มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 143

หลี่อวิ๋นหว่านและเซี่ยงตงฉิงต่างก็ตกตะลึงในเวลาเดียวกัน ทำไมฉีเติ่งเสียนถึงลงมาในน้ำ?

หลี่อวิ๋นหว่าน รู้สึกว่าฉีเติ่งเสียนกำลังมาทางเซี่ยงตงฉิงและเซี่ยงตงฉิงก็รู้สึกว่าฉีเติ่งเสียนพุ่งมาทางเธอ...

ในขณะนั้นเองเฉียวชิวเมิ่งกำลังดิ้นรนอยู่ในสระว่ายน้ำ

เมื่อเซี่ยงตงฉิงปรากฏตัว ขาของเธอก็เกิดเป็นตะคริว เธอไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อน ทำไมให้รู้สึกตื่นตระหนก น่องของเธอกระตุกรัวด้วยความเจ็บปวด ร่างกายไม่มีแรงขยับ เธอค่อยๆจมลงไปในน้ำ สำลักน้ำเข้าไปหลายครั้ง

มันเกิดขึ้นในเวลาเดียวกันที่สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เซี่ยงตงฉิงแต่ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเธอกำลังจะจมน้ำ

“ฉันจะตายแบบนี้เหรอ? จะตายง่ายๆ อย่างนี้เหรอ?”

“จะมีใคร......สังเกตเห็นฉันบ้างไหม?”

ในปากของเฉียวชิวเมิ่งมีฟองอากาศผุดออกมา ร่างกายของเธอค่อยๆจมลงไป สติสัมปชัญญะของเธอเริ่มจะพล่าเลือน น้ำทำให้ปอดของเธอหายใจไม่ออกและเริ่มทำให้เธอรู้สึกอึดอัด

เธอเห็นร่างหนึ่งว่ายตรงมาและเธอก็อดคิดไม่ได้ว่า: “เป็นใครกันนะ ฉันจะรอดแล้วเหรอ?”

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนกระโดดลงไปในน้ำ เขาก็พยายามช่วยเฉียวชิวเมิ่งขึ้นจากน้ำ และด้วยแรงมหาศาล เขาสามารถลากเธอไปที่ขอบสระว่ายน้ำได้

จากนั้นหลี่อวิ๋นหว่านก็สังเกตเห็นว่าเฉียวชิวเมิ่งจมน้ำ เธอจึงรีบขึ้นไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าเฉียวชิวเมิ่งหมดสติไปแล้ว ก็รู้สึกตกใจและพูดว่า “เมิ่งเมิ่ง เธอเป็นยังไงบ้าง อย่าทำให้ฉันกลัวสิ!”

ฉีเติ่งเสียนปีนออกมาจากสระว่ายน้ำอย่างเปียกโชก นั่งยองๆ วางร่างของเฉียวชิวเมิ่งบนตักของเขา และตบหลังเธออย่างแรงสองครั้ง

“สำลักออกมา!!!”

เฉียวชิวเมิ่งอ้าปากก่อนจะพ่นน้ำออกมา เธอพ่นน้ำออกมามากมายบนพื้น น้ำมูกน้ำตาไหลหล่นลงมารวมกัน

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนตบหลังติดต่อกัน ทำให้เฉียวชิวเมิ่งพ่นน้ำออกมา สติก็เริ่มกลับมาเช่นกัน

เซี่ยงตงฉิงก็ตื่นตระหนกเและรีบเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “คุณเฉียว คุณโอเคไหม?”

ฉีเติ่งเสียนรอเพื่อให้เฉียวชิวเมิ่งพ่นน้ำออกมาจนหมดจากนั้นก็ช่วยพยุงเธอยืนขึ้น เฉียวชิวเมิ่งส่ายหัวด้วยใบหน้าซีดเซียว

“ฉันขอโทษค่ะ คุณเซี่ยง... เมื่อกี้ฉันอยู่ในน้ำและขาก็เกิดตระคริว” เฉียวชิวเมิ่งพูดพร้อมกับไอสำลักออกมา

“รองหัวหน้าฉี พาคุณเฉียวไปพักผ่อน” เซี่ยงตงฉิงพยักหน้าและพูด

เฉียวชิวเมิ่งไม่สามารถเดินเองได้ ฉีเติ่งเสียนจึงก้มลงไปอุ้มเธอแล้วเดินเข้าไปในวิลล่า

เฉียวชิวเมิ่ง พยายามดิ้นก่อนจะพูดว่า: “ปล่อยฉัน! คนเยอะ ไม่น่าอายหรือไง!”

“เราเป็นสามีภรรยากัน มันเป็นเรื่องปกติที่ผมจะกอดคุณ” ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างไม่สนใจ

“นาย...” เฉียวชิวเมิ่งพูดไม่ออก และทำได้เพียงให้เขาอุ้มเธอเข้าไปในวิลล่าเท่านั้น

หลี่อวิ๋นหว่านรู้สึกขมขื่น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จึงไม่คิดจะเดินตามเข้าไปด้วย

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนอุ้ม เฉียวชิวเมิ่งเข้าไปในวิลล่า เขาก็ตรงไปที่ชั้นสองเปิดประตูแล้ววางเธอลงบนเตียงเพื่อให้เธอได้พักผ่อน

หลังจากนั้นเขาก็เปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อผ้าออกมา แล้วหันกลับไปเข้าห้องน้ำ

เฉียวชิวเมิ่งตะลึงไปครู่หนึ่ง ตู้เสื้อผ้าเต็มไปด้วยเสื้อผ้าของฉีเติ่งเสียน? เธอเห็นชุดสูทแบรนด์ BOSS ที่เธอซื้อให้ฉีเติ่งเสียนจากห้างเมื่อคราวที่แล้ว

“เป็นไปได้ยังไง...!” เฉียวชิวเมิ่ง มองดูเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้าด้วยความประหลาดใจ และแน่ใจว่าเป็นตัวเดียวกัน

ฉีเติ่งเสียนได้เปลี่ยนเป็นชุดเสื้อผ้าแล้วและออกมา เฉียวชิวเมิ่งก็กลับมามีสติ

เธอหันไปมองฉีเติ่งเสียนและถามว่า “ทำไมเสื้อผ้าของนายถึงอยู่ที่นี่?”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็น: “ก็ผมอยู่ที่นี่ มีอะไรแปลกงั้นเหรอ?”