มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1382

“เฮ้อ ฉันชอบของฟรีขนาดนี้ ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ชอบเอาเปรียบ แต่มันเป็นธรรมเนียมของลัทธิเรา！”

ฉี่เติ่งเสียนจะถูกปรมาจารย์จางรบกวนเวลาไปสักพัก แต่ก็ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจ แต่เขากลับรู้สึกราวกับว่าเขาได้แก้ไขปัญหาที่ยากได้แล้ว

เขาเคยคิดว่าการรับของฟรีนั้นไม่ดี แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกสบายใจขึ้นเรื่อยๆ！

ในไม่ช้าฉี่เติ่งเสียนก็ไปพบกับฮิลด์

ฮิลด์มีท่าทีอ่อนแรง นอกจากแผลที่ฉี่เติ่งเสียนทิ้งไว้บนหน้าของเขาแล้ว บนร่างกายก็ไม่พบแผลอะไรเพิ่มเติมอีก

“เอ๋？คุณดูเหมือนไม่ได้บาดเจ็บอะไรเลย！” ฉี่เติ่งเสียนมองฮิลด์แล้วถามอย่างประหลาดใจ

ฮิลด์ยืดขึ้นนั่งหลังตรงอย่างยากลำบาก ไม่ได้พูดอะไร

ร็อบเบนก็เปิดประตูเข้ามาในเวลานี้ พูดอย่างสงบว่า “พระอัครสังฆราชอวตารโปรดวางใจ ฉันได้ถามเพื่อนในหัวกั๋ว และได้เรียนรู้วิธีมา รับรองว่าจะไม่หลงเหลือรอยแผลไว้แน่”

หลังจากที่ฉี่เติ่งเสียนได้ยิน ก็อดไม่ได้ที่จะอุทานว่า เจ้าคนนี้เป็นผู้แลกเปลี่ยนวัฒนธรรมจริงๆ

แน่นอนว่าเขารู้วิธีทรมานเพื่อบีบให้รับสารภาพ ตัวอย่างเช่น เอาพจนานุกรมอ็อกซ์ฟอร์ดเล่มหนาวางบนอกแล้วใช้ค้อนทุบ หรือเอามือทั้งสองข้างจุ่มในน้ำแล้วเสียบกระบองไฟฟ้าลงไป และยังมีที่เกี่ยวกับหลอดไฟ รวมถึงการใช้เครื่องปรับอากาศ……

เพื่อที่จะวางแผนให้อัศวินศักดิ์สิทธิ์ถูกพระสันตะปาปาดุด่านั้น ร็อบเบนยอมที่จะไปเรียนวัฒนธรรมพื้นฐานมาจากประเทศหัวกั๋ว！

หลังจากผ่านการทรมานมาหนึ่งคืน ฮิลด์ก็ยอมเชื่อฟังขึ้น ไม่พูดถึงภูมิหลังของตัวเองอีก

เขารู้แล้วว่าภูมิหลังนั้นไม่ได้ช่วยอะไร คนจากศาสนาศักดิ์สิทธิ์กลุ่มนี้เกลียดชังตนเป็นอย่างมาก！

อีกทั้งเช้าวันนี้เขาได้รับการอนุญาตจากพระสันตะปาปาและตระกูลของตัวเองผ่านทางโทรศัพท์ และได้รู้ความคิดของทางนั้น

ครั้งนี้ฮิลด์โดนหลอกอย่างน่าอนาถ เป็นเรื่องยากที่แผนของฉี่เติ่งเสียนจะมีข้อผิดพลาด ดังนั้นแม้ว่าเขาจะแกร่งราวกับรอธไชล์ด แต่ก็ยังต้องเลือกที่จะสู้อย่างยุติธรรมกับศาสนาศักดิ์สิทธิ์

ศาสนาศักดิ์สิทธิ์ได้ระแวดระวังความแข็งแกร่งของตระกูลนี้ แต่กลับกันพวกเขาก็ระวังอิทธิพลของศาสนาศักดิ์สิทธิ์ด้วยเช่นกัน ทั้งยังไม่ยอมที่จะถูกฉีกหน้า

ทว่าฮิลด์ แน่นอนว่าต้องยอมเพื่อภาพรวม

“โอเค หัวหน้ากลุ่มเออร์วิน ฉันต้องการที่จะพูดคุยกับฮิลด์ดีๆ พวกคุณออกไปเถอะ” ฉี่เติ่งเสียนนั่งลงตรงหน้าของฮิลด์ ยิ้มน้อยๆแล้วพูด

“ฉันชื่อร็อบเบน！” ร็อบเบนอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความโกรธ จากนั้นเขาก็กระแทกประตูปิดอย่างแรง

ฉี่เติ่งเสียนปัดมือทั้งสองข้าง เงยหน้าขึ้นมองฮิลด์หัวเราะแล้วพูด “คุณฮิลด์ วันนี้เป็นอย่างไรบ้าง？！”

ฮิลด์พูดอย่างเศร้าสร้อย “คนแซ่ฉี คุณเอาไม้่คทามาไว้ในตู้ของฉันได้อย่างไร？”

ฉี่เติ่งเสียนตะลึงแล้วกล่าว “คุณพูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง！ไม่ใช่ว่าคุณร่วมมือกับพวกนอกรีตแล้วขโมยคทาออกไปจากที่นี่เหรอ？”

ตาทั้งสองข้างของฮิลด์โกรธเกรี้ยวราวกับมีไฟพวยพุ่ง หัวเราะแล้วกล่าว “คนที่รู้จักคุณที่สุด มักจะเป็นศัตรูของคุณ！อย่ามาทำเสแสร้ง ฉันรู้ว่าเป็นคุณ”

ฉี่เติ่งเสียนผงกศีรษะแล้วกล่าว “คนที่รู้จักฉันที่สุด ไม่ใช่ศัตรูของฉัน แต่คือเลขาหยางของฉัน”

ฮิลด์หมดคำพูด

ฉี่เติ่งเสียนกล่าวต่อ “ในท้ายที่สุดแล้ว เธอรู้กระทั่งฉันใช้เบราว์เซอร์อะไร จนถึงว่าฉันมีครูกี่คนในดิสก์เธอนั้นรู้ทั้งหมด……”

ฮิลด์ได้ฟังแล้วอดไม่ได้ที่จะโกรธ แล้วกล่าวอย่างโมโหว่า “เลิกมาล้อเลียนฉันได้แล้ว ทำไมคุณถึงต้องเอาไม้คทามาไว้ในตู้นิรภัยของฉันกัน？”

ฉี่เติ่งเสียนถอนหายใจแล้วกล่าว “หรือว่าจะให้ฉันเอาโทรศัพท์ให้คุณยืม แล้วให้คุณค้นหามันในเครื่องมือค้นหาล่ะ？”

“……” ฮิลด์หมดคำพูด เรื่องนี้ฉี่เติ่งเสียนไม่ยอมรับแน่ จะถามเท่าไหร่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร