มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1501

ฉีเติ่งเสียนไม่คาดคิดว่าจะมีอนาคตที่สดใสอีกครั้งในหมู่บ้าน และยังคิดว่าวันนี้เขาจะแตกสลายไปพร้อมกับตระกูลซุน แล้วใครจะรู้ว่าซุนชิงเสวียนเป็นสมาชิกของตระกูลซุนจริงๆ และเขาก็เป็นเช่นนั้น ยังเป็นนายน้อยคนที่สองด้วย!

ซุนเจี้ยนเฉินยิ้มให้ซุนชิงเสวียนอย่างขมขื่นและพูดว่า "นายน้อยคนที่สอง ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม นั่นคือจำนวนสองพันล้าน..."

ซุนชิงเสวียนเป่าเคราหนวดและจ้องมอง "ใช่ ฉันล้อเล่น! ฉันจะกลับไปที่แผ่นดินใหญ่ อาการป่วยของคุณปู่คุณ คุณสามารถหาวิธีรักษาอาการป่วยของปู่ของคุณได้ด้วยตัวเอง"

เมื่อซุนเจี้ยนเฉินได้ยินคำพูดนี้ เขาก็ตกใจมากจนสีหน้าแทบถอด แล้วรีบคุกเข่าต่อหน้าปรมาจารย์คนที่สอง ซุนชิงเสวียนรีบพูดว่า "นายน้อยคนที่สอง ผมเป็นคนโง่และพูดอะไรก็ไม่ได้ คุณต้องไม่เอามันไปจากหัวใจหรอกคำพูดเหล่านี้!"

ซุนชิงเสวียนตบเข้าไปที่ใบหน้าของซุนเจี้ยนเฉินด้วยฝ่ามือด้านหนึ่งออกมา แล้วพูดว่า "อาจารย์ ถ้าท่านอยากเจอพี่ใหญ่ของผม ก็ตามผมมาเถอะ ผมกำลังจะไปฝังเข็มให้เขาพอดี"

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้า หลังจากนั้นก็หันหน้าไปหาหลี่เสวียนเจินด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า "คุณอย่าเพิ่งรีบหนีจากสถานการณ์ที่ย่ำแย่ละ! เพราะในที่สุดแล้วหลานๆตระกูลซุนอาจจะไม่รับปากกับพวกเรา"

ใบหน้าของหลี่เสวียนเจินกลับเปลี่ยนเป็นสีซีดจริงๆ ความคิดของเธอและซุนอิ่งซูในตอนนี้ในใจได้เปลี่ยนไปแล้วอย่างสิ้นเชิง

ทุกคนในกลุ่มธุรกิจซ่างชิงก็อดไม่ได้ที่จะมองหน้ากันอย่างไม่เชื่อ แต่ละคนรู้สึกว่าการพลิกแพลงของสถาการณ์ที่เร็วเและรุนแรงเกินไป ซึ่งเป็นเรื่องยากที่จะยอมรับได้

นายน้อยคนที่สองของตระกูลซุนจะเป็นลูกศิษย์ของฉีเติ่งเสียนไปได้อย่างไร

ราวกับว่าฉีเติ่งเสียนที่ต้องการเปิดเผยชื่อของฉีปู้อวี่ออกมา แต่ผลลัพธ์ของคนในตระกูลนั้นกลับบอกว่าเป็นศัตรูที่โกงเงินของพวกเขาไปเหมือนกัน นี่ช่างเป็นเรื่องที่ไม่คาดไม่ถึงเล็กน้อย

“แม่งเอ้ย ถ้าอย่างนั้นก็ยต้องกลับไปคุยกับเหล่าจื่อคนนั้นดีๆแล้ว ถ้าเขาหลอกผมขนาดนี้! ถ้าเขายังไม่ยอมจ่ายค่าชดเชยให้กับผม ก็กลับไปบอกรหัสผ่านบัตรธนาคารให้กับแม่ของผมให้ทราบในภายหลัง”ฉีเติ่งเสียนแอบด่าในใจ

ถ้าหากไม่ใช่ว่าซุนชิงเสวียนบังเอิญอยู่ที่นี่ ถ้าอย่างนั้นอาจจะต้องเกิดการต่อสู้ลงมือครั้งใหญ่ และถ้าเขาจะลงมือทำแน่นอนว่าไม่ตายก็พิการ เมื่อความแค้นนี้ก็รุนแรงมากขึ้น ถึงขั้นที่ซุนซิงเสวียนออกหน้าบอกว่ามันไม่มีประโยชน์

ฉีเติ่งเสียนเป็นคนที่อาฆาตเจ้าคิดเจ้าแค้นมากเช่นกัน เขาเดินไปหาซุนเจี้ยนเฉินและพูดว่า "หลานชาย เจ้าหลายคนนี้เหรอ!"

ซุนชิงเสวียนพยักหน้าและพูดว่า "นี่คือหลานชายของผม คุณต้องเรียกผมปู่คนที่สอง"

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าเล็กน้อย หลังจากนั้นถามด้วยรอยยิ้มว่า "แล้วเขาจะเรียกผมอะไร?"

ใบหน้าของซุนเจี้ยนเฉินซีดลงและเขาพูดว่า "นายท่านที่สอง พวกเราต่างคนต่างพูดเกี่ยวกับเรื่องของเรากันดีกว่าพระอัครสังฆราชฉียังเด็กมาก..."

ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยสีหน้าที่มืดมนว่า "ดูเหมือนว่าหลานชายของคุณจะไม่ยอมรับผมนะ! นอกจากนี้เขาเพิ่งจะบอกว่าซุนกั๋วฉวินไม่เชื่อในศาสนาศักดิ์สิทธิ์!"

“เขาต้องเรียกคุณว่าคุณทวดถึงจะโอเค พี่ชายคนโตของผมก็ไม่เชื่อในศาสนาศักดิ์สิทธิ์ แต่...ผมเชื่อ เมื่อมองย้อนกลับไปก็ทำให้เชื่อในภายหลัง” ซุนชิงเสวี่ยนพูด

ซุนเจี้ยนเฉินชาๆมึนๆงงไปหมด ทำไมโลกนี้ถึงเลวร้ายขนาดนี้ ต่ำทรามและสร้างความเสียหายได้มากขนาดนี้!

ซุนชิงเสวียนหันหน้ากลับไปซุนเจี้ยนเฉินแล้วพูดว่า "เร็วเข้า รีบเรียกว่าคุณปู่ทวด!"

ซุนเจี้ยนเฉินตกตะลึงและไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

ซุนชิงเสวียนได้ใช้ฝ่ามือตบเข้าไปที่ท้ายทอยเขาทันทีและพูดว่า "นี่คืออาจารย์ของผม คุณจะให้เรียกท่านเรียกว่าปู่ทวด คุณไม่ควรเรียนท่านแบบนี้สิ ได้สิ ถ้าในตอนนั้นคุณมีเรื่องมาขอความช่วยเหลือ แล้วก็อย่าโทษว่าผมไม่รู้จักคุณ"

ซุนเจี้ยนเฉินไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว นอกจากยังต้องพึ่งพานายน้อยคนที่สองคนนี้รักษาคุณปู่ของเขาให้หาย ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงกัดเข้าที่หนังศีรษะแข็งๆของฉีเติ่งเสียนและพูดว่า "สวัสดีคุณปู่ทวด!"

ทันใดนั้นฉีเติ่งเสียนก็พลันเปลี่ยนมีความสุขและพูดว่า "อ่าย หลานชายที่ดีของฉัน ดีมาก!"

“……”

นัยต์ดวงตาของซุนเจี้ยนเฉินแสดงอาการโกรธจัด และหัวใจของเขาหมดหวัง เขาอยากจะฉีกฉีเติ่งเสียนให้ออกเป็นชิ้นๆ