มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1492

ฉีเติ่งเสียนยังคงถือคอเสื้อของหลงถูไว้ในมือ เขาไม่คิดว่าซือถูหนานจะกลับมาที่ผึ้งไหลและมาเจอกันเข้าในวันนี้

แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้เรื่องนี้ทำให้เขามีความสุข!

ฉีเติ่งเสียนยิ้มให้กับซือถูหนานและพูดว่า “เจ้าอ้วน ซือถู่ เอ่อ นายท่านที่สอง สบายดีไหม!”

ดวงตาของซือถู่หนานอดไม่ได้ที่จะส่องแสงเย็นๆ เขายกแจ็กเก็ตหนังขึ้นอย่างเงียบๆ และเอื้อมมือออกไปจับปืนพกที่ติดอยู่บนเอว

ฉีเติ่งเสียนมองดู ฮ่า! ไอ้บ้านี่ มันคือ Glock-17 อย่างนั้นหรือ!

หลังจากการเคลื่อนไหวของซือถู่หนานผู้ชายที่เขาพามาด้วยก็เอื้อมมือไปกดที่จับของอาวุธที่อยู่ในช่วงแขนของพวกเขา

แน่นอนว่าคนเหล่านี้ที่มาเป็นผู้ชายที่มีอาวุธอันตรายถึงชีวิตพกมาด้วย

แต่มันก็คงจะเป็นเรื่องที่น่าปวดหัวสำหรับฉีเติ่งเสียนหากการต่อสู้ด้วยอาวุธร้อนแรงขนาดนี้ ยิ่งในพื้นที่ขนาดเล็กขนาดนี้ เพราะเขาไม่สามารถปกป้องเย่จีกั๋วและหลิวปิงเว่ยได้

“ซือถู่หนาน คุณหมายความอย่างไร? ต้องการที่จะก่อให้เกิดสงครามระหว่างพรรคไผ่เขียวและแก๊งสีไห่อย่างนั้นหรือ!” หลิวปิงเว่ยคำรามด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง เขาพูดด้วยความโกรธ เขายังคงหนักแน่นและแข็งแกร่ง มันน่าเกรงขามมากจนมือปืนจากแก๊งสีไห่ชะงักไป

ซือถู่หนานเยาะเย้ยและพูดว่า: “คุณหลิว ตอนที่พระโพธิสัตว์กำลังข้ามแม่น้ำแล้วเขาก็ไม่สามารถช่วยตัวเองได้! นี่คุณยังกล้ามาขู่ฉันกลับอีกเหรอ ฮ่า ๆ ๆ ถึงฉันจะทุบคุณจนตาย พรรคไผ่เขียวก็ไม่สามารถปกป้องคุณได้ มันเป็นแค่การแสดง คุณคิดว่าฉันจะทำสงครามกับคนขี้แพ้อย่างคุณจริงๆ หรือ?”

สถานการณ์ปัจจุบันของหลิวปิงเว่ยนั้นไม่ค่อยดี ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทั้งซือถู่หนานและหลงถูกล้าที่จะจัดการกับเขาได้อย่างหน้าด้านๆ เช่นนี้

เทียนชิงโหย่วกัดฟันและพูดกับหลิวปิงเว่ย: “พี่ใหญ่ ยอมถอยก่อนดีไหม ไว้ค่อยปรึกษากันหลังจากนี้!”

เย่จีกั๋วที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะแอบเหงื่อตกเมื่อเห็นว่าสถานการณ์นั้นเริ่มตึงเครียดเพียงใด ด้วยปืนจำนวนมากฉีเติ่งเสียนอาจไม่สามารถปล่อยมือนั้นเพื่อปกป้องตัวเขาเองได้

“ปล่อยคุณชายหลงไป ฉันก็ปล่อยให้คุณ!” ซือถู่หนานหันไปหาฉีเติ่งเสียนและพูดด้วยสายตาที่เย็นชา

ความหมายของเขาคือคนรอบตัวของฉีเติ่งเสียนจะต้องตายทั้งหมด ดูเหมือนว่าเขาจะไม่พอใจอยากที่จะแก้แค้นการสังหารในจิงเต่า

แต่ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดว่า: “ฉันบอกนายแล้วไง นายน้อยหลงคนนี้ทำให้ฉันกลัว เขาต้องชดใช้ที่ทำจิตใจของโดนกระทบกระเทือนแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ปล่อยเขาไป ทนายความของฉัน จังซาน ชอบใช้กฎหมายแก้ปัญหา แต่ฉันต่างจากเขา ฉันชอบแก้ปัญหาด้วยหมัด!”

หลงถูพูดด้วยความโกรธทันที: “ถ้านายยังอยู่ที่นี่ก็เหมือนตัวตลก ในเมื่อนายกำลังจะตาย แม้ว่าฉันจะให้เงินไป แล้วคิดหรือว่านายจะยังมีชีวิตอยู่?”

“ถ้านายให้เงินฉัน ทุกอย่างจะเป็นเรื่องง่ายทันที!” ฉีเติ่งเสียนยื่นมือออกมาและตบแก้มหลงถูเบา ๆ พร้อมมอบรอยยิ้มให้

หลงถูโกรธมากจนตัวสั่นไปหมด เขารู้สึกว่าฉีเติ่งเสียนเป็นคนที่ไร้สมอง สถานที่แห่งนี้ถูกรายล้อมไปด้วยมือปืนจากแก๊งสีไห่ทั้งนั้น

ซือถู่หนานดึงปืนออกมาแล้ว จากนั้นปลดสลักความปลอดภัยบนปืนแล้วพูดอย่างใบหน้ามืดลึก: “ปล่อยนายหลงไป”

ฉีเติ่งเสียนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้ม

คนของซื่อถู่หนานก็ชักปืนออกมาทีละคน โดยเล็งไปที่ฉีเติ่งเสียนทีละคน

ในทางกลับกันซือถู่หนานหันปืนไปทางเย่จีกั๋วกับหลิวปิงเว่ยแล้วพูดว่า “คุณมีตัวประกันอยู่ในมือ เลยคิดว่าฉันจะไม่กล้าแตะต้องคุณ แต่พวกเขาสามารถทำได้ไม่ใช่หรือ?”

สิ่งนี้ทำให้ฉีเติ่งเสียนทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย หากซือถู่หนานโหดร้ายพอ คนไม่กี่คนเหล่านั้นอาจโดนฆ่าได้ง่ายๆ

“เอาล่ะ ตกลง ฉันจะปล่อย คุณหลงไป อย่าเพิ่งวู่วามไป” ฉีเติ่งเสียนถอนหายใจและไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องประนีประนอม