มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1558

ถ้วยรางวัลของของเจียงชิงเย่ว์ที่ได้รับรางวัลในชีวิต ก็กลับเกิดอุบัติเหตุแบบนี้ถ้วยรางวัลถูกทําลายแตก

เธออยู่ในอาการตกตะลึงและมองดูถ้วยรางวัลที่แตกกระจายอยู่บนพื้น ในสมองของเธอว่างเปล่าและรู้สึกงึนงงเล็กน้อย...

ในช่วงเวลานี้ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเส้นทางเดินชีวิตที่ไม่ราบรื่น และยังนึกถึงเหตุการณ์ที่ถูกพ่อทิ้งไว้ในเมืองเจียงซานไห่แล้วหนีอยู่ในเมืองปีศาจ เมื่อนึกถึงแล้วก็รู้สึกหายใจไม่ออกและมีความคับข้องใจที่สุมอยู่ในอกอย่างนับไม่ถ้วน มันใดนั้นทีน้ําตาไหลลงมาอย่างยากที่จะควบคุมได้และรู้สึกหมุนวนอยู่ในแววตาดวงนี้

ในช่วงเวลาเช่นนี้อารมณ์ของมนุษย์นั้นละเอียดอ่อนและอ่อนไหวง่ายมาก ถ้วยรางวัลคร้งเดียวที่สำคัญในชีวิตกลับถูกทําลาย ทุกคนต่างก็จะรู้สึกว่าเกิดช่องว่างทางจิตวิทยาอย่างมาก

ยิ่งไปกว่านั้นในสถาณการณ์นี่มีความหมายมากสําหรับเจียงชิงเย่ว์...

"ไอ้หยา ผมอภัยครับ... คุณเจียง ทําไมคุณไม่รับถ้วยรางวัลล่ะ เป็นเพราะคุณตื่นเต้นกับการได้รับรางวัลครั้งแรกเกินไปหรือเปล่า" หลี่เหยาถามด้วยน้ําเสียงที่เป็นห่วง แต่แววตากลับมีความโชคดีปนความโชคร้าย

สวีน่าที่อยู่ด้านล่างเวทีก็อดตกใจไม่ได้ ไม่คิดว่าหลี่เหยาจะกล้าขนาดนี้ คาดไม่ถึงว่าจะทําลายถ้วยรางวัลของเจียงชิงเย่ว์โดยตรง

เจียงชิงเย่ว์เม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาของเธอแดงก่ำและเธอดูมีอาการเศร้าเสียอย่างชัดเจน เธอสูดอากาศอย่างแรงเพื่อป้องกันไม่ให้น้ำตาแห่งความคับข้องใจพลันไหลออกมา

หลี่เหยาพูดว่า "คุณเจียง ไม่เป็นไรนะครับ ครั้งหน้าอย่าลืมรับให้ได้ก็แล้วกันล่ะ ผ่านความยากลำบากมาแล้วก็มีสมองหน่อยสิ! เหอะ เหอะ เหอะ..."

สวีเค่ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนังศีรษะชา แล้วหันหน้ากลับไปมองยังฉีเติ่งเสียนยอีดด้านหนึ่งที่กำลังจัดกระเป๋าเสื้อผ้าและยืนขึ้นแล้ว

"คุณฉี..." สวีเค่อต้องการอยากขึ้นไปห้ามปราม แต่นี่เป็นเทศกาลภาพยนตร์และมีสื่อสดมากมายในสถานที่แห่งนี้ ดังนั้นจึงไม่สามารถทําอะไรได้เลย

ฉีเติ่งเสียนคลี่เล็กน้อย แล้วจัดแจงชายเสื้อไปพร้อมกับเดินไปบนเวที ซึ่งมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพยายามหยุดเขา แต่ถูกเขาเชิญออกไปทันทีพร้อมกับผายมือ

เขาเดินขึ้นไปบนเวทีเหมือนกับสมิธนั้นเอง และเดินตรงเข้าไปหาหลี่เหยที่อยู่ด้านหน้าโดยตรง

"ในที่สุดแล้วคุณเจียงก็เป็นคนใหม่ เป็นเรื่องปกติที่เธอจะมีอารมณ์ตื่นเต้นและไม่ได้รับถ้วยรางวัลก็เป็นเรื่องปกติ ทุกคน อย่าหัวเราะเยาะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า..." หลี่เหยายังคงพูดต่อไป โดยไม่รู้ตัวว่าฉีเติ่งเสียนกำลังเข้ามาใกล้

ในขณะที่เขากําลังพูดอยู่ ทันใดนั้นฉีเติ่งเสียนก็ยกมือขึ้นและตบเข้าไปที่ปากกว้างๆของเขาอย่างแม่นยํา พลังแรงตบนี้ส่งผลให้คําพูดทั้งหมดของเขาถูดตีกลับเข้าไปในท้อง

ในสถาณการ์ที่เกิดเหตุเงียบนั้นพลันเงียบกริบ หลังจากนั้นทุกคนต่างก็ตกตะลึง บางคนไม่รู้ว่าฉีเติ่งเสียนเป็นใครมาจากที่ไหน มีบางคนตกใจกลัวฉีเติ่งเสียนอย่างตัวสั่นเทา แล้วในสถาณการ์เช่นนี้กล้าที่จะลงมือปกป้องอย่างกล้าหาญ

ฉีเติ่งเสียนหแสยะยิ้มมุมปากไม่ต่างจากแบบเสือล่าเนื้อและพูดว่า "เฮ้อ ผมขออภัยนะครับ พอดีเพิ่งขึ้นเวทีเป็นครั้งแรก มือชองผมลื่น คาดไม่ถึงว่าจะตบหน้าคุณเข้าแล้ว"

หลี่เหยาถูกตบหน้าในที่สาธารณะจนอดไม่ได้ที่จะโมโห เขามองไปที่ฉีเติ่งเสียนและพูดว่า "คุณหมายความว่าอย่างไร!"

ฉีเติ่งเสียนไม่ใช่คนอารมณ์ดีเหมือนกับคุณสมิธผู้ซึ่งสงบสติอารมณ์ได้ เพียงแค่ยกมือซ้ายขึ้นและตบเข้าไปที่ปากใหญ่ๆเพียงข้างเดียว แต่เขากลับยกมือฟาดเข้าที่ปากเขาอีกครั้ง

"เฮ้อ ผมอภัยนะครับ พอดีคุณเปิดปาก ก็ทําให้ผมตกใจแล้ว จิตใต้สํานึกผมอยากจะลงมือกับคุณอย่างไม่รู้ตัว ไม่คิดว่าจะตบเข้าที่ปากอีกแล้ว" ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยรอยยิ้มมุมปาก

เดิมทีเจียงชิงเย่ว์นั้นรู้สึกเศร้าเสียใจมาก แต่เมื่อมองเห็นแฟนของเธอปรากฏตัวขึ้นมาบนเวที เขาก็รีบจัดการหลี่เหยาแล้วตบเข้าไปที่ปาก ซึ่งกำลังพูดจาอย่างเสียงดังและคำหยาบคายแบบนั้น และเธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะทันทีอย่างหยุดไม่ได้ และความเศร้าโศกในหัวใจของเธอพลันหายไปทันที

เจียงชิงเย่ว์พูดอย่างเร่งรีบว่า "หยุดเถอะ..."

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสงบนิ่งว่า "คุณหมายความว่าอย่างไรให้หยุดมันซะ ผมแค่ต้องการมาเตือนเขาว่าอย่ายุ่งอะไรกับคุณ แต่เขาก็ไม่ฟัง"

ในขณะที่เขาพูด เขาก็กดจับไหล่ของหลี่เหยาหัวเข่าข้างหนึ่งกระแทกท้องของอีกฝ่ายทันที!

ในสถาการณ์ต่อหน้ากล้องหลายร้อยตัวและต่อหน้าดาราคนดังนับไม่ถ้วน ต่อหน้าดาราคนดังในอุตสาหกรรมวงการภาพยนตร์และโทรทัศน์ หลายคนโจมตีพิธีกรว่าฉีเติ่งเสียนใช้ความรุนแรงบนเวทีโดยตรง!

หลี่เหยาร้องครวญครางแล้วกุมท้อง จากนั้นก็ขดตัวอยู่บนพื้น ซึ่งแทบจะหายใจไม่ออกและท่าทางเจ็บปวดของเขา

ทําให้เจียงเอียงเย่ว์รู้สึกโล่งอกเป็นพิเศษ

"ผมเพิ่งจะเตือนคุณ แต่ว่าคุณไม่ฟัง คุณคิดว่าต่อหน้าทุกคผมจะไม่กล้าจัดการกับคุณเหรอ?" ฉีเติ่งเสียนถามอย่างใจเย็น

"คุณจะต้องชดใช้..." หลี่เหยากัดฟันและพยายามจะพูดออกมาอะไรสักประโยคหนึ่งด้วยความยากลําบาก