มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1288

เมื่อพูดถึงรูปลักษณ์ที่น่าดึงดูด รูปร่างหยางกวนกวนสามารถเอาชนะผู้หญิงได้ 99% อย่างแน่นอน

ก่อนหน้านี้มันอยู่ที่ระดับเพดานแล้ว ว่าหลังจากฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ เส้นนั้นคงจะทะลุเลยเพดานไปมาก

ฉีเติ่งเสียนไม่เคยอยากจะปล่อยมือเลยเมื่ออยู่กับเธอ

แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะฉีเติ่งเสียนเป็น LSP เขาแค่รู้สึกว่าถ้าเขาว่างนานกว่าหนึ่งวินาทีจะเป็นการไม่ให้เกียรติร่างกายของหยางกวนกวน

“ฉันได้ยินมาว่าเฮ่อตั่วเหลียน อยากจะฝากตัวเป็นศิษย์ของคุณ” หยางกวนกวน ก้าวถอยหลังใช้กรงเล็บนกอินทรีแกะมือออก มือของฉีเติ่งเสียนก็เปิดออก

“ใช่แล้ว สาวน้อยคนนั้นไม่เลวเลย กล้าหาญพอดู” ฉีเติ่งเสียนตอบรับ

ทันใดนั้นดวงตาของหยางกวนกวนก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาและพูดว่า “กำลังวางแผนทำเรื่องไม่ดีภายใต้หน้ากากลูกศิษย์กับอาจารย์แบบที่เคยทำหรือเปล่า?”

ฉีเติ่งเสียนอพูดด้วยความโกรธ: “เธอสามารถตั้งคำถามกับตัวตนของฉันได้ แต่เธอไม่สามารถมีข้อข้องใจเรื่องจริยธรรมในการฝึกของฉัน!”

หยางกวนกวนกล่าวว่า: “แน่นอน ฉันจะไม่ตั้งคำถามกับต่อสู้ของคุณ เพราะหนึ่งคือชีวิต สองโชค สามยูยะ สี่ฝึกฝน และหกการเรียนรู้! มันควรเป็นแบบนั้น”

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกอาย โดยรู้สึกว่าภาพลักษณ์ของเขาโดนทำให้เข้าใจไปในทางไม่ดีไปกันใหญ่แล้ว

“เฮ้ การมีความสามารถพิเศษมากนั้นก็ไม่ดี หากต้องการเป็นลูกศิษย์จริงจัง ทำให้คิดไปถึงแง่ไม่ดีนั้นได้” ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวและพูดอย่างช่วยไม่ได้

“......” แม้ว่าหยางกวนกวนจะเห็นว่าชายคนนี้มีหนังหนาขนาดไหน แต่รู้สึกพูดไม่ออกเมื่อได้ยิน

ในขณะที่พูดฉีเติ่งเสียนใช้กลอุบายทั้งหมดของ “กรงเล็บเมฆมังกร”, “หัวใจขุดเสือดำ” และ “ถอนรากต้นไม้เก่า” และในที่สุดก็จับเธอด้วยท่าทางมังกรรวมร่างเสือดาวได้สำเร็จ

แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่มีความฉลาดทางอารมณ์ต่ำ แต่ฉีเติ่งเสียนก็ยังเข้าใจหาเทคนิคเพื่อความสนุกนี้

ยิ่งไปกว่านั้น เขามั่นใจแล้วว่าเอวของเลขาหยางนั้นบางลงกว่าเดิมจริงๆ และเกือบจะเท่าคุณนายซุน แต่ความแข็งแกร่งของเอวไม่ได้ลดลงแต่กลับเพิ่มขึ้น

“ทุกครั้งหลังจากที่ฉันต่อสู้กับเธอก่อนเข้านอน ฉันไม่สามารถมองการฝึกของจิ่วเฮิงกับหมาป่าโลภได้อีก” ฉีเติ่งเสียนพูด

หยางกวนกวนหันไปด้านข้างแล้วพูดด้วยรอยยิ้มครึ่งหนึ่ง: “หัวสมองเท่าเม็ดถั่วหรือไง ถึงกล้าพูดแบบนี้ออกมา?”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสบายๆ: “จิ่วเฮิงอยากหมาป่าโลภให้แข็งแกร่งกว่านี้... ที่สำคัญคือ ทำท่าทางแบบเดียวกัน มันคงยากที่จะไม่นึกถึง!”

“ไปตายซะ!” หยางกวนกวนกลอกตา ก้าวไปข้างหน้าเข้าไปในอ้อมแขนของอัครสังฆราชฉี

ฉีเติ่งเสียนคิดว่าหยางกวนกวนจะดูดีกว่านี้ถ้าผมยาว เขารู้สึกว่าผมสั้นก็ดีอย่างเพราะผมหอมกรุ่น อีกอย่างไม่ต้องห่วงว่าจะพูดจาเอาแต่ใจอย่างพวกลูกสาวแชโบลแสนสวยทั้งหลาย: “คุณกำลังทับผมฉันอยู่!”

วันรุ่งขึ้นฉีเติ่งเสียนพาหยางกวงกวนไปที่สนามหญ้าเพื่อฝึกซ้อมกับจิ่วเฮิง

จิ่วเฮิงเป็นคนโหดเหี้ยมจริงจัง เขาเริ่มฝึกก่อนรุ่งสางทุกวัน หมาป่าโลภที่ถูกเขาลากลงจากเตียงเพื่อมาฝึกซ้อม ต้องตรวจร่างกายทุกวัน ก็ต้องตรวจประตูและหน้าต่างว่าล็อคดีหรือเปล่า?

ฉีเติ่งเสียนที่กำลังฝึกหนัก จิ่วเฮิงที่พิงเสาไม้นั้นได้ยินเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนแผ่นดินกำลังสั่นสะเทือน

เพราะฉีเติ่งเสียนที่ฝึกอย่างหนัก ไม่เช้าไม่เลิก

ที่ลานบ้านมีเสาไม้ขนาดใหญ่ที่ทำจากลำต้นของต้นไม้ใหญ่ในป่าดิบ ยาวรวมสาม เมตร แต่ลึกลงไปหนึ่ง เมตรในพื้นปูน

“ฉันบอกว่าจิ่วเฮิง คุณหยุดฝึกเกาะภูเขาได้แล้ว แล้วเลิกชนเสาสักที ฝึกไถวัวเหล็กได้ไม่ดี!” ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะพูด