มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 110

คนที่อยู่อีกด้านของโทรศัพท์ตกตะลึงแล้วพูดว่า “ขออภัยครับคุณผู้ชาย ทางโรงแรมของเราไม่สามารถส่งอาหารกลับบ้านได้ครับ”

“โอ้? คนที่ให้การ์ดใบนี้กับผมบอกว่าคุณสามารถทำทุกอย่างที่ผมขอได้” ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้วเล็กน้อย

“คุณผู้ชายครับ หมายเลขบัตรของคุณคืออะไรครับ” ชายคนนั้นตะลึง

ฉีเติ่งเสียนอ่านหมายเลขบัตร เมื่อฝ่ายตรงข้ามตรวจสอบ เขาก็ตกใจอีกครั้ง

การ์ดใบนี้ฉู่อู๋เต้ามอบให้กับฉีเติ่งเสียนก่อนที่เขาจะจากไป ว่ากันว่าเป็นบัตรสิทธิพิเศษของโรงแรมเทียนตี้ตราบใดที่คุณถือการ์ดใบนี้คุณจะได้รับอำนาจสูงสุดของโรงแรม

“คุณผู้ชายกรุณารอสักครู่ครับ อาหารกลับบ้านของเราจะจัดส่งทันทีภายในครึ่งชั่วโมงครับ!” อีกฝ่ายกล่าว

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนวางสายโทรศัพท์ เขาก็พูดกับหลี่อวิ๋นหว่านว่า “อีกฝ่ายบอกว่าจะจัดส่งอาหารกลับบ้านภายในครึ่งชั่วโมง ดังนั้นรอก่อนเถอะ”

หลี่หลงอี้ขมวดคิ้วและถามว่า “คุณแน่ใจหรือว่าคุณกดเบอร์โทรของโรงแรมเทียนตี้?”

“แน่นอน” ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าอย่างสบายๆ

เจียงหย่งหัวเราะแล้วพูดว่า “มันไม่ตลกเหรอ? โรงแรมขนาดใหญ่อย่างโรงแรมเทียนตี้จะมีบริการส่งเดลิเวอรี่จริงๆเหรอ คุณกำลังล้อผมเล่นอยู่ใช่ไหม!”

“ไม่ใช่ว่าคุณโทรหาร้านอาหารริมทางแล้วแกล้งขอให้พวกเขาส่งอาหารกลับบ้านใช่ไหม?”

“ฮ่าๆ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะอวดศักดิ์ศร์เล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ เรื่องกินก็ไม่จำเป็นต้องเจาะจงขนาดนั้น แค่อิ่มท้องก็พอแล้ว”

ฉีเติ่งเสียนไม่สนใจที่จะอธิบายให้เจียงหย่งฟังว่า ผู้ชายคนนี้หมกมุ่นอยู่กับผู้หญิงที่ชักดาบมาโดยตลอด ไม่ว่าเขาจะมองยังไงก็รู้สึกไม่ชอบ

หลี่หลงอี้อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หลี่อวิ๋นหว่านพูดว่า “โถ่ รอเดี๋ยวสิ! มันเป็นแค่มื้ออาหารเองนะ ทำไมถึงได้เดือดร้อนอะไรขนาดนี้”

หลี่หลงอี้เองคิดเช่นนั้น เขาจึงไม่สนใจมันอีก อาหารกลางวันเป็นเรื่องเล็ก ๆ แต่การพบกับหวงเหวินเทาในตอนบ่ายนี่สิที่เป็นเรื่องใหญ่!

ท้ายที่สุดหู่เหมินกรุ๊ปได้เผยแพร่ข่าวออกไปแล้ว หากไม่ได้รับการแก้ไขตั้งแต่เนิ่นๆ ผู้คนในมู่จื่อกรุ๊ปจะตื่นตระหนกและแม้แต่สิ่งต่าง ๆ ก็ยากที่จะลงมือทำ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา อาหารกลับบ้านจากโรงแรมเทียนตี้ก็มาถึง กลุ่มบริกรในชุดสูทสีขาวเดินนำหน้าถือจานอาหารสีเงินที่มีฝาปิดทรงกลม

เจียงหย่งตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “แบบนี้ได้จริงๆเหรอ!”

“ท่านที่เคารพ อาหารกลับบ้านจากโรงแรมเทียนตี้ ที่คุณขอได้ถูกจัดส่งแล้ว โปรดรับประทานให้อร่อยครับ” ผู้นำเป็นชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนพ่อบ้านสุภาพบุรุษ หลังจากวางจานลงบนโต๊ะอาหารแล้วเขาก็หันไปพูดกับเจียงหย่ง

“ฉันไม่ได้สั่งกลับบ้าน” เจียงหย่งสับสนเล็กน้อย

“ฉันเอง” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็น

ชายที่ดูเหมือนพ่อบ้านหันกลับมาทันที โค้งคำนับให้ฉีเติ่งเสียนและพูดว่า “ขออภัยอย่างสูงครับ คนผิดแล้ว ท่านที่เคารพโปรดเพลิดเพลินกับอาหาร แล้วเราจะนำจานกลับคืนหลังจากที่คุณทานอาหารเสร็จครับ !”

หลี่หลงอี้และหลี่อวิ๋นหว่านก็ตกตะลึงอยู่พักหนึ่งมาตรฐานนี้สูงเกินไปหรือเปล่านะ?

คนรับใช้ของตระกูลหลี่ก็ประหลาดใจอย่างมากเช่นกัน คุณภาพของบริกรเหล่านี้สูงเกินไปมาก ไม่มีใครพูดมากนัก พวกเขายิ้มโชว์ฟันแปดซี่อยู่ตลอดเวลา ทุกครั้งที่เปิดจานพวกเขาจะต้องแนะนำชื่อเมนูด้วย

“โรงแรมเทียนตี้ไม่มีบริการสั่งกลับบ้าน ฉันจำได้!” เจียงหย่งพูดอย่างรุนแรงด้วยใบหน้าที่หงุดหงิดมาก

“ตามทฤษฎีแล้ว เราจะไม่ให้พวกเขาออกไป แต่เมื่อเราต้องเผชิญหน้ากับแขกพิเศษ เราจะส่งพวกเขาออกไปด้วย” ชายที่ดูเหมือนพ่อบ้านพูดอย่างจริงจังว่า “สุภาพบุรุษคนนี้เป็นแขกผู้มีเกียรติของโรงแรมเทียนตี้ของเราและดูแลบัตรสมาชิกที่ยอดเยี่ยมที่สุด เราจะปฏิบัติตามคำร้องขอของพวกเขาทั้งหมด!”

เจียงหย่งส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า “เป็นไปไม่ได้ นี่มันเป็นไปไม่ได้เลย! แม้แต่นายกรัฐมนตรีเมืองหวงในจงไห่ ก็ไม่สามารถสั่งอาหารจากโรงแรมเทียนตี้กลับบ้านได้ เขาซึ่งเป็นผู้คุมเรือนจำ แต่ทำไมทางโรงแรมเทียนตี้ถึงได้ส่งอาหารกลับบ้านให้ล่ะ?!”

เหล่าคนรับใช้ก็พยักหน้าซ้ำๆ หากต้องการทานอาหารรสเลิศของโรงแรมเทียนตี้ จำเป็นต้องไปที่โรงแรมเพื่อทานอาหาร ไม่อนุญาตให้นำกลับโดยเด็ดขาด