไม่มีชีวิตที่ดีได้

"การพบกันครั้งแรก ผู้น้อยไม่ควรขอร้องพระชายาหานเช่นนี้ แต่พระชายาหานสนิทสนมกับน้องชายของผู้น้อย คงจะไม่ทำให้น้องชายของผู้น้อยลำบากใจมากเกินไป" เซี่ยวอวี่โหลวยิ้มเล็กน้อย

กู้ชูหน่วนก็ยิ้มเช่นกัน

ชายผู้นี้สมกับที่เป็นหนึ่งในสี่นักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ของใต้หล้า เช่นเดียวกับกับอาจารย์ซั่งกวน เขาสามารถมองได้อย่างทะลุปรุโปร่งและพูดได้ดี

กู้ชูหน่วนตามเซี่ยวอวี่โหลวเข้าไปในจวน

ทุกอย่างในจวนทำให้นางประหลาดใจ

นางคิดว่าจวนแม่ทัพจะมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา มีการแกะสลักลวดลายบนโครงสร้างไม้อย่างวิจิตรงดงาม แต่หลังจากที่เข้ามา ที่นี่มีคนรับใช้น้อยมาก และที่เห็นก็เป็นคนชรา

ที่นี่ไม่มีดอกไม้ต้นไม้ใด ๆ ไม่ภูเขาปลอมที่มีน้ำไหล มีเพียงสวนผักใบเขียว

เซี่ยวอวี่โหลวก็อธิบายว่า "ท่านพ่อรักเหล่าทหารเสมือนบุตร ชาย และคำนึงถึงแต่ใต้หล้า เขาเอาเงินทั้งหมดไปเพื่อเตรียมเสบียงทหาร และไม่ยากจะสิ้นเปลืองเงินในการจ้างคนรับใช้ ในจวนจึงมีเพียงคนรับใช้ที่แก่ชรา

กู้ชูหน่วนรู้สึกอึดอัดใจ และกล่าวอย่างไม่เต็มใจว่า "จวนแม่ทัพช่างมีเอกลักษณ์เสียจริง"

นอกจากเปลืองพื้นที่ แล้วยังไร้ประโยชน์ สู้ปลูกผักสวนครัวเสียจะดีกว่า เช่นนี้จะได้แบ่งให้ประชาชนที่ตกทุกข์ได้ยากได้กินด้วย กล่าวอย่างไม่เกรงว่าพระชายาหานจะขบขัน ผักพวกนี้ เมื่อถึงเวลาเก็บเกี่ยวก็จะเก็บไว้ให้คนในจวนไม่ถึงหนึ่งส่วน และที่เหลือก็จะให้ประชาชน อีกทั้งพวกเราพี่น้องยังถูกท่านพ่อยึดเบี้ยหวัด และมักจะหิวโหยจนต้องเกาะคนอื่นกิน ในตอนนี้เมื่อเพื่อน ๆ