มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1752

จ้าวซือชิงเป็นคนที่เก่งกาจมาโดยตลอด มะฉะนั้นแล้ว ฉีปู้อวี่ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นราชาปีศาจโลกจะยอมศิโรราบต่อเธอได้อย่างไร?

หลังจากกำจัดมิฮาอิดได้แล้ว พร้อมกับการสูญเสียผู้มีฝีมือสูงไปมากมาย ตระกูลจ้าวย่อมโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด แต่เมื่อจ้าวหงซิ่วคอยปกป้องจ้าวซือชิงอยู่ข้างกาย พวกเขาก็ทำอะไรได้ไม่มากนัก

จ้าวหงซิ่วจะจากไปแล้ว แต่จ้าวซือชิงได้เตรียมแผนสำรองทั้งหมดไว้เรียบร้อยแล้ว ทำให้ตระกูลจ้าวไม่กล้ากระทำการโดยพละการอีกต่อไป

จ้าวซือชิงก็รู้ดีดีว่าศึกระหว่างฉีเติ่งเสียนกับคลาร์กจากประเทศมี่นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้นเธอจึงจัดให้จ้าวหงซิ่วมาเป็นผู้คุ้มครอง เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดความวุ่นวายก่อนศึกครั้งใหญ่

จ้าวหงซิ่วกล่าวว่า “คุณป้าสั่งให้ฉันมาที่นี่เพื่อให้แน่ใจว่าคุณจะไม่ถูกรบกวนก่อนศึกชี้ชะตา ศึกครั้งนี้ คุณต้องชนะให้ได้”

ฉีเติ่งเสียนกล่าวว่า “กับการประลองกับผู้มีฝีมือสูงอย่างคลาร์ก ใครจะมั่นใจได้ล่ะว่าตัวเองจะชนะ? แต่ในเมื่อคุณพูดมาขนาดนี้แล้ว ผมก็จะพยายามเต็มที่”

จ้าวหงซิ่วมองเขาด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความดูแคลนแล้วกล่าวว่า “ฉันน่ะอยากให้คลาร์กฆ่าคุณตายเสียจริงๆ แค่กลัวว่าคุณป้าจะเสียใจเท่านั้นแหละ”

ฉีเติ่งเสียนถอนหายใจและพูดว่า “พี่สาวผมนี่ปากร้ายแต่ใจดีจริงๆ เลยนะ”

จ้าวหงซิ่วยกกำปั้นขึ้นแล้วถามว่า “นายทนโดนต่อยได้ไหมล่ะ?”

ฉีเติ่งเสียนมองจิ่วเฮิงที่สลบอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ แล้วพูดว่า “ล้อเล่นนิดหน่อยเอง อย่าถือสาเลยนะ! ถ้าคุณอยากจะลงมือ ก็ต่อยเขาไปเถอะ ยังไงเขาก็สมควรโดนอยู่แล้ว”

หลังจากผ่านไปอีกกว่าสิบนาที จิ่วเฮิงก็ฟื้นขึ้นมา พอฟื้นก็ร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะออกมา ในที่สุดก็เจอคนที่ทำให้จิ่วเฮิงร้องเจ็บได้ แบบนี้ดูสิว่าเขาจะยังกล้าทำตัวโอหังและก่อเรื่องได้อีกหรือเปล่า

“เมื่อกี้ฉันยังออมมือ ไม่อย่างนั้นฝ่ามือเดียวคงฆ่านายได้เลย! อย่าคิดว่าแค่รอดจากคลาร์กมาได้แล้วจะทำอะไรตามใจชอบได้” จ้าวหงซิ่วพูดกับจิ่วเฮิงด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“สาวน้อยคนนี้เก่งจริง ๆ ฝีมือสูงส่งขนาดนี้ ฉันไม่เคยเจอมาก่อนเลย” จิ่วเฮิงชื่นชมจ้าวหงซิ่วในใจ เพราะรู้ว่าเธอเป็นยอดฝีมือระดับเทพ แถมยังอารมณ์ร้อน จึงไม่อยากไปยั่วยุเธอ

ฉีเติ่งเสียนหันไปถามจ้าวหงซิ่วว่า “หลังจากพวกเราออกจากเมืองหลวง มีอะไรเกิดขึ้นบ้างไหม?”

จ้าวหงซิ่วตอบว่า “ทุกอย่างสงบเรียบร้อย”

ฉีเติ่งเสียนพูดว่า “ยิ่งสงบแบบนี้ยิ่งน่าสงสัย ตระกูลจ้าวเสียหายหนักขนาดนี้ ไม่มีทางที่จะไม่หาทางเอาคืน แต่โชคดีที่แม่ของผมยังคุมสถานการณ์ในเมืองหลวงอยู่ และยังมีพี่ชายคนที่หกของผมด้วย ดังนั้นก็ไม่ต้องกังวลมาก”

ความสามารถของจ้าวซือชิงนั้นไม่มีข้อกังขา หากไม่เช่นนั้นเขาคงไม่สามารถรวบรวมเหล่าคนสำคัญไว้รอบตัวได้ แม้จะเงียบหายไปหลายปี แต่เครือข่ายความสัมพันธ์ของเขายังคงแข็งแกร่งเสมอ ！

ส่วนฉีหยุนเฟิง พี่ชายคนที่หกของฉีเติ่งเสียน ก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เขาเป็นเหมือนพญามารที่ไม่มีใครรู้ว่าเขาจะโผล่มาจากมุมมืดไหนเพื่อโจมตีแล้วหายตัวไป

จ้าวหงซิ่วพูดขึ้นว่า “ตอนแรกฉันก็คิดว่าการต่อสู้นี้จะกดดันนายจนเสียศูนย์ แต่ตอนนี้ดูแล้ว ฉันคงคิดมากเกินไป คนอย่างนายดูเหมือนจะไม่ถูกกระทบกระเทือนเลย”

ฉีเติ่งเสียนถามอย่างไม่พอใจว่า “อะไรคือคนอย่างผมไม่ถูกกระทบกระเทือน?”

จ้าวหงซิ่วหัวเราะเยาะแล้วพูดว่า “ก็เพราะนายเห็นแก่ตัวไง เรื่องใหญ่แค่ไหนก็ไม่ทำให้นายเปลี่ยนไปได้”

ฉีเติ่งเสียนทำหน้าบึ้งแล้วพูดว่า “มาสิ มาเล่นหมากรุกกัน เดี๋ยวฉันจะจัดการเธอให้เละไม่มีชิ้นดีเลย!”

จ้าวหงซิ่วกลับตอบด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปอย่างอ่อนโยนว่า “มาเถอะ มาเล่นสามกระดานกัน”

แต่ฉีเติ่งเสียนกลับโบกมือปฏิเสธแล้วพูดว่า “เปลี่ยนตัวเล่นกลางทางแบบนี้มันไม่แฟร์ เล่นกับคนอย่างเธอไม่มีประโยชน์ ช่างมันเถอะ”

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าเห็นด้วย เพราะฝีมือทำอาหารของจ้าวซือชิงนั้นแม้แต่เชฟมือหนึ่งยังต้องยอมหลีกทาง

ระหว่างกินอาหาร ซุนอิ่งซูพูดขึ้นว่า “ตอนนี้ทั้งเผิงไหลกำลังจับตามองงานชุมนุมการต่อสู้ที่ตระกูลซ่งจัดขึ้น คลาร์กก็เงียบหายไปตั้งแต่นั้น”

ฉีเติ่งเสียนพูดว่า “คลาร์กคงกำลังเตรียมตัวอย่างเต็มที่ เพื่อให้พร้อมที่สุดสำหรับการต่อสู้ในวันนั้นกับผม การต่อสู้ครั้งนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับอำนาจหรือผลประโยชน์ใด ๆ แต่มันคือการไล่ตามสุดยอดแห่งศิลปะการต่อสู้ ใครชนะหรือแพ้ก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจ”

จิ่วเฮิงพูดว่า “นายต้องชนะให้ได้ วิชาการต่อสู้ของเราสืบทอดมาจากบรรพบุรุษ ถ้าแพ้คนต่างชาติไปคงขายหน้าสุด ๆ”

ฉีเติ่งเสียนตอบว่า “เรื่องนั้นฉันไม่ได้ใส่ใจหรอก”

จ้าวหงหนีหันไปบอกจิ่วเฮิงว่า “นายยังไม่ถึงระดับนี้ เลยไม่เข้าใจ เขาไม่มีเวลามาคิดอะไรแบบนั้นหรอก คำพูดของเธอจะไปรบกวนสมาธิของเขานะ”

จิ่วเฮิงขมวดคิ้ว รู้สึกไม่พอใจ แต่เมื่อคิดถึงตอนที่ตัวเองโดนหนัก ก็เลยได้แต่ยอมสงบปากสงบคำและพูดว่า “เธอมันหมัดอยู่แล้ว แล้วแต่เธอก็แล้วกัน”

หลังอาหาร ฉีเติ่งเสียนได้รับโทรศัพท์จากลู่ทงที่บอกว่ามีคนจากแผ่นดินใหญ่มาอยากเจอเขา อยากให้เขาไปหาสักครู่

“ก็ได้ ถ้าผมยังไม่ออกหน้าเสียที พวกคุณคงจะเป็นห่วงกันไปหมด” ฉีเติ่งเสียนตอบรับ

เขาหันไปยิ้มให้กับซุนอิ่งซูว่า “อิ่งซู เธอพาคนอื่นกลับไปก่อน ฉันจะไปเจอกับท่านผู้บัญชาการเผิงไหลสักหน่อย เพื่อเรียกขวัญกำลังใจทุกคนก่อน”

ซุนอิ่งซูพยักหน้าอย่างว่าง่ายและตกลง หลังจากจ่ายเงินแล้ว เธอพาจ้าวหงหนีและจิ่วเฮิงกลับไป

ส่วนฉีเติ่งเสียน เขาก็ขึ้นรถไปยังสถานที่ที่ลู่ทงบอกให้ไป