กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 675

เมื่อดอกบัวและใบบัวที่ดุร้ายเหล่านั้นได้ดูดกินเลือดสดของกู้ชูหน่วน ความดุร้ายนั้นก็หายไปในพริบตาและไม่ดูดกินพวกเขาทั้งสองคนอีกต่อไป แต่กลับเก็บเกสรดอกบัวและใบบัว จากนั้นปล่อยให้เจี้ยงเสวี่ยและจอมมารตกลงไปในสระบัวโดยไม่ทำร้ายพวกเขาอีก

กู้ชูหน่วนรีบเข้าไปประคองจอมมารที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและกล่าวด้วยความเป็นห่วง "อาม่อ เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง?"

"เจ็บ......เจ็บเหลือเกิน"

จอมมารยื่นมืออันขาวนวลสวยงามออกไปทั้งสองข้าง มือทั้งสองข้างของเขาเป็นเพราะเสียเลือดไปมาก จึงทำให้ซีดเซียวและไม่มีเลือดฝาดเลยแม้แต่นิดเดียว รวมไปถึงมีรอยย่นเกิดขึ้นบ้างเล็กน้อย

รูม่านตาสีฟ้าและสีม่วงของเขาหรี่ลงเล็กน้อยและในที่สุดก็กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

ทำให้หูของกู้ชูหน่วนสั่นสะเทือนและเกือบจะพลั้งเผลอลงมือจัดการจอมมารกระเด็นออกไป

"มือของข้า......เหตุใดมือของข้าถึงมีรอยเหี่ยวย่น? เช่นนั้นแล้วใบหน้าของข้าล่ะ ใบหน้าของข้าก็มีริ้วรอยเหี่ยวย่นด้วยใช่หรือไม่?"

จอมมารรีบจับสัมผัสใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาและรีบเดินหนีออกห่างจากกู้ชูหน่วน

แต่เป็นเพราะสูญเสียเลือดมากจึงทำให้ยืนไม่มั่นคงและเกือบจะล้มลงไป

ใบหน้าของเจ้ายังสวยงามดังเดิม หยุดร้องโวยวายได้แล้ว ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสที่ฆ่าไม่ตายเหล่านั้นของเผ่าเพลิงฟ้าจะไล่ตามมาหรือไม่

"มือของข้าเหี่ยวลงแล้ว ใบหน้าของข้าจะไม่เหี่ยวย่นจริงหรือ?"

"เจ้าไม่เชื่อคนอื่น หรือว่าเจ้าไม่เชื่อข้าด้วยอย่างนั้นหรือ? ข้าเคยโกหกเจ้าด้วยหรือ?"

"เอ่อ......ดูเหมือนว่าท่านโกหกข้าอยู่บ่อยครั้งไป"

"จริงหรือ เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้ แต่รอยเหี่ยวย่นเพียงเล็กน้อยของเจ้าจะนับประสาอะไร เจ้าดูนี่สิ......"

กู้ชูหน่วนหยิบยาขึ้นมาหนึ่งขวดและนำยามาทาลงบนฝ่ามือของเขา เดิมทีที่มีรอยเหี่ยวย่นออกมาเพียงเล็กน้อย แต่เมื่อนางถูไปมารอยเหี่ยวย่นนั้นก็ค่อยๆ หายไป

มือของเขายังคงนุ่มนวลและอ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน และยังมีกลิ่นจางๆ และหัวใจที่ตึงเครียดของจอมมารก็โล่งใจ

"นี่คือยาอะไร เหตุใดถึงมีประโยชน์มากเช่นนี้ พี่หญิง ท่านให้ข้าได้หรือไม่?"

"ได้"

ไม่ง่ายเลยที่จะพูดเกลี้ยกล่อมจอมมารสำเร็จ กู้ชูหน่วนหันไปมองเจี้ยงเสวี่ย ทั้งสองสบตากันโดยไม่พูดอะไร

เจี้ยงเสวี่ยราวกับเพียงหายใจก็แก่ลงกว่าสิบปี ใบหน้าขาวซีดเซียวและเต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น แม้แต่ดวงตาก็ยังตกลง ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงเลยสักนิด

นี่หรือคือคนวัยหนุ่ม......

เมื่อมองออกไป คาดว่าคงมีอายุไม่ต่ำกว่าห้าสิบปีกระมัง......

จอมมารรีบหยิบกระจกบานเล็กออกมาและมองดูตัวเองในกระจกด้วยอาการสั่นเล็กน้อย

เขาไม่แก่อย่างน่ากลัวเหมือนเจี้ยงเสวี่ยเช่นนั้น เพียงแค่มีรอยย่นเล็กน้อยเท่านั้น

จอมมารถอนหายใจยาว หัวใจของเขาพองขึ้นอีกครั้ง รอยเหี่ยวย่นอันน่าเกลียดทำให้เขาแก่ขึ้นหลายปีในทันที

กู้ชูหน่วนกล่าวว่า "พอได้แล้ว หยุดส่องได้แล้ว อย่าว่าแต่เจ้ามีริ้วรอยเหี่ยวย่นเพียงเล็กน้อยเลย ต่อให้ตอนนี้เจ้าเป็นคนแก่ชรา ข้าก็ไม่รังเกียจเจ้า รอให้กลับไปยังเผ่าหยกให้ได้ ข้าจะช่วยเจ้าฟื้นฟูขึ้นใหม่และจะทำให้เจ้ากลับไปหล่อเหลาดังเดิมอย่างแน่นอน"

ถึงแม้จะพูดออกไปเช่นนี้ แต่จอมมารยังคงรู้สึกรังเกียจตัวเองเล็กน้อย เขาหยิบผ้าคลุมใบหน้าออกมาและปกปิดใบหน้าของตัวเองเอาไว้ จากนั้นพยายามอยู่ให้ห่างไกลกู้ชูหน่วนและบ่นพึมพำในปากเบาๆ

"ช่างน่าแปลกใจเหลือเกิน เหตุใดใบบัวและดอกบัวถึงเลือกทำร้ายเพียงข้าและเจี้ยงเสวี่ยเท่านั้น หรือเพียงเพราะพวกข้าไม่ใช่คนของเผ่าหยกอย่างนั้นหรือ?"

"ใช่กระมัง สระบัวนี้สร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องคนของเผ่าหยกน่ะ"

กู้ชูหน่วนนั่งลงและทำการตรวจวัดชีพจรให้กับเจี้ยงเสวี่ย

เขาถูกช่วยชีวิตเอาไว้ได้ทันจึงไม่มีอันตรายถึงชีวิต แต่เขาสูญเสียเลือดไปมากและแก่นสารสำคัญในร่างกายก็ถูกดูดออกมาจำนวนมาก เกรงว่าจะเป็นการยากที่จะฟื้นฟูกลับให้เป็นเหมือนเดิมในระยะเวลาอันสั้นนี้

จอมมารกล่าวว่า "เลือดของท่านสามารถควบคุมใบบัวได้ เหตุใดท่าถึงไม่รีบปล่อยออกมา ทำให้ข้าต้องเสียเลือดเป็นจำนวนมากเช่นนี้"