กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 675

ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องอันโหยหวนและเสียงคร่ำครวญอันเจ็บปวดซึ่งอยู่ไม่ไกลจากนาง

กู้ชูหน่วนฟังออกว่าเป็นเสียงกรีดร้องของเจี้ยงเสวี่ยและเสียงคร่ำครวญของจอมมาร

"อาม่อ เจี้ยงเสวี่ย พวกเจ้าอยู่ที่ไหน?"

"พี่หญิง ข้า......ข้าอยู่ที่นี่......"

กู้ชูหน่วนพยายามดึงใบบัวออกมามองหาตำแหน่งที่อยู่ของจอมมารและเจี้ยงเสวี่ย

ในที่สุดนางก็มองเห็นและทำให้นางอดไม่ได้ที่จะตกใจและสงสาร

นั่นเป็นฉากที่ช่างน่าอดสูเหลือเกิน

เจี้ยงเสวี่ยตกลงบนใบบัวและดีดเด้งไปมาไม่หยุด ร่างกายมีเลือดไหลออกมาอย่างรวดเร็ว ซึ่งเห็นได้ด้วยตาเปล่า เลือดที่ไหลหยดลงมานั้นตกลงบนใบบัวทั้งหมด ทำให้ใบบัวที่ผลิบานมีสีเขียวมากยิ่งขึ้นและสวยงาม

ม่านเกราะบัวนั้นอยู่เบื้องบนของศีรษะของเขาและเกสรตัวผู้ก็ทำหน้าที่เหมือนหนอนดูดเลือด ดูดแก่นสารและไขกระดูกของเขาอย่างต่อเนื่อง เจ็บปวดจนเจี้ยงเสวี่ยกรีดร้องอย่างโหยหวนโดยไม่คำนึกถึงภาพลักษณ์ใดๆ

จอมมารก็ไม่ต่างไปจากเจี้ยงเสวี่ยนัก เขาพยายามปัดป้อง แต่ยิ่งปัดป้องมากเท่าไรก็ดูเหมือนว่าดอกบัวและใบบัวนั้นจะยิ่งดูดเลือดรุนแรงมากยิ่งขึ้น

แม้แต่จอมมารที่เป็นยอดฝีมือสูงสุดระดับห้า เมื่อต้องเผชิญหน้ากับใบบัวและดอกบัวเช่นนี้ก็ไม่มีเรี่ยวแรงป้องกันได้เลยแม้แต่นิดเดียว

"เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร เหตุใดพวกข้าไม่เป็นอะไร แต่พวกเจ้ากลับเป็นเช่นนี้"

กู้ชูหน่วนพยายามอย่างหนักที่จะดึงดอกบัวและใบบัวเหล่านั้นออกไปและช่วยชีวิตพวกเขา แต่ก็ไร้ประโยชน์ กลับทำให้ใบบัวและดอกบัวนั้นเพิ่มความโหดร้ายยิ่งขึ้นไปอีก

เสี่ยวลู่ก็ช่วยเหลือ แต่ดอกบัวเหล่านี้เปรียบเสมือนกำแพงเหล็ก และไม่ว่าจะฉีกดึงหรือเผาทำลายอย่างไรก็ไร้ประโยชน์

เมื่อเห็นว่าเจี้ยงเสวี่ยและจอมมารต้องสูญเสียเลือดและแก่นสารในร่างกายออกไปมากและอาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้ กู้ชูหน่วนจึงพยายามฝืนบังคับให้ตัวเองต้องเข้มแข็งและสงบขึ้น

"พี่หญิง......ข้า......ข้าเจ็บ......"

ร่างกายของกู้ชูหน่วนสะดุ้งขึ้นกะทันหันจากการกัดนิ้วมือของตัวเองให้ขาด เพื่อให้เลือดสดหยดลงไปบนใบบัวและดอกบัว

เมื่อดอกบัวและใบบัวที่ดุร้ายเหล่านั้นได้ดูดกินเลือดสดของกู้ชูหน่วน ความดุร้ายนั้นก็หายไปในพริบตาและไม่ดูดกินพวกเขาทั้งสองคนอีกต่อไป แต่กลับเก็บเกสรดอกบัวและใบบัว จากนั้นปล่อยให้เจี้ยงเสวี่ยและจอมมารตกลงไปในสระบัวโดยไม่ทำร้ายพวกเขาอีก

กู้ชูหน่วนรีบเข้าไปประคองจอมมารที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและกล่าวด้วยความเป็นห่วง "อาม่อ เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง?"

"เจ็บ......เจ็บเหลือเกิน"

จอมมารยื่นมืออันขาวนวลสวยงามออกไปทั้งสองข้าง มือทั้งสองข้างของเขาเป็นเพราะเสียเลือดไปมาก จึงทำให้ซีดเซียวและไม่มีเลือดฝาดเลยแม้แต่นิดเดียว รวมไปถึงมีรอยย่นเกิดขึ้นบ้างเล็กน้อย

รูม่านตาสีฟ้าและสีม่วงของเขาหรี่ลงเล็กน้อยและในที่สุดก็กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

ทำให้หูของกู้ชูหน่วนสั่นสะเทือนและเกือบจะพลั้งเผลอลงมือจัดการจอมมารกระเด็นออกไป

"มือของข้า......เหตุใดมือของข้าถึงมีรอยเหี่ยวย่น? เช่นนั้นแล้วใบหน้าของข้าล่ะ ใบหน้าของข้าก็มีริ้วรอยเหี่ยวย่นด้วยใช่หรือไม่?"

จอมมารรีบจับสัมผัสใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาและรีบเดินหนีออกห่างจากกู้ชูหน่วน

แต่เป็นเพราะสูญเสียเลือดมากจึงทำให้ยืนไม่มั่นคงและเกือบจะล้มลงไป

กู้ชูหน่วนประคองเขาเอาไว้และกอดเขาไว้พลางลูบหลังและปลอบเขา "ใบหน้าของเจ้าไม่มีริ้วรอยเหี่ยวย่น ใบหน้าของเจ้ายังสวยงามดังเดิม หยุดร้องโวยวายได้แล้ว ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสที่ฆ่าไม่ตายเหล่านั้นของเผ่าเพลิงฟ้าจะไล่ตามมาหรือไม่ หากยังร้องโวยวายเช่นนี้ต่อไป พวกเขาจะต้องตามมาเจออย่างแน่นอน"

"มือของข้าเหี่ยวลงแล้ว ใบหน้าของข้าจะไม่เหี่ยวย่นจริงหรือ?"

"เจ้าไม่เชื่อคนอื่น หรือว่าเจ้าไม่เชื่อข้าด้วยอย่างนั้นหรือ? ข้าเคยโกหกเจ้าด้วยหรือ?"

"เอ่อ......ดูเหมือนว่าท่านโกหกข้าอยู่บ่อยครั้งไป"

"จริงหรือ เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้ แต่รอยเหี่ยวย่นเพียงเล็กน้อยของเจ้าจะนับประสาอะไร เจ้าดูนี่สิ......"

กู้ชูหน่วนหยิบยาขึ้นมาหนึ่งขวดและนำยามาทาลงบนฝ่ามือของเขา เดิมทีที่มีรอยเหี่ยวย่นออกมาเพียงเล็กน้อย แต่เมื่อนางถูไปมารอยเหี่ยวย่นนั้นก็ค่อยๆ หายไป

มือของเขายังคงนุ่มนวลและอ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน และยังมีกลิ่นจางๆ และหัวใจที่ตึงเครียดของจอมมารก็โล่งใจ

"นี่คือยาอะไร เหตุใดถึงมีประโยชน์มากเช่นนี้ พี่หญิง ท่านให้ข้าได้หรือไม่?"

"ได้"

ไม่ง่ายเลยที่จะพูดเกลี้ยกล่อมจอมมารสำเร็จ กู้ชูหน่วนหันไปมองเจี้ยงเสวี่ย ทั้งสองสบตากันโดยไม่พูดอะไร

เจี้ยงเสวี่ยราวกับเพียงหายใจก็แก่ลงกว่าสิบปี ใบหน้าขาวซีดเซียวและเต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น แม้แต่ดวงตาก็ยังตกลง ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงเลยสักนิด

นี่หรือคือคนวัยหนุ่ม......

เมื่อมองออกไป คาดว่าคงมีอายุไม่ต่ำกว่าห้าสิบปีกระมัง......

จอมมารรีบหยิบกระจกบานเล็กออกมาและมองดูตัวเองในกระจกด้วยอาการสั่นเล็กน้อย