มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 171

ก็เป็นเวลาที่เท้าของจงจิงกั๋วสัมผัสถึงขาของฉีเติ่งเสียน ฉีเติ่งเสียนก็หมุนตัวกลับทันที ยกมือขึ้นตบหน้าทันที!

“เพียะ!”

เสียงกังวานดังขึ้น ตบจนหน้าของจงจิงกั๋วทั้งหน้าเปลี่ยนรูป ในเวลาเดียวกัน เขาทั้งร่างก็กลิ้งออกไป กลิ้งไปสามรอบเต็มๆ

ตบนี้ของเขา ตบจนคนที่อยู่ในเหตุการณ์เงียบลงทันที

ทุกคนมองเห็นฉากนี้ก็ตกตะลึงจนตาค้าง พากันตกใจกลัว

“นายเป็นคนบ้า นึกไม่ถึงว่าจะตบหน้าผู้จัดการโรงแรมเทียนตี้ของพวกเรา?นายอยากตายใช่ไหม?!”

“นายจบเห่แล้ว ถึงแม้ว่าวันนี้ประธานหวังจะปล่อยพวกนายไป แต่พวกเราโรงแรมเทียนตี้ไม่มีทางปล่อยพวกนายไป!”

“นายรู้ว่าหัวหน้าใหญ่ของโรงแรมเทียนตี้พวกเราเป็นใครไหม?กล้าก่อเรื่องวุ่นวายที่โรงแรมพวกเรา มีสิบชีวิตก็ไม่พอ”

ลูกน้องเหล่านั้นของจงจิงกั๋วอดไม่ได้ที่จะพูดตะโกนด่าขึ้นมา ทุกคนใช้เสียงคุกคาม

ถึงแม้ว่าเฉียวชิวเมิ่งก็รู้สึกว่าฉีเติ่งเสียนตบได้เสียงดังกังวานมาก แต่ว่า เธอก็คิดว่าจะต้องเกิดเรื่องยุ่งยากใหญ่โต

“ถ้าฉันไม่จัดการผู้จัดการที่มองคนอื่นต่ำต้อย ก็ทำให้เกิดเรื่องใหญ่”ฉีเติ่งเสียนพูดตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย

หวังหู่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เบื้องหลังของโรงแรมเทียนตี้ใหญ่มาก ต่อให้เขาเป็นคนมีเกียรติ แต่ก็ไม่ควรจะก่อเรื่องที่นี่

ฉีเติ่งเสียนลงมือตบจงจิงกั๋วผู้จัดการคนนี้ กลัวว่าจะไม่มีผลดีอะไรเลย

พั่งซิ่วอวิ๋นมองเห็นเรื่องราวก่อความวุ่นวายใหญ่ขึ้น ก็ตกใจจนไม่กล้าพูด

เฉียวกั๋วเทาก็สีหน้าซีดเผือด ไม่รู้ว่าควรจะจัดการเรื่องนี้ยังไง

กลุ่มคน กลายเป็นสีหน้ามืดครึ้ม

“วิธีการของคุณฉียังป่าเถื่อนเหมือนเดิม เพียงแต่ คุณต้องคิดดีๆ ตบหน้าผู้จัดการของโรงแรมเทียนตี้ ควรจะจัดหากับปัญหานี้ยังไง?”หวังหู่พูดอย่างสนุก

“ฉันเป็นแขกของโรงแรมเทียนตี้ เป็นพระเจ้าของพวกเขา เขาเป็นหมาตัวหนึ่งจะมารังแกพระเจ้า ถูกตบก็สมควรไหม?”ฉีเติ่งเสียนพูดเสียงเรียบเฉย

จงจิงกั๋วเวลานี้จึงปืนขึ้นมาจากบนพื้น สีหน้าเต็มไปด้วยความเคียดแค้น มองฉีเติ่งเสียนด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม กัดฟันและพูด“วันนี้ไม่ต้องให้ประธานหวังลงมือ นายก็ออกจากโรงแรมพวกเราไม่ได้!”

ฉีเติ่งเสียนเอียงหน้ามอง ยิ้มและพูด“ขู่ฉันเหรอ?”

“นี่ไม่ใช่ขู่ อีกเดี๋ยวนายก็รู้!”จงจิงกั๋วลุกขึ้นยืน พูดเสียงหนักแน่น

ฉีเติ่งเสียนเดินเข้าไป ยกมือขึ้นตบหน้าของจงจิงกั๋วอีกครั้ง และพูดด่า“ไว้หน้าแล้วก็ยังปากดี”

ตบนี้ของเขา ทำให้ทุกคนนิ่งอึ้งไปอีกครั้ง

“ประจบประแจงคนใหญ่คนโตใช่ไหม?นำห้องรับรองของพวกเราตัดหน้าให้หวังหู่ใช่ไหม?”

ฉีเติ่งเสียนเดินเข้าไปด้านหน้า และตบหน้าอีกครั้ง!

“นายเป็นแค่คนรับใช้ในบ้าน ทำไมถึงปฏิบัติกับพวกเราลูกค้าสูงศักดิ์แบบนี้?”

“ถ้าหากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป โรงแรมเทียนตี้ของพวกนายไม่อยากทำธุรกิจแล้วใช่ไหม?”

“เพียะ!”

“เพียะ!”

ทุกประโยคที่ฉีเติ่งเสียนพูด ก็ตบหน้าของจงจิงกั๋วทุกครั้ง ตบจนหน้าของจงจิงกั๋วเต็มไปด้วยเลือด

เห็นเขาป่าเถื่อนแบบนี้ ลูกน้องของจงจิงกั๋วก็ตกใจจนไม่กล้าพูด คนที่บ้าระห่ำขนาดนี้ พวกเขาเป็นครั้งแรกที่เคยพบ

“ลูกค้าสูงศักดิ์?สูงศักดิ์แม่มึงสิ!นายหน้าตาแบบนี้ คู่ควรจะเป็นลูกค้าสูงศักดิ์ของพวกเรา?”

“พูดล้อเล่นอะไร?”

จงจิงกั๋วฟุบนั่งบนพื้น แต่สีหน้ายังไม่ยอม พูดตะโกนด้วยความโกรธ

เฉียวชิวเมิ่งดึงฉีเติ่งเสีย และกัดฟันพูด“อย่าตบอีก ถ้าตบอีกจะมีเรื่อง!”

“ถ้าตบอีกจะมีเรื่อง?พวกเธอมีเรื่องแล้ว!”