มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 112

ห้านาทีผ่านไป ฉีเติ่งเสียนก็ยังไม่ออกมา

เจียงหย่งอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เขาถูกทุบตีจนตายข้างในแล้วหรือเปล่า? คุณอยากให้ผมเข้าไปดูไหม?”

หลี่หลงอี้พูดอย่างเย็นชา “เขาสมควรที่จะถูกทุบตีจนตาย เขาไม่ได้ประเมินความสามารถของตัวเองเลย ดังนั้นเขาควรจะจบลงแบบนี้”

ในขณะที่พูดเขาก็มองไปที่หลี่อวิ๋นหว่านด้วย ความหมายโดยนัยของคำพูดของเขาคือฉีเติ่งเสียนไม่คู่ควรกับหลี่อวิ๋นหว่านเลย

หลี่อวิ๋นหว่านลูบข้อเท้าของเธอและยิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำ หากฉีเติ่งเสียนถูกบอดี้การ์ดของหวงเหวินเทาทุบตีจนตายจริงๆ เมื่อวานเฉินซงเฟยก็คงไม่โดนเขาจัดการ

หลังจากนั้นอีกสองนาที ประตูก็เปิดออกทันที

“เขาถูกโยนออกมาแล้ว!” เจียงหย่งพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

แต่ว่าสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือฉีเติ่งเฉียนไม่ได้ถูกโยนออกมา แต่เดินออกไปพร้อมกับหวงเหวินเทา

ลูกศิษย์ของหลี่หลงอี้ก็หดตัวลงและใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความตกใจเกิดอะไรขึ้น? !

หลังจากที่หวงเหวินเทาออกมา เขาก็ยิ้มให้หลี่หลงอี้แล้วพูดว่า “คุณหลี่ และคุณฉีรู้จักกันทำไมคุณไม่บอกผมตั้งแต่แรก ว่าคุณมีความสัมพันธ์แบบนี้ ด้วยบุญอันเล็กน้อยนี้ผมจะไม่ปฏิเสธที่จะช่วยเหลือคุณเลย”

“ห๊า?!”

“คุณฉี?”

“เขา ฉีเติ่งเสียน?”

หลี่หลงอี้มองไปที่ฉีเติ่งเสียนด้วยความตกใจและพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง

เจียงหย่งรู้สึกประหลาดใจอย่างมากหลังจากได้ยินคำพูดของหวงเหวินเทา และในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกเขินอายอย่างมาก

เขาอ้างกับโลกภายนอกว่าเขาเป็นลูกศิษย์ของหวงเหวินเทา และมีความสัมพันธ์มากมาย ดังนั้นเขาจึงสามารถช่วยหลี่หลงอี้จัดการเรื่องนี้ได้

แต่ผลคือเขาไม่สามารถช่วยได้ แต่ฉีเติ่งเสียนกลับเข้ามาจัดการเรื่องนี้! สิ่งที่หวงเหวินเทาพูดนั้นเทียบเท่ากับการตบหน้า!

“คุณฉีมีพระคุณกับตระกูลหวงของเรามาก หากคุณบอกตั้งแต่แรกว่าคุณเป็นเพื่อนของเขา ผมจะปฏิเสธได้อย่างไร” หวงเหวินเทายิ้มและตบไหล่หวงเหวินเทาด้วยความจริงใจ

หลี่หลงอี้ตะลึงและรีบตอบ “ใช่ ใช่แล้ว.......ผมผิดเองที่ซ่อนสิ่งเล็กๆ น้อยๆ นี้ไว้...ฮ่าฮ่า...”

หวงเหวินเทาหันไปมองเจียงหย่งแล้วพูดว่า “เสี่ยวเจียง ไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นเพื่อนกับคุณฉี ถ้าผมมีบรรยายในครั้งหน้า ผมจะแจ้งให้คุณทราบล่วงหน้า”

“เอ่อ ขอบคุณอาจารย์!” เจียงหย่งตอบด้วยความโกรธ แต่เขาไม่คาดคิดว่าเขาจะโชคดีขนาดนี้

หวงเหวินเทากล่าวว่า “เรื่องที่คุณต้องการให้ผมช่วยเป็นเรื่องเล็กน้อย ผมจะพูดในภายหลัง เรื่องแบบนี้ไม่มีอะไรต้องกังวล!”

“ครับ ครับ ครับ ขอบคุณคุณหวงต้าครับ!” หลี่หลงอี้รีบจับมือของหวงเหวินเทาด้วยมือทั้งสอง และรู้สึกโล่งใจอย่างมาก

หลังจากพูดคุยกันสองสามคำหวงเหวินเทาก็ออกจากสโมสรไปเพราะเขามีบางอย่างที่ต้องทำ

หลี่หลงอี้มองไปที่ฉีเติ่งเสียนด้วยความประหลาดใจและพูดว่า “คุณชายฉี เดิมทีคุณและคุณหวงต้ารู้จักกันเหรอ? ช่างไม่สุภาพเอาเสียเลย!”

รู้ตัวอีกทีชื่อของฉีเติ่งเสียนสำหรับเขาก็เปลี่ยนไป

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสบายๆ “มันเป็นแค่มิตรภาพที่ตื้นเขิน เขาเพิ่งติดหนี้บุญคุณผม ผมก็เลยใช้ประโยชน์จากมันเท่านั้น”

หลี่หลงอี้ยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีกไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำให้หวงเหวินเทาเป็นหนี้บุญคุณ ยิ่งไปกว่านั้นฉีเติ่งเสียนยังใช้ความโปรดปรานนี้เพื่อช่วยมู่จื่อกรุ๊ป!

“เดิมทีก็เป็นแบบนี้แหละ อาจารย์ของผมให้คุณค่ากับความเป็นมนุษย์ ถ้าใช้ตอนนี้ ผมเกรงว่าในอนาคตจะมีปฏิสัมพันธ์กับเขาได้ยาก” ด้านข้าง เจียงหย่งเยาะเย้ยเล็กน้อยอย่างไม่เต็มใจ

“มนุษย์ ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้าย มนุษย์ยังต้องมีอาชีพและความสามารถเป็นของตัวเอง การพึ่งโชคเพียงอย่างเดียวในการผูกมิตรกับคนใหญ่ๆ ไม่ใช่วิธีที่ถูกต้อง”

“ความโปรดปรานนี้จะถูกใช้หมดสักวันหนึ่ง!”

ฉีเติ่งเสียนปฏิเสธคำพูดของเจียงหย่ง และไม่สนใจที่จะตอบด้วยซ้ำ