มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1216

เซี่ยงตงชิงก็ตกตะลึงเล็กน้อย เธอไม่คิดว่าฉีเติ่งเสียนจะเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวเช่นนี้ มาเป็นชุด

วันนี้มาจุดธูปหลงโถวนี้ แม้ว่าจะไม่ราบรื่นแต่ก็ไม่มีอุปสรรคมากมาย

เซี่ยงตงชิงปรับอารมณ์ของเธอ เดินไปที่ช่องว่าง ถอดรองเท้าออก แล้วค่อยๆ เดินขึ้นไปบนเสาเหล็กที่ยื่นออกไป

เธอไม่มีทักษะที่ยอดเยี่ยมเท่าฉีเติ่งเสียน ไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญและกล้าหาญ หากพลาดท่า เธอจะลื่นล้มเอาได้

ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน มีผู้คนจำนวนไม่น้อยที่เสียชีวิตใต้หน้าผาเหตุจากการจุดธูปหลงโถว

อย่างไรก็ตามเซี่ยงตงชิงเดินอย่างมั่นคง ดวงตาของเธอจ้องมองไปที่กระถางธูปที่อยู่ด้านหน้าอย่างแน่วแน่

ระยะทางสามเมตร ผ่านไปได้ในทันที แต่เมื่อคนของเธอมองดู มันรู้สึกเหมือนผ่านไปหนึ่งศตวรรษ ทุกคนกลั้นหายใจเพราะกลัวว่าจะรบกวนเซี่ยงตงชิง

เซี่ยงตงชิงคุกเข่าลงต่อหน้ากระถางธูป จากนั้นหยิบธูปสามดอกในมือของเธอแล้วปักเข้าไปในกระถางธูป

จากนั้นเธอก็คำนับสามครั้ง

หลังจากสามครั้ง เธอก็ค่อยๆ ลุกขึ้น กระบวนการนี้ราบรื่น ร่างกายของเธอไม่สั่นเลย

ฉีเติ่งเสียนถอนหายใจ จิตใจของเซี่ยงตงชิงนั้นช่างแข็งแกร่งจริงๆ ถ้าเป็นคนธรรมดา เขาอาจจะดูลังเล หรือห่วงหน้าพะวงหลัง

เขาไม่เห็นความลังเลใดๆ ในเซี่ยงตงชิงและเขาไม่พบความกลัวใดๆ ในตัวเธอด้วยซ้ำ

เซี่ยงตงชิงยืนขึ้นโดยไม่หันกลับมา แต่ก้าวถอยหลังทีละก้าว

นี่คือกฎเกณฑ์ในการถวายธูป เมื่อถวายธูปและโค้งคำนับแล้ว ต้องยืนขึ้นแล้วเดินถอยหลังแทนที่จะหันหลังกลับ

เซี่ยงตงชิงที่กำลังเดินถอยหลังบนเสาเหล็กลายมังกร ยังคงเดินอย่างมั่นคง ไม่เร่งรีบ และมีระเบียบ และค่อยๆ ถอยกลับไปยังช่องว่างทีละก้าว

“คุณภาพทางจิตของคุณช่างแข็งแกร่งจริง!” ฉีเติ่งเสียนรอจนกระทั่งเซี่ยงตงชิงลงพื้นอย่างมั่นคง ยกนิ้วโป้งของเขาและชมเธออย่างจริงใจ

เซี่ยงตงชิงดูสงบ ไม่มีความภาคภูมิใจบนใบหน้าของเธอ และพูดว่า "จะกลัวอะไรอีกล่ะ ความยากลำบากทรมานมากมายในชีวิตนี้ ฉันเคยประสบมาหมดแล้ว"

ลูกน้องของเซี่ยงตงชิงก็ประทับใจอย่างมากเช่นกัน บางคนถึงกับเลื่อมใสศรัทธามาก!

หากเป็นพวกเขาที่ขึ้นไป พวกเขาอาจจะไม่สามารถทำได้ดีกว่าเซี่ยงตงชิง พวกเขาคงไม่สงบเท่าเธออย่างแน่นอน

“ผู้ศรัทธาในสมัยโบราณมักจะมาถวายธูปหลงโถว เพราะพวกเขาต้องเผชิญกับเหตุการณ์ที่ยากลำบาก แล้วคุณมีเรื่องอะไรอยู่ในใจเหรอ?” ฉีเติ่งเสียนถามขณะที่เขามองดูเซี่ยงตงชิงสวมรองเท้าของเธอ

“ไม่มีอะไร ฉันแค่มาที่นี่เพื่อขอพร” เซี่ยงตงชิงพูดอย่างสงบ

หลังจากพูดสิ่งนี้ เธอก็โบกมือให้ชางจวิน เสี่ยวเหลย และคนอื่นๆ แล้วพูดว่า "ทุกคนลงเขาไปก่อนเถอะ ประเดี๋ยวประธานฉีจะส่งฉันลงไปเอง"

ไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับความสามารถของฉีเติ่งเสียน พวกเขาไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเซี่ยงตงชิง จึงพยักหน้าเห็นด้วยและจากไปทีละคน

หลังจากที่พวกเขาจากไปแล้ วฉีเติ่งเสียนก็มองเซี่ยงตงชิงอย่างใกล้ชิดและเห็นว่าใบหน้าของเธอยังคงสงบ การเต้นของหัวใจของเธอมั่นคง เห็นได้ชัดว่าความสงบในตอนนี้ไม่ได้เสแสร้ง แต่เธอก็สงบจริงๆ

สภาพจิตใจเช่นนี้ทำให้เขาชื่นชมเธอเล็กน้อย

“ฉันอยากรู้มาก เหตุใดปรมาจารย์สวรรค์แห่งเขาเสียนหวู่ที่ออกหน้าในเมื่อครู่นี้ จึงเข้าข้างคุณ” เซี่ยงตงชิงอดไม่ได้ที่จะถาม

“เพราะฉันเป็นบรรพจารย์ของเขา!” ฉีเติ่งเสียนกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

“คุยโม้อะไรกัน ปรมาจารย์สวรรค์แห่งเขาเสวียนหวู่พูดได้ว่าเป็นหนึ่งในผู้นำของลัทธิเต๋า! คุณเป็นบรรพจารย์ของเขา? ฉันเกรงว่าหากเรื่องนี้ถูกแพ่งพาย คุณจะถูกพวกนักพรตทุบตีจนตายแน่!” เซี่ยงตงชิงจ้องมอง เห็นได้ชัดว่าเธอรู้สึกว่าเรื่องตลกของฉีเติ่งเสียนนั้นเกินขีดจำกัดไปแล้ว

ฉีเติ่งเสียนกลอกตาและพูดกับเธอว่า "ฉันบอกความจริงคุณก็ไม่เชื่อ แต่คุณกลับฟังคำโกหกอย่างเพลิดเพลิน ฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับคุณจริงๆ!"

เซี่ยงตงชิงกล่าวว่า: "คุณพูดว่าคำโกหกอะไรที่ฉันฟังอย่างเพลิดเพลินล่ะ? คุณโกหกฉันอะไรบ้างล่ะ? ลองพูดมาสิ!”