กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 931

กระทิงไฟเก้าเขาอยู่ในอารมณ์เดือดจัด และพ่นไฟออกมาราวกับทะเลเพลิง แผดเผาจนคนของตระกูลไป๋หลี่กรีดร้องอย่างโอดครวญ

กระทิงไฟเก้าเขาตะโกนออกมา "เข้ามาสิ เข้ามาทีละคน ข้าก็จะฆ่าทีละคน เข้ามาสองคนข้าก็จะฆ่าสองคน วันนี้ข้าจะทำให้ตระกูลไป๋หลี่ของพวกเจ้าต้องนองไปด้วยเลือด"

ผู้อาวุโสโมโหอย่างมากจนลูบเคราและจ้องตาเขม็ง

ตระกูลไป๋หลี่มีความยิ่งใหญ่และศักดิ์สิทธิ์มาโดยตลอด และไม่เคยต่ำต้อยและถูกดูถูกเช่นนี้มาก่อนเลย

และตอนนี้สัตว์ร้ายที่พวกเขาดูถูกมากที่สุด กลับกล้าทำร้ายผู้คนในตระกูลพวกเขา ช่างเป็นเรื่องน่าตลกสิ้นดี

เมื่อเห็นว่าลูกศิษย์ของตระกูลไป๋หลี่สูญเสียและบาดเจ็บสาหัส ผู้อาวุโสกัดฟันกรอดและเปล่งเสียงออกมา "ช่างเหิมเกริม คลุ้มคลั่ง ปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายสร้างค่ายกล"

ปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายเข้าใจและทำการสร้างค่ายกล เพื่อใช้จิตวิญญาณในการควบคุมสัตว์ร้ายทั้งหมด

หางของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สะบัดอย่างแรง

ขนาดของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ช่างใหญ่มากเหลือเกิน ซึ่งมีขนาดหนึ่งร้อยกว่าเมตร หางของมันมีขนาดใหญ่กว่าใบหน้าอย่างมาก

ปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายท่องคาถาเวทมนตร์ ทว่ากลับไม่สามารถทำอะไรเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ได้

ทว่าความไวของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ช่างว่องไวเหลือเกิน

ยังไม่ทันที่พวกเขาจะต่อต้านขัดขืนก็ถูกหางของมันตบสะบัดจนกระเด็นออกไป และตายคาที่

ผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่ค่อยๆ ออกมาทีละคน

เมื่อเห็นสัตว์ร้ายแต่ละชนิดฆ่าลูกศิษย์ของตระกูลไป๋หลี่ลงอย่างอนาถ

และเมื่อเห็นหัวทั้งเก้าหัวและมีขนาดใหญ่ของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กำลังกัดปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายจนตายอย่างไม่หยุดหย่อน หางของมันดูเหมือนจะขยับไปมาอย่างผ่อนคลาย ทว่าความจริงแล้วกลับสะบัดแกว่งไปมาจนทำให้ปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายตายไปเป็นจำนวนมาก

ดูเหมือนว่ามันจะมุ่งเป้าจงใจจัดการกับปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้าย มันยืนอยู่ข้างหน้าโดยเฉพาะเพื่อเปิดทางให้กับสัตว์ร้ายหลากหลายชนิดจำนวนมาก

"น่าโกรธเกรี้ยวอย่างมาก จัดการเจ้างูละโมบตัวนั้นให้ได้เสียก่อน"

"ขอรับ"

ผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่ต่างรู้ดีว่า หากคิดอยากจะกำจัดสัตว์ร้ายทั้งหมดลง มีเพียงการทำให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยอมจำนนหรือฆ่ามันให้ตายเสียก่อนเท่านั้น ไม่เช่นนั้นปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายทุกคน ไม่มีใครเลยที่จะสามารถเป็นคู่ต่อสู้กับเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ได้เลย

ผู้อาวุโสทั้งหลายต่างพากันใช้พลังทั้งหมดที่มีเพื่อจู่โจมเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์

กู้ชูหน่วนได้กลิ่นแปลกๆ และรับรู้ได้ถึงความไม่ชอบมาพากล

นางมองไปยังเขตพื้นที่หวงห้ามของตระกูลไป๋หลี่ และมองไปยังประตูใหญ่ของตระกูลไป๋หลี่

เมื่อสักครู่ในระหว่างที่ทำการต่อสู้นั้น ผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่ได้ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือออกไปนับครั้งไม่ถ้วน

ผู้นำตระกูลกลับไม่มาช่วยเหลือสนับสนุน

อีกทั้งสำนักและนิกายอื่นๆ ก็ไม่ได้เดินทางมาช่วยเหลือด้วยเช่นกัน

จักรพรรดินีเป็นผู้สั่งห้ามอย่างนั้นหรือ?

หรือว่าเหวินเส่าอี๋เป็นผู้สั่งห้าม?

"ซู่วๆ......"

และโผล่ไปที่กู้ชูหน่วนด้วยความตื่นเต้นและกล่าวว่า "นายท่านๆ ท่านอย่าได้กังวลไปเลย ไม่มีกองกำลังที่เดินทางเข้ามาช่วยเหลือตระกูลไป๋หลี่ในระยะทางหลายร้อยเมตร เรารออยู่นานก็ไม่มีใครปรากฏตัวขึ้นมา ไม่เช่นนั้นให้พวกข้าเข้าร่วมการสนามต่อสู้เลยเถอะ

"ไม่มีแม้แต่คนเดียวเลยหรือ?"

"เอ่อ......มียอดฝีมือเพียงไม่กี่คนใกล้เข้ามา ทว่า......ข้าเห็นว่าพวกเขาไม่มีทีท่าจะลงมือ ฉะนั้นจึงไม่ได้ทำการขัดขวางพวกเขา ลูกน้องของข้าได้คอยเฝ้าสอดส่องพวกเขาอยู่ หากพวกเขาลงมือ เช่นนั้นพวกข้าก็จะเริ่มลงมือด้วยเช่นกัน"

"แล้วไป๋หลี่ป้าพวกเขาล่ะ? พวกเขาอยู่ที่ไหนหรือ?"

"พวกเขาล้วนต่างอยู่ภายในห้องลับในเขตพื้นที่หวงห้าม นายท่านเคยบอกข้าว่าเขตพื้นที่หวงห้ามอยู่ที่ใด ไม่เช่นนั้น ข้าจะพาท่านเข้าไป"

"เจ้าเสือน้อย พาเพื่อนๆ เสือของเจ้าบุกไปต่อสู้ในแนวหน้า แล้วเราไปหาไป๋หลี่ป้าด้วยกัน"

"ได้ขอรับ"

"นายท่านๆ เช่นนั้นแล้วพวกข้าล่ะ?"

"เฝ้าอยู่ที่นี่ต่อไป หากมีคนเข้ามาช่วยเหลือสนับสนุน ไม่ว่าใครก็ตาม ให้ทำการขัดขวางและห้ามปรามโดยไม่มีข้อยกเว้น"

ดูเหมือนงูจงอางยังต้องการจะพูดอะไร ทว่ากู้ชูหน่วนกลับไม่อยู่ตรงหน้าแล้ว จากนั้นจึงทำได้เพียงเลื้อยออกไป

เขาเป็นถึงงูจงอางที่ยิ่งใหญ่ ทว่าเขากลับเป็นเพียงตัวสำรอง และมองดูคนอื่นต่อสู้อย่างอิจฉา ความรู้สึกเช่นนี้ช่างไม่มีความสุขเอาเสียเลย