มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1167

“เมื่อการ์ดองค์กรกลุ่มหมาป่าถูกลบออกไป หลิวจงเหยียนซุ่ยก็ไม่อยากเป็นศัตรูกับฉันเท่าไหร่ และคามิยามะ ยุยไม่มีพื้นที่ให้เล่นใน เซียงซาน”

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนแจกแจ้งงานต่างๆ ให้กับสาวสวยทั้งสอง หมาป่าแดงกับหมาป่าหิมะต่างก็รู้สึกผ่อนคลายลง

“ราคาหยกในร้านขายเครื่องประดับต่างๆ ลดลงอีกแล้ว หากคามิยามะ ยุยต้องการรักษาเหอกรุ๊ปไว้ เขาจะต้องใช้เงินมากขึ้นแน่”

“สำหรับเธอมันไม่คุ้ม คงจะอดใจไว้อีกสักสองสามวัน เป็นการดีที่จะหลีกเลี่ยงคนอื่นไว้”

“ยิ่งกว่านั้น นายกหวงจะไม่อยู่เฉยๆ และปล่อยให้เหอกรุ๊ปเข้ามาทำอะไรง่ายๆแน่”

“เฉินอวี๋คงรอแค่เวลาที่จะเข้าควบคุมเหอกรุ๊ป”

ฉีเติ่งเสียนวิเคราะห์ความคิดขอและมันก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาและเขาก็คิดกับตัวเอง: “อา ฉันคิดถึงเฉินอวี๋ตลอดเวลาจริงๆ! ฉันยังตบหน้าเป่ยปู้ฉี เธอควรถ่ายรูปมาขอบคุณฉันอีกสักสองสามภาพหรือเปล่า?”

หมาป่าโลภเห็นใบหน้าที่ภาคภูมิใจของ ฉีเติ่งเสียน จนอยากหลั่งน้ำตาออกเงียบ ๆ คุณเสียสละเพื่อทำให้ครอบครัวหลายล้านครอบครัวให้มีความสุขจริง ๆ หรือ? !

หากฉีเติ่งเสียนต้องการทราบความคิด เขาต้องถูกยิ้มเยาะใส่อย่างแน่นอน “ที่เคยทำเรื่องเลวร้ายมามากมายก่อนหน้านี้ ตอนนี้นายสมควรที่จะถูกสังเวย!”

เติ่งเสียนไม่ได้ทำอะไรรุนแรงกับหมาป่าโลภ เพราะเขามีเลือดออกมากพอแล้ว เขาโทรหาอาปินก่อนจะคุยพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้

ฉีเติ่งเสียนเล่าให้เขาฟังถึงสถานการณ์ของตระกูลเหอ เป็นครั้งแรกอย่างจริงจัง ซึ่งทำให้เขาตื่นเต้น ดูเหมือนว่าคราวนี้ตระกูลเหอ จะถูกทำลายจริงๆ!

ไม่คิดว่าไอ้สุนัขแก่นี่เป็นเพื่อนที่ดีมาก เขาไม่ได้แจ้งข่าวแก่หวงเหวินหลั่ง โดยตรง แต่กลับบอกเขา เพื่อที่เขาจะได้แกล้งทำเป็นเท่ต่อหน้าพ่อของเขาบ้าง เพื่อลดคำพูดที่หาว่าเขาขี้เกียจอยู่ตลอดออกไป

“เป็นไง ฉันรู้ว่าตระกูลเหอ มีความไม่พอใจต่อตระกูลหวงของนาย และฉันต้องการจัดการกับพวกเขา ฉันเป็นพี่น้องที่ดีพอแล้วหรือยัง?!” ฉีเติ่งเสียนถามอย่างไม่เป็นทางการ

“สมเป็นพี่น้อง!” หวงฉีปินตบไหล่ของฉีเติ่งเสียนอย่างแรง และพูดด้วยรอยยิ้ม

ฉีเติ่งเสียนกล่าวว่า: “แน่นอน ฉันแค่รู้สึกแย่เมื่อคิดถึงเวลาที่พวกเขาส่งโลงศพในงานวันเกิดน้องสาวของนาย มันบังเอิญที่ข้อมูลว่าพวกเขากำลังจะก่อเรื่องพอดี!”

หวงฉีปินพยักพูดว่า “ฉันจะเอาข่าวดีกลับบ้านไปบอกพ่อก่อนแล้วกัน!”

ฉีเติ่งเสียนกล่าวว่า “เฮ้ เดี๋ยวก่อน... ฉันพาเพื่อนมาที่นี่ด้วย ช่วยฉันดูแลพวกเขาที”

เมื่อ หวงฉีปินได้ยิน เขาก็เข้าใจทันทีว่าเรื่องบ้าๆ นี้ยังคงคิดว่าเขาทำอะไรบ้าๆอยู่อีก เรียกเขาให้มาบอกเขาว่าข่าวนี้เป็นเพียงเรื่องรองเท่านั้น เรื่องสำคัญที่ให้เขาช่วยดูแลแขก?

อยากให้เขาเลี้ยงและยืมดอกไม้ไปถวายพระงั้นเหรอ!

“นี่คือไล่ฝู่เพื่อนของฉัน วันนี้เขาได้รับความอยุติธรรมเล็กน้อยและเขาไม่ได้กินเนื้อสัตว์มาหลายปีแล้ว ทักทายเขาสักหน่อยสิ” ฉีเติ่งเสียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“เอ่อ...พี่ไล่ฝู่ ทำไมถึงดูหงอยๆล่ะ...” หวงฉีปินอตะลึงเมื่อมองดูหมาป่าโลภที่กำลังดูขี้ขลาดก่อนจะเอ่ยทักทายเล็กน้อย

เหตุผลที่เขาไม่พูดเยอะ ก็เพราะเขารู้สึกว่าไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะถามอะไร แต่ก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็น

หมาป่าโลภอดไม่ได้ที่จะจ้องมองเมื่อเขาได้ยิน แต่จมูกช้ำและใบหน้าที่บวมของเขาทำให้เขาดูเหมือนถูกรังแก ทำให้คนเห็นราวกับเขาเป็นนักแสดงตลก

ฉีเติ่งเสียนยิ้มและพูดว่า: “ไล่ฝูดื้อนิดหน่อย ฉันเลยแปลงร่างเป็นฉางเหว่ยและทุบตีเขา วันนี้เขาทำผิดต่อฉัน เพราะช่วยฉันปรับอารมณ์เขาที!”

หวงฉีปินกลอกตา ยังคงเป็นพี่น้อง ถ้าวันหนึ่งไม่สามารถเป็นเหมือนพ่อเล้าแบบนี้ได้อีกต่อไป ฉันยังจะเป็นพี่น้องกันอยู่หรือเปล่า

เคยไปคลับมาหลายครั้งแล้ว แต่ฉันไม่เคยคิดที่จะจ่ายเงิน หรือแม้แต่แกล้งทำเป็นว่าจ่ายเงินเลยสักครั้ง!