มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 151

ร่างกายของจ้าวเฉียงนั้นมีอาการสั่นเทาอย่างรุนแรง ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงจำฉีเติ่งเสียนไม่ได้

ครั้งที่แล้วเขาจำได้ชัดเจนว่าเทียนไล่แคปปิตอลนั้นได้ประสบเข้ากับปัญหาการสูญขาดทุนครั้งใหญ่มากขนาดนี้!

แม้แต่พ่อของจ้าวเทียนลู่เขาที่ให้ความเคารพยำเกร็ง เมื่อตอนที่อยู่เจอเข้าโดยบังเอิญตรงๆเขามักจะเรียกเขาว่า นายฉีน้อยฉี!

หลังจากกลับมาถึงบ้าน เขายังได้รู้จากปากของพ่อเขาว่าฉีเติ่งเสียนนั้นมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับตระกูลหวง อีกทั้งภูมิหลังของเขาก็ยังไม่ธรรมดา

ใบหน้าของจ้าวเฉียงนั้นกลับเต็มไปด้วยความขมขื่นและค่อย ๆ พูดว่า "นายน้อยฉี ช่างบังเอิญจริงๆ ... "

สวี่หยางพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า "คุณจ้าว คุณรู้จักเขาไหม"

“ไม่เพียงแต่ผู้ชายคนนี้จะเย่อหยิ่งและบ้า เขายังไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตาเขา หรือแม้กระทั่งกล้าที่จะเอาปืนจ่อหัวด้วยซ้ำ!"

“ถ้าเขาทำเช่นนี้ แสดงว่าเขากำลังฝ่าฝืนกฎหมายแล้ว!

“ขอเพียงแค่คุณจ้าวช่วยให้เจ้าหน้าที่เหล่านี้กักตัวเขาไว้ แล้ววันหลังผมค่อยมาคิดบัญชีกับเขาอย่างช้าๆ”

จ้าวเฉียงไม่กล้าตอบ

ฉีเติ่งเสียนกล่าวว่า "เขาพูดถูก ถึงแม้ผมเพิ่งจะมีปืนสองกระบอกมาจ่อที่หัวขอมผม คุณจ้าวจะมีความคิดเห็นอะไรบ้างไหม?"

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของฉีเติ่งเสียนแล้ว ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงหัวเราะเยาะเย้ยออกมาพ่นใส่หน้าเขา พวกเขาทั้งหมดต่างก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ลงมือทำแบบนี้ราวกับจะเป็นการจุดไฟเผาตัวเองชัดๆเลย

“ผม... ไม่กล้า!” จ้าวเฉียงพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาและร่างกายของเขาเริ่มมีอาการสั่นเล็กน้อย

หลังจากที่จางโหรวได้ยินประโยคนี้ ดวงตาของเขาก็อดไม่ได้ที่จะเบิกกว้างราวกับระฆังทอง ไม่คิดว่าจ้าวเฉียงจะขี้ขลาดขนาดนี้เมื่อยืนอยู่ต่อหน้าฉีเติ่งเสียน

ถ้าสวี่หยางนั้นเป็นนายน้อยหางเสือที่มีอยู่ในแถวหลงเหมิน ในใจของจ้าวเฉียงนั้นคงอยากจะบีบคอเขาจนให้ตายคามือ ทันใดนั้นก็หันมาเรียกฉีเติ่งเสียนที่อยู่ตรงด้านหน้า ผู้ชายคนนี้ที่แม้แต่พ่อของเขาก็ที่ไม่กล้าแม้แต่ที่จะรุกราน

เมื่อสวี่หยางและคนอื่น ๆ ก็ได้ยินสามคำที่เพิ่งจะพูดออกมานั้นทำให้จ้าวเฉียงและพวกเขาทั้งหมดก็ตกใจทันที

"ไม่กล้าเหรอ?" สวี่หยางนั้นยังอยู่ในอาการตกตะลึง "คุณจ้าว คุณล้อเล่นผมเหรอ!"

เมื่อสีหน้าของฉีเติ่งเสียนนั้นไม่ค่อยสู้ดี ทำให้ศตกอยู่ในสถาการณ์แบบนี้ก็นำความไม่พอใจมาสู่ผู้คุมเรือนจํา ซึ่งเขาทำงานอยู่ในนี้มาหลายปีแล้ว เขาปฏิบัติหน้าที่อย่างเต็มที่และทํางานในคุกอย่างเป็นระบบระเบียบมาก

แต่หลังจากที่เขาออกมาก็พบว่าบนโลกนี้ช่างแตกต่างไปจากที่เขารู้จักมาก

ผู้คนภายนอกมักจะใช้อำนาจหรือภูมิหลังของตัวเอง เพื่อมาแสดงพลังอำนาจในการกดขี่ข่มเหงรังแกผู้ที่อ่อนแอกว่า

เมื่อการออกเดทของเขากับหลี่อวิ๋นหว่านถูกรบกวน ซึ่งทําให้เขาไม่มีความสุขมากยิ่งขึ้นในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินที่จะให้บทเรียนที่น่าจดจําตลอดชีวิตแก่จ้าวเฉียง

"เพียงเพราะพ่อของคุณเป็นหัวหน้าตํารวจใหญ่ คุณจึงคิดว่าจะแสดงอํานาจบาตรใหญ่อํานาจไปทั่วนะเหรอ คุณนี่มันช่างโง่เหมือนควายจริงๆ" ฉีเติ่งเสียนถามอย่างเสียดสี

“นายน้อยฉีล้อเล่น...ผม...คิดว่า...นี่เป็นเพียงเรื่องความเข้าใจผิด” จ้าวเฉียงยิ้มอย่างไม่เต็มใจ

ฉีเติ่งเสียนยกมือขึ้นแล้วตบไปที่บนใบหน้าของจ้าวเฉียง เเล้วพูดอย่างเย็นชาว่า "คุกเข่าลงแล้วคุยกับผมอีกครั้ง!"

"ปึง!"

ในใจของจ้าวเฉียงนั้นรู้สึกสั่นไหวและเขารู้สึกกลัวมาก เข่าของเขาอ่อนลงอย่างหมดแรง แล้วและเขาก็คุกเข่าลงตรงเบื้องหน้าของฉีเติ่งเสียนตรงหน้า

เมื่อทุกคนเห็นฉีเติ่งเสียนกระทำกับจ้าวเฉียงยังไง และพวกเขาก็พร้อมที่จะตำหนิดุเขาที่หยิ่งผยองและหยาบคาย เจ้าหน้าที่หลายคนพร้อมที่จะดำเนินการด้วยซ้ำ

แต่ครู่ต่อมาจ้าวเฉียงก็คุกเข่าลงตรงหน้าฉีเติ่งเสียนตรงหน้า

เมื่อเหตุการณ์ฉากนี้ขึ้นทำให้พวกเขาต่างตกตะลึง แล้วพวกเขาต่างมองหน้ากัน และแม้แต่เจ้าหน้าที่บางคนก็มีสีหน้าท่าทางที่ประหลาดใจ

จ้าวเฉียงนั้นรู้ตัวรู้ดีว่าเขาสามารถเติบโตเจริญรุ่งเรืองได้ดีในเมืองจงไห่ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะภูมิหลังของพ่อของเขาที่สร้างไว้

ถ้าหากเขาทำให้ฉีเติ่งเสียนขุ่นเคือง อีกทั้งยังและทำให้พ่อของเขาถูกจะไล่ออกจากเมือง แล้วหลังจากนี้ เขาจะไม่มีทางเป็นอิสระและไม่สามารถโชว์ได้อีกต่อไป

"ปึง!"

ฉีเติ่งเสียนยกมือขึ้นก็แล้วไปที่ใบหน้าของจ้าวเฉียงโดยตรง แล้งตบตรงๆที่ใบหน้าเเละพูดอย่างเย็นชาว่า "อํานาจและพลังของพ่อคุณ” มีไว้ถูกใช้เพื่อปกป้องทรัพย์สินและความปลอดภัยส่วนบุคคลของประชาชนและพลเมือง ไม่ใช่เพื่อมาแสดงอํานาจบาตรใหญ่โชว์แก่เพื่อให้คุณซึ่งเป็นบรรพบุรุษในรุ่นที่สองของคุณมีความเย่อหยิ่ง คุณโชคดีแค่ไหน รู้ตัวบ้างนะรู้ไหม"

จ้าวเฉียงพยักหน้าตอบอย่างเร่งรีบและพูดว่า "ผม "ผมรู้!"