มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1336

คำพูดของหยางกวนกวนเหมือนตบหน้าเฮ่อเซียนเซียนจนสั่นอย่างแรง สีหน้าของเธอพลันแข็งทื่อ

ในใจของเธอรู้สึกตื่นตระหนกกับความพ่ายแพ้อย่างไม่มีที่มาที่ไปของหลิงซวีในวันนี้

เฮ่อเซียนเซียนรู้ดีว่าเรื่องมันจบลงแล้ว การอยู่ที่นี่ต่อไปคงมีแต่ความอัปยศ เธอจึงวางสัญญาและเอกสารของโรงแรมลง จากนั้นก็หมุนกายเดินจากไป

"พี่สาวของเธอนี่รักดูรักเธอมากนะ พอรู้ว่าเธอจะฝากตัวเป็นศิษย์ ก็ให้ของขวัญมูลค่านับพันล้าน ใจกว้างจริงๆ!" ฉีเติ่งเสียนพูดกับเฮ่อตั่วเหลียน

เฮ่อเซียนเซียนร่างกายโซเซจนเกือบจะล้มลงกับพื้น

"พี่ใหญ่ ฟังนะ ขอบคุณพี่มาก เพราะพี่เลย......เฮ้อ เสียมารยาทจริงๆ คนยังพูดไม่จบก็เดินหนีซะแล้ว!" เฮ่อตั่วเหลียนรีบพูด

"อาจารย์กับลูกศิษย์คู่นี้นี่เหมาะสมกันจริงๆ" หวงฉีปินอดไม่ได้ที่จะพูดกับจี้ข่าย

จี้ข่ายพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย ดูท่าวันนี้เฮ่อเซียนเซียนคงโกรธจนนอนไม่หลับแน่

ในเมื่อเคลียร์ปัญหาต่างๆเสร็จสิ้นแล้ว พิธีคำนับอาจารย์ก็ดำเนินต่อไป

หยางหยุนจือเดินเข้ามา เอาชาร้อนๆจอกใหม่มาให้เฮ่อตั่วเหลียน ก่อนจะพูด "คำนับน้ำชา!"

สองมือเฮ่อตั่วเหลียนรับถ้วยชามาถือไว้ ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าฉีเติ่งเสียน ยื่นถ้วยชาไปข้างหน้า "อาจารย์ โปรดดื่มชา!"

ฉีเติ่งเสียนยิ้มน้อยๆ รับชามาดื่ม ก่อนจะวางกลับไปที่มือของเฮ่อตั่วเหลียน "เมื่อเป็นศิษย์ของฉันแล้ว เธอต้องสิ่งหนึ่งไว้ให้ดี"

"อาจารย์โปรดชี้แนะ" เฮ่อตั่วเหลียนพูดเสียงขรึม

"อย่าหวาดกลัวต่ออำนาจและยืดหยัดเพื่อความยุติธรรม!" ฉีเติ่งเสียนพูดเสียงดังกังวาลราวกับเสียงระฆัง ที่ดังไปถึงจิตใจของคน

"การเป็นศิษย์ของฉันไม่มีกฏเกณฑ์อะไรมากนัก ขอแค่เป็นคนซื่อสัตย์ก็พอ"

"น้อมรับคำสอนของอาจารย์!" เฮ่อตั่วเหลียนพูด

"ลุกขึ้น" ฉีเติ่งเสียนพูด

เฮ่อตั่วเหลียนลุกขึ้นยืนอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็มอบซองอั่งเปาหนาเป็นปึกๆสำหรับค่าครู

ฉีเติ่งเสียนรับมาด้วยสีหน้ายินดีพลางพูด "ดีมาก ต่อจากนี้ไปเธอก็เป็นศิษย์ของฉันแล้ว จงตั้งใจฝึกฝนและเรียนรู้ สนับสนุนความยุติธรรม อย่ายุ่งเกี่ยวกับความชั่วร้าย"

จี้ข่ายได้ยินที่ฉีเติ่งเสียนพูดแล้วก็รู้สึกขนหัวลุก อดไม่ได้ที่จะบ่นเบาๆ "นี่มันจริงจังเกินไปหน่อยหรือเปล่า?!"

หวงฉีปินเองก็รู้สึกเหมือนกัน

"ถึงเขาจะไม่เคยปฏิบัติตามกฏเกณฑ์ และอาจจะดูบ้าคลั่งไปบ้าง แต่ความจริงแล้วเขาขีดเส้นความถูกผิดชัดเจนมาตลอด" เหลยเสวี่ยเจียวพูด

จี้ข่ายและหวงฉีปินไม่สามารถปฏิเสธคำพูดนี้ได้ ถึงแม้คำพูดและการกระทำต่างๆของฉีเติ่งเสียนจะโหดเหี้ยมและบ้าคลั่ง แต่เขาก็ยืนหยัดในความถูกต้องและไม่ประนีประนอมเลยแม้แต่น้อย

หลังจากพิธีเสร็จสิ้น ทุกคนก็พากันแสดงความยินดีและมอบของขวัญ

"ทานมื้อเย็นกันเถอะ" หยางหยุนจือพูดพลางยิ้ม

หยางหยุนจือก็พาเฮ่อตั่วเหลียนไปดื่มเหล้าคำนับคนทุกโต๊ะ เป็นการขอบคุณทุกคนที่มาให้กำลังใจและแสดงความยินดี

-หลังจากคำนับเหล้าครบทุกโต๊ะแล้ว เฮ่อตั่วเหลียนก็กลับมายังโต๊ะหลัก นั่งลงข้างฉีเติ่งเสียนแล้วถามอย่างสงสัย "อาจารย์ เมื่อกี้อาจารย์หยุดดาบของหลิงซวีได้ยังไงเหรอ?"

"ไม่ได้บอกไปแล้วเหรอ? เพราะฉันเป็นเซียน เมื่อกี้ที่หยุดดาบได้เพราะใช้พลังจิต" ฉีเติ่งเสียนตอบเสียงเรียบ

เฮ่อตั่วเหลียนได้ฟังแล้วก็รู้สึกโมโห นี่เป็นการตอบอย่างขอไปทีเกินไปแล้ว!

"ไม่ได้ล้อเล่นนะ เพราะหลายคนก็พูดเหมือนกันว่าฉันเป็นเซียนแล้ว" ฉีเติ่งเสียนหัวเราะอย่างเย็นชา

หยางหยุนจือดูเหมือนอ่อนแอ แต่ความจริงเป็นคนล้ำลึกไม่เบา

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูด "ไม่ต้องห่วง ผมรับรองว่าเฮ่อตั่วเหลียนจะได้เป็นผู้นำตระกูล ถ้าผมทำไม่ได้ ผมให้คุณตบหน้าผมได้เลย!"

หยางหยุนจือยิ้ม "คุณเป็นอาจารย์ของเฮ่อตั่วเหลียน ฉันจะทำแบบนั้นได้ยังไง"

"ตอนนี้ผมเข้าใจเรื่องของครอบครัวสายรองและครอบครัวสายสามแล้ว แล้วผมก็มีแผนการเรียบร้อยแล้วด้วย แต่ตอนนี้ยังบอกคุณไม่ได้จริงๆ ไม่อย่างนั้นข้อมูลอาจรั่วไหลได้!" ฉีเติ่งเสียนพูด

"ผมต้องการให้พวกคุณเตรียมพร้อมไว้ให้ดี เมื่อถึงเวลาเฮ่อตั่วเหลียนจะได้รับช่วงต่อแน่นอน"

หยางหยุนจือครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อนึกถึงตอนที่ฉีเติ่งเสียนทำให้หลิงซวีล่าถอยไปได้ ในใจก็พลันรู้สึกมั่นใจขึ้นมาหลายส่วน "ในเมื่ออาจารย์ฉีว่ามาอย่างนี้ งั้นก็แสดงว่าต้องมีความมั่นใจและความสามารถมากพอ ฉันกับลูกสาวจะรอข่าวดีนะคะ"

ในขณะที่คุยกันอยู่ อาจารย์จางเทียนก็โทรมาหาฉีเติ่งเสียน

"บรรพจารย์ ผมถึงจิงเต่าแล้ว!" อาจารย์จางเทียนถอนหายใจอย่างอ่อนแรง

"อืม รอที่สนามบินนั่นล่ะ เดี๋ยวผมไปรับ ทำตัวปกติเข้าไว้ อย่ากระโตกกระตากเด็ดขาด!" ฉีเติ่งเสียนเตือน

"รู้แล้ว ตอนนี้ผมปลอมตัวเป็นนักท่องเที่ยวอยู่" อาจารย์จางเทียนพูด

ฉีเติ่งเสียนไม่กล้าละเลยลูกศิษย์คนนี้ หลังบอกหยางหยุนจือและเฮ่อตั่วเหลียนเรียบร้อยแล้ว ก็รีบไปรับคนที่สนามบินทันที

เมื่อถึงสนามบิน ฉีเติ่งเสียนก็รับอาจารย์จางเทียนได้อย่างราบรื่น

"บรรพจารย์ รอบนี้มีธุรกิจอะไรให้ทำเหรอ?" อาจารย์จางเทียนเอ่ยปากถาม

ฉีเติ่งเสียนมองเข้าด้วยสายตาแปลกประหลาดพลางพูด "เป็นพระประสาอะไร อ้าปากก็ธุรกิจปิดปากก็ธุรกิจ ไม่รู้สึกขายหน้าบ้างหรือไง?"

อาจารย์จางเทียนถอนหายใจ "เสียเงินหมดเนื้อหมดตัวต่างหากถึงเรียกว่าขายหน้า......"