มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1490

ใบหน้าของหลิวปิงเว่ยมืดมนราวกับว่ามีอายุหมื่นมาปี!

เทียนชิงโหย่วที่อยู่ด้านข้างพูดด้วยความวิตกกังวล: “พี่ใหญ่ ทำไมคุณไม่เลิกสนับสนุนคุณจั่ว! อีกอย่างสำหรับคุณจั่วมันยากมากที่จะได้เปรียบในครั้งนี้”

“ถ้ายังสนับสนุนเขาแบบนี้ต่อไปคงไม่สามารถนั่งเป็นผู้นำได้อย่างมั่นคง เกรงว่าวันนี้คงจบไม่ดี.....”

หลิวปิงเว่ยมองลึกไปที่ เทียนชิงโหย่วด้วยใบหน้าที่เย็นชาและไม่ตอบสนอง

หลงถูหยิบบุหรี่ในมือออกมาแล้วโยนมันลงพื้น เขาเหยียบมันช้าๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “แล้วคุณหลิวจะเลือกทางไหนดีล่ะ? ไม่มีเลือกทางที่สาม เพราะทางเลือกที่สามเป็นทางตัน”

สมาชิกของแก๊งสีไห่อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างมาดร้าย และดูเหมือนว่าพวกเขาอยากที่จะเอาชนะหัวหน้าพรรคไผ่เขียวมาก

“หัวหน้าหลิว โปรดเลือกตัวเลือกที่สอง แต่อย่าเพิ่งมอบไม้เท้านั่นไปให้พวกเขาจัดการกับพวกเราชาวต้าลู่ที่แสนยากจนเสียก่อน.....” ฉีเติ่งเสียนกล่าวอย่างน่าสงสาร

เย่จีกั่วรู้ว่าฉีเติ่งเสียนเป็นคนอย่างไร เขากำลังจะเตรียมรับมือและสั่งสอนคนที่คิดจะลองดีกับเขาอยู่!

จะรีดไถเงินก็ต้องมีคนเริ่มก่อนไม่ใช่หรือ?

จังซานเคยสอนฉีเติ่งเสียนว่า “สามารถที่จะเอาเงินคนอื่นมาได้ทุกครั้งหรือไม่? แน่นอนว่าทำได้แน่!”

“แต่ก็ต้องมีเหตุผลนะ! ถ้าเขาไม่เริ่มรังแกก่อนแล้วจะเอาเงินมาได้ยังไง”

“อีกฝ่ายขู่ แล้วขอเงินสักสองร้อยล้าน ถ้าถามว่าสมเหตุสมผลไหม แน่นอนว่าสมเหตุสมผลมาก!”

“เพราะความเสียหายทางจิตใจนั้นประเมินค่าไม่ได้ พอประเมินค่าไม่ได้จึงไม่มีขีดจำกัดสูงสุดที่ควรได้รับ”

ทำให้ฉีเติ่งเสียนจึงคำนึงถึงคำสอนของจังซานไว้ในใจ ก่อนที่จะขู่กรรโชกเงิน ต้องมีเหตุผลและไม่สามารถขู่กรรโชกโดยไม่มีเหตุผลได้

หลิวปิงเว่ยเป็นคนที่ภักดี ไม่ต้องพูดถึงว่าเงื่อนไขทั้งสองที่กำหนดโดยหลงถู นั้นจะถูกยอมรับทั้งทางอารมณ์กับเหตุผล เพราะเขาเองก็ไม่สามารถยอมรับเงื่อนไขเหล่านั้นได้

หลงถูมองไปที่ฉีเติ่งเสียนกับเย่จีกั๋วด้วยท่าทางที่ดูถูกเหยียดหยามมาก จากนั้นจึงหันความสนใจไปที่หลิวปิงเว่ย

เขามาที่นี่ครั้งนี้เพื่อบังคับให้หลิวปิงเว่ยตัดสินใจเลือก

หยุดสนับสนุนจั่วเฉินหรือหยุดเป็นผู้นำของพรรคไผ่เขียว!

โดยปกติแล้ว เขาจะไม่จองหองขนาดนี้ เพราะถึงอย่างไรหลิวปิงเว่ยก็เป็นผู้นำของพรรคไผ่เขียว แม้ว่าเขาจะเป็นนายน้อยของตระกูลหลง ก็ยังต้องให้ความเคารพบ้าง! มิฉะนั้นอาจเสียชีวิตกะทันหันที่ข้างถนนได้ในวันรุ่งขึ้นก็เป็นได้

สถานการณ์ตอนนี้แตกต่างออกไป ชีวิตของหลิวปิงเว่ยมาถึงจุดที่มีลุงที่อยู่เหนือเขาที่กำลังจะกำจัดเขา มีรองประธานที่อยู่ด้านล่างที่ต้องการโค่นล้มอำนาจของเขาในฐานะผู้นำ และดูเหมือนว่าลุงก็พร้อมจะสนับสนุนท่านรองประธานคนนั้นเสียด้วย

ภายในพรรคไผ่เขียวมีเสียงแตกเกี่ยวกับเรื่องนี้ หลิวปิงเว่ยการควบคุมพรรคไว้ไม่ได้เหมือนเดิมอีกต่อไป

หลงถูไม่ได้บังคับให้หลิวปิงเว่ยต้องทำอะไร แม้ว่าจะมีคนตายที่นี่ แต่ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว

“ฉันสามารถมอบไม้เท้าหัวมังกรนี้ได้ แต่คุณต้องปล่อยพวกเขาทั้งสองไป ไม่ใช่เรื่องของพวกเขา” หลิวปิงเว่ยหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูด

“ไม่ ไม่ ไม่ ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขา เราจะพิสูจน์ได้อย่างไรว่าการเลือกของคุณที่จะสนับสนุนจั่วเฉินเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่” หลงถูกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าอีกครั้งและพูดว่า: “เขาพูดถูก....”

เมื่อหลงถูได้ยินว่าฉีเติ่งเสียนกล้าขัดจังหวะสิ่งที่เขาพูด ความโมโหที่มีอยู่ทุนเดิมก็เพิ่มมากขึ้น ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชาและพูดว่า “ถ้านายกล้าขัดจังหวะฉันอีกครั้ง เชื่อไหมว่าฉันสามารถตัดสิ้นนายออกมาได้ง่ายๆ!”

ไม่เพียงแต่คนจากฝั่งหลงถูเท่านั้น แต่หลิวปิงเว่ยก็อดไม่ได้ที่จะตัวแข็งทื่อ เขาเม้มริมฝีปากและไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เขาหันกลับมองหน้าน้องเขยของเขาที่ทำอะไรไม่ถูก สีหน้านิ่งเฉยและจู่ๆ จิตใจของเขาก็เริ่มสั่นไหว อย่างหวาดหวั่น

แต่เทียนชิงโหย่วไม่ได้สังเกตเห็นรายละเอียดพวกนี้ เขาส่ายหัวไปมาอย่างเบื่อหน่าย โดยคิดว่าสภาพจิตใจของฉีเติ่งเสียนนั่นผิดปกติ

“พวกแกเป็นใครมาจากไหนไอ้พวกโง่!”

หลงถูหันกลับมาพร้อมกับเยาะเย้ยและพูดว่า: “ในเมื่ออยากตายมากฉันก็จะสงเคราห์ให้! เอาเลย หักแขนขาไอ้คนจากต้าลู่ก่อน แล้วรอรับฟังคำสั่งของฉันต่อไป”

“ครับ คุณหลง!”

ทุกคนในแก๊งสีไห่ตอบรับทันที มีสี่คนเดินออกมา

หลิวปิงเว่ยตกตะลึง: “ระวังตัวด้วย รีบถอยออกมา ทั้งสี่คนนี้มาจากแก๊งสีไห่.....”

“อะไร?”

ก่อนที่หลิวปิงเว่ยจะพูดจบฉีเติ่งเสียนก็คว้าคอเสื้อแล้วตบคนเหล่านั้นฉาดใหญ่ แล้วฟาดลงกับพื้น ร่างของเขาหดตัวเป็นลูกบอล ก่อนจะกลิ้งไปทั้งตัว

“เอ่อ...” คำพูดที่เหลือของหลิวปิงเว่ยจุกอยู่ในลำคอ จนไม่สามารถพูดออกมาได้

เมื่อหลงถูเห็น เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความโกรธ: “กล้าสู้กลับอย่างนั้นเหรอ?กำลังรนหาที่ตายหรือไง!”

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกว่าเหมือนเขารังแกเด็กนิดหน่อย แต่เขาก็ยังคงลงมือจัดการอย่างหมดจดและรวดเร็ว ทำลายสมาชิกของแก๊งสีไห่ที่กล้าเข้ามาและจัดการราวกับสายลมในฤดูใบไม้ร่วงพัดใบไม้ที่ร่วงหล่นลงพื้น....