กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 852

กู้ชูหน่วนมาถึงแท่นดอกบัวและจ้องไปที่กระจกหงส์เป็นเวลานาน แต่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้กระจกหงส์ยอมรับนางเป็นนาย

เมื่อมองไปที่เยี่ยจิ่งหานและเหวินเส่าอี๋อีกครั้ง ทั้งสองคนก็กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด และไม่มีใครกล้าคิดฟุ้งซ่าน

นางรู้ดีว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่นางจะได้กระจกหงส์ไป

หากพลาดโอกาสนี้ไป ต่อให้นางจะมีความสามารถที่ยอดเยี่ยม แต่ก็ไม่สามารถเอากระจกหงส์ไปได้

และเซี่ยวอวี่เซวียน ดูเหมือนว่าเขาจะต้องการกระจกหงส์มาก

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เซี่ยวอวี่เซวียนทำเพื่อนาง กู้ชูหน่วนก็กัดฟัน นางเอื้อมมือไปจับที่ด้ามกระจก และพยายามที่จะดึงกระจกหงส์ออกมา

เยี่ยจิ่งหานไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้

เขาเหวี่ยงขลุ่ยหยกขาว ทั้งสองฝ่ายได้รับบาดเจ็บ พลังอันแข็งแกร่งพุ่งไปทางเหวินเส่าอี๋

เหวินเส่าอี๋กระโดดหลบการโจมตีที่รุนแรง แต่ก็ยังได้รับบาดเจ็บสาหัส เขากระอักเลือดและใบหน้าก็ซีดเซียวในทันที

เขาจดจ่ออยู่กับการโจมตีเยี่ยจิ่งหานอย่างหนัก แต่เนื่องจากได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงไม่สามารถรวบรวมพลังได้ชั่วขณะหนึ่ง จึงทำได้เพียงนั่งสมาธิและฟื้นฟูพลังและรักษาอาการบาดเจ็บ

เยี่ยจิ่งหานบาดเจ็บสาหัสหนักกว่าเขา

และเกือบจะต้องจบชีวิตลง

เขาคำรามอย่างบ้าคลั่ง "มู่หน่วน หากเจ้ากล้าแตะต้องกระจกหงส์ ไม่ว่าจะอยู่แห่งหนใด ข้าจะทำให้เจ้าตายไปเสียยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่"

"เพล้ง......"

เสียงของเขาดังมาก ราวกับว่าเป็นความโกรธเกือบตลอดชีวิตของเขา

กู้ชูหน่นเพิ่งจะหยิบกระจกหงส์ออกมาเมื่อครู่ เสียงของเขาทำให้นางตกใจมากจนมือสั่น และกระจกหงส์ก็ตกลงไปที่พื้น เสียงดังเพล้ง กระจกแตกเป็นเสี่ยง ๆ

"ฮ้า......"

ในถ้ำมีเพียงสามคน ไม่รู้ว่าใครส่งเสียงหายใจหอบเช่นนี้

ทุกคนต่างมองดูกระจกหงส์ที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ และแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่ากระจกหงส์ศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถดูดวิญญาณทั้งหมดในโลกได้ จะถูกทำลายลงเช่นนี้？

พวกเขาคิดว่ากระจกหงส์น่าจะทำให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ แต่หลังจากรออยู่นาน กระจกที่แตกอยู่บนพื้นก็ยังคงกองอยู่ที่เดิม

เหวินเส่าอี๋รู้สึกสับสนในใจ

เขารู้ว่ากระจกบานนี้เป็นความหวังเดียวที่จะรวบรวมวิญญาณทั้งหมดของกู้ชูหน่วนกลับมาได้ แต่เมื่อมันแตกละเอียด หญิงผู้นั้นก็จะหายไปตลอดกาล

เขาควรจะดีใจ แต่เขา......กลับยิ้มไม่ออก

เยี่ยจิ่งหานหัวใจสลาย หากไม่ใช่เพราะเขาบาดเจ็บสาหัสและไร้เรี่ยวแรง เขาก็คงจะซัดกู้ชูหน่วนให้ตายด้วยฝ่ามือเดียว

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงคลานไปด้วยแววตาที่กระหายเลือด เขาจ้องมองไปที่กู้ชูหน่วนอย่างดุร้ายและแทบอยากจะฉีกนางเป็นชิ้น ๆ

"เจ้าทำลายกระจกหงส์ ไม่คิดเลยว่าเจ้าทำลายกระจกหงส์จริง ๆ......มู่หน่วน......เจ้าสมควรตาย"

เขาไม่เคยอยากฆ่าใครมากขนาดนี้มาก่อน

ผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด ไม่ง่ายเลยที่เขาจะพบความหวังเพียงเล็กน้อย

แต่ทุกครั้งก็ถูกมู่หน่วนทำลายลง

เยือกเย็น

เยือกเย็นมากเสียจนกู้ชูหน่วนตัวสั่น

นางสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าอันไร้ขอบเขต

ครั้งนี้ไม่ว่านางจะพูดหรือทำอะไร ชายสวมหน้ากากผู้นี้ก็คงจะไม่ปล่อยนางไปอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นเศษกระจกบนพื้น นางก็กล่าวอย่างไร้เดียงสาว่า "ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ ข้าไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ หากจะโทษก็โทษที่ท่านเสียงดังมากเกินไป"

"หา......"

เยี่ยจิ่งหานคำรามเสียงดัง

เขาไม่สนใจร่างกายที่บาดเจ็บสาหัส และไม่รู้ว่าเขาทำได้อย่างไร ผมสีดำของเขาตั้งตรง และคนทั้งคนก็เหมือนกับปีศาจที่เพิ่งคลานออกมาจากขุมนรก

กู้ชูหน่วนก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว

เจตนาฆ่าที่รุนแรงเช่นนี้

หรือว่าวันนี้นางจะต้องตายที่นี่จริง ๆ ？

เหวินเส่าอี๋ก็คิดไม่ถึงว่าเยี่ยจิ่งหานจะหมดหวังและยอมแลกชีวิตของตัวเอง เพื่อที่จะฆ่าหญิงผู้นี้

เป็นเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน

พวกเขาทั้งสอง ล้วนแต่สมควรตาย.....