มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1425

ไพ่ในมือของสวีเอ้าเสวี่ยเป็นไพ่สเตรทฟลัช แม้จะเป็นสเตรทฟลัชที่ค่อนข้างต่ำ โพดำ 2 , 3 และ 4

แต่ดูเหมือนว่าไพ่เท่านี้จะเพียงพอให้เธอชนะในรอบนี้ได้

อาจเป็นเพราะวันนี้เธอโชคดีมาก เธอจึงทนไม่ไหวและหลุดยิ้มออกมา เพราะอย่างไรคนที่โชคดีมักจะชอบยิ้มอยู่แล้ว

หลังจากเซียนพนันที่หม่าตงพามาเหลือบมองสวีเอ้าเสวี่ย เขาก็ไม่ได้รีบร้อนเปิดไพ่และยังพูดอีกว่า “คุณหนู เปิดไพ่เลยไหม”

สวีเอ้าเสวี่ยพูดอย่างใจเย็นว่า “คุณก่อนดีกว่า”

อีกฝ่ายส่ายหน้าและพูดว่า “คุณก่อนดีกว่า เชิญสุภาพสตรีก่อน ผมกลัวว่าหลังจากผมเปิดไพ่แล้ว เกมรอบนี้จะหมดความน่าติดตาม”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหม่าตง เขาเชื่อใจเซียนพนันในคาสิโนของเขาและไม่คิดว่าสวีเอ้าเสวี่ยจะมีโอกาสชนะ

สวีเอ้าเสวี่ยหันกลับไปมองฉีเติ่งเสียน เธอเองก็รู้ว่าเรื่องนี้ต้องไม่ธรรมดาและไม่ง่ายขนาดนั้น

ทันทีที่เธอหันมา แอปเปิลชิ้นหนึ่งก็ถูกยัดเข้าปากเธอ สิ่งนี้ทำให้เธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้านี้และเธอก็ถลึงตาอย่างจริงจัง

“เปิดไพ่เถอะ ไพ่เธอใหญ่ขนาดนี้ ไพ่อีกฝ่ายจะใหญ่กว่าเธอได้อีกเหรอ” ฉีเติ่งเสียนเดินไปข้างกายสวีเอ้าเสวี่ย ยื่นมือออกไปโอบรอบเอวเธอและพูดด้วยรอยยิ้ม

สวีเอ้าเสวี่ยเกลียดที่เขาทำเป็นสนิทสนม แต่เธอก็นึกได้ว่าหม่าตงคนนี้อันตราย หากเธอต้องการเอาเงินจากคาสิโน เธอน่าจะต้องพึ่งหัวขโมยคนนี้ ดังนั้นเธอจึงต้องอดทนไว้ชั่วคราว!

ทนเอาหน่อย เพื่อเงินห้าสิบล้าน ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยอดทนเพื่อเงินสักหน่อย

สวีเอ้าเสวี่ยเอื้อมมือไปหยิบไพ่ จากนั้นก็ค่อยๆ เปิดมันและวางลงบนโต๊ะ

“สเตรทฟลัช! ดวงดีจนน่าเหลือเชื่อจริงๆ”

“แจกไพ่รอบเดียวก็ได้สเตรทฟลัชเลย ดวงดีขนาดไหนเนี่ย...”

เมื่อลูกน้องของหม่าตงเห็น พวกเขาก็รู้สึกเวียนหัว พวกเขาไม่คิดว่ารอบนี้จะได้ตัดสินแพ้ชนะเลย ไพ่ที่สวีเอ้าเสวี่ยได้นั่นใหญ่มาก เป็นสเตรทฟลัช 2 3 4

ขนาดหม่าตงเองก็ยังเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าไพ่ของสวีเอ้าเสวี่ยจะใหญ่ขนาดนี้

สวีเอ้าเสวี่ยพูดอย่างใจเย็น “โปรดเปิดไพ่ด้วย”

เซียนพนันที่อยู่ฝั่งตรงข้ามยิ้มอย่างจนปัญญาให้สวีเอ้าเสวี่ยและพูดว่า “ยอมแพ้แล้วเสียเงินครึ่งหนึ่งดีไหม”

สวีเอ้าเสวี่ยพูดอย่างเย็นชา “ไม่!”

เซียนพนันจึงพูดว่า “งั้น...ถ้าคุณแพ้ คุณต้องอยู่กับผมหนึ่งคืน แล้วผมจะยอมให้คุณเสียครึ่งหนึ่ง ตกลงไหม”

สวีเอ้าเสวี่ยรู้สึกอย่างชัดเจนว่ามือที่จับเอวของเธอแข็งขืนขึ้น จากนั้นเธอก็พูดด้วยรอยยิ้มที่งดงามราวกับดอกไม้ว่า “ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”

“งั้นคืนนี้ก็พักที่โรงแรมคาสิโนของเราดีไหม” เซียนพนันพูดอย่างกำกวมว่า “งานของฉันดีมากและใหญ่มาก”

“ได้เลย ได้เลย!” สวีเอ้าเสวี่ยตอบรับอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น “คุณเปิดไพ่สิ ถ้าคุณชนะฉัน ฉันก็รับปากคุณ”

“คนสวย คืนนี้คุณเป็นของผม!” เซียนพนันหัวเราะและเอื้อมมือออกไปหมายจะเปิดไพ่

แต่ในขณะที่มือของเขากำลังจะแตะไพ่ ฉีเติ่งเสียนก็โน้มตัวไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน และมีดผลไม้ในมือของเขาก็ปักเข้าไปทันที!

“ฟึ่บ!”

ไม่ว่าการเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้จะฉลาดหรือเฉียบแหลมเพียงใดก็ยากที่จะหลบหลีกการรับรู้ของเขาได้

“นี่โกงเหรอ ไหนดูสิว่าเขามีไพ่อะไร!” สวีเอ้าเสวี่ยพูดด้วยความสนใจอย่างยิ่ง

ฉีเติ่งเสียนถือวิสาสะพลิกไพ่ของอีกฝ่ายขึ้น ในนั้นมี A 2 ใบและคิงโพแดง 1 ใบ หากเขาสลับ A โพแดงในมือให้เข้ามาอยู่ในกองนี้ได้ มันก็จะกลายเป็นไพ่ตองที่ใหญ่ที่สุด

ไม่ว่าสวีเอ้าเสวี่ยจะได้ไพ่แบบไหนก็มีแต่แพ้สถานเดียว

หลังจากเห็นไพ่ทั้งสามใบของคู่ต่อสู้ สวีเอ้าเสวี่ยก็ส่ายหัวและพูดว่า “งั้นรอบนี้ฉันชนะแล้วใช่ไหม”

ใบหน้าของหม่าตงเองก็ดูน่าเกลียดมากไม่น้อย คนของเขาโกงและถูกอีกฝ่ายจับได้ต่อหน้าต่อตา แน่นอนว่าเขาพูดอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงยอมรับมัน!

หลังจากเหตุการณ์เงียบไปได้พักหนึ่ง หม่าตงก็กล่าวขึ้นว่า “ใช่ คุณชนะแล้ว แค่ทักษะของเขาแย่มาก โกง แล้วยังทำให้คนจับได้คาหนังคาเขา!”

สวีเอ้าเสวี่ยยิ้มและพูดว่า “นั่นก็เท่ากับว่าฉันชนะเงินพนันอีกห้าสิบล้าน และตอนนี้ฉันมีเงินพนันมากกว่าร้อยล้าน?”

เมื่อหม่าตงได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณเอาห้าสิบล้านที่ชนะตอนแรกไปแค่นั้น อย่าไม่รู้ผิดชอบชั่วดีและอย่าโลภเกินไป! หากคนเราโลภเกินไปจะเกิดเรื่องเอาได้”

“หืม? จะเบี้ยวเหรอ ฉันโลภเกินไปหรือพวกคุณโลภเกินไปกันแน่ ไม่ทำตามกฎหรือไง” สวีเอ้าเสวี่ยหัวเราะเยาะ

“กฎเหรอ ฉันเป็นคนกำหนดกฎ ถ้าฉันต้องการแหกกฎ แล้วใครจะกล้าคัดค้าน?” หม่าตงพูดอย่างเย็นชา “ถ้ายังไม่หยุดพูดพร่ำ แม้แต่เงินห้าสิบล้านในตอนแรกคุณก็จะไม่ได้”

หลังจากได้ฟัง ฉีเติ่งเสียนก็แค่นหัวเราะและพูดนิ่งๆ ว่า “กฎมีไว้แหก แต่กฎก็ถูกใช้เพื่อให้อารยธรรมได้ทำงานตามปกติ มันสามารถแก้ไขและทำให้สมบูรณ์ได้ แต่ไม่สามารถทำลายได้ หากคิดที่จะพนันก็ต้องพร้อมรับการสูญเสีย นั่นคือกฎของโลกการพนัน ถึงจะเป็นราชาแห่งสวรรค์ก็ไม่สามารถทำลายมันได้...”

หม่าตงยิ้ม ยิ้มอย่างสนุก แล้วเขาก็พูดว่า “หนุ่มสาวเอ๋ย พวกคุณรู้จักคำนี้ไหม โลภมากลาภหาย”