มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1782

หลังจากได้ยินคำพูดของจิ่วเฮิง สีหน้าของฉีเติ่งเสียนก็เปลี่ยนเป็นดำคล้ำอย่างเห็นได้ชัด แอบคิดในใจอยากต่อยเขาให้ตายสองสามหมัด

เจ้าหมานี่เรียกเขาว่าผู้ชายสารเลวทั้งวัน แล้วยังกล้ามาอ้างว่าอยากเป็นหัวหน้ากลุ่มอัศวินแห่งแสงอีกเหรอ? เจอหัวหน้าตัวจริงก็ยังไม่รู้จักเรียกท่านพระอัครสังฆราเลย!

ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยใบหน้ามืดครึ้มว่า “นายมาทำอะไรที่นี่? ที่หนานหยางวัดเล็กเกินไป จะรับพระองค์ใหญ่ระดับ AK-47 อย่างนายไม่ไหวหรอก”

จิ่วเฮิงตอบด้วยความภาคภูมิใจว่า “ฉันได้ยินมาว่าที่หนานหยางมียอดฝีมือมากมายในสมาคมศิลปะการต่อสู้ ก็เลยต้องมาดูหน่อย! อีกอย่าง นายเล่นให้ฉันสอนเจ้าเด็กเฮ่อตั่วเหลียนฝึกวิชาตลอดเวลา เด็กนั่นก็มาถามตลอดว่าจะฝึกวิชาอะไรให้กล้ามหน้าอกใหญ่ขึ้น น่ารำคาญมากเลย”

เจ้าเฮ่อตั่วเหลียนที่เอาแต่คิดถึงงานเลี้ยงตลอดเวลานี่มันแปลกคนจริงๆ ดูเหมือนจิ่วเฮิงจะรำคาญเหมือนกัน ก็เลยมาหาฉีเติ่งเสียนถึงหนานหยาง

ฉีเติ่งเสียนเองก็รู้สึกปวดหัว เพราะพอจิ่วเฮิงโผล่มาก็เล่นงานคนอื่นจนกระเจิดกระเจิง สร้างเรื่องเก่งจริง ๆ

"นี่แหละจิ่วเฮิง เจ้าแม่ศิลปะการต่อสู้ผู้ชอบเล่นกับความตายที่สุด" เฉียวชิวเมิ่งมองจิ่วเฮิงพร้อมคิดในใจ

แม้แต่เธอยังรู้จักชื่อเสียงของจิ่วเฮิง แสดงว่าหมอนี่ต้องชอบทำตัวเสี่ยงอันตรายมากขนาดไหน

ในตอนนั้นเอง จิ่วเฮิงประสานมือโค้งให้กับสมาชิกกลุ่มอัศวินแห่งแสงแล้วพูดว่า “ทุกท่าน ขออภัยด้วย พวกเราก็เป็นคนกันเองทั้งนั้น อีกหน่อยฉันจะเป็นหัวหน้ากลุ่มของพวกคุณ หวังว่าทุกคนจะช่วยสนับสนุน!”

ฉีเติ่งเสียนโบกมือแล้วพูดว่า “เดี๋ยวก่อน นายไปขอฉันตอนไหนว่าจะมาเป็นหัวหน้ากลุ่มของฉัน? เธอต่างหากที่เป็นหัวหน้ากลุ่มของฉัน”

จิ่วเฮิงมองเฉียวชิวเมิ่งแวบหนึ่งก่อนจะหัวเราะเยาะ แล้วถุยคำว่า “ผู้ชายสารเลว!” ใส่ฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนที่อดกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป เดินเข้ามาหาจิ่วเฮิงพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า แล้วตบไหล่เขาเบาๆพูดว่า “พูดดีๆหน่อย!”

จิ่วเฮิงทำหน้าตาไม่เกรงกลัวอะไร แล้วพูดด้วยท่าทีโอหังว่า “ยังไง นายจะต่อยฉันเหรอ?”

ฉีเติ่งเสียนอาศัยจังหวะที่จิ่วเฮิงไม่ทันระวัง ต่อยหมัดฮุกเข้าไปที่ท้องของเขา จนร่างจิ่วเฮิงงอเป็นตัวโก่ง จากนั้นเขาก็ประสานสองมือแล้วซัดกระบวนท่า "ลิงขาวมอบผลไม้" เข้าไปที่ปลายคาง

ร่างของจิ่วเฮิงลอยขึ้นกลางอากาศเหมือนต้นหลิวที่ถูกดึงขึ้นจากพื้นในทันที

ฉีเติ่งเสียนถอยหลังหนึ่งก้าว แล้วยกขาขวาขึ้น ซัดลูกเตะด้านข้างเข้าเต็มอกของจิ่วเฮิงอย่างจัง

"โอ๊ย!"

จิ่วเฮิงร้องเสียงโหยหวน ร่างกระเด็นลอยออกไปทันที

เฉียวชิวเมิ่งที่อยู่ข้างๆดูเหตุการณ์แล้วถึงกับใจเต้นแรง พูดว่า “เล่นคอมโบแบบนี้ นายคงไม่ได้คิดจะฆ่าเขาใช่ไหม? ไม่จำเป็นเลยนะ เขาก็แค่ด่านายสองสามคำเอง ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีอะไร”

แต่ฉีเติ่งเสียนกลับมีสีหน้าสงบและพูดว่า “หมอนี่ฝึกวิชาระฆังทองจนถึงขั้นเชี่ยวชาญแล้ว หนังเหนียวเนื้อหนาแบบนี้ ต่อยไม่ตายหรอก เขายังจะรู้สึกดีด้วยซ้ำ”

หลังจากที่จิ่วเฮิงกลิ้งไปกับพื้นหลายตลบจนหยุดนิ่ง เขาพยายามพยุงตัวขึ้นแต่รู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก จนต้องทรุดลงคุกเข่า ใช้มือกุมท้องไว้และกัดฟันพูดว่า “โคตรสะใจ! ตั้งแต่จ้าวหงซิ่วไป นี่เป็นครั้งแรกเลยที่รู้สึกสะใจขนาดนี้…”

ภาพนี้ทำให้ทุกคนในที่นั้นต่างอดอึ้งไม่ได้ ส่วนอันซิงหลิวถึงกับตาค้าง เขาคิดว่าในโลกนี้จะมีผู้มีฝีมือสูงที่แปลกประหลาดขนาดนี้จริงๆหรือ?

เขารู้สึกว่า พลังฝีมือของจิ่วเฮิงดูไม่เข้ากับบุคลิกของเจ้าตัวเอาเสียเลย...

ทุกคนในโบสถ์เมื่อเห็นจิ่วเฮิงถูกฉีเติ่งเสียนซัดอย่างหนัก ต่างก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาทันที คนแบบนี้มันต้องเจอคนเก่งจัดการเท่านั้นถึงจะอยู่!

หลังจากพักฟื้นไปสักพัก จิ่วเฮิงก็ลุกขึ้นยืน ยิ้มอย่างพอใจแล้วพูดว่า “ไม่เลวเลย! ยังไงก็ต้องเป็นนายกับจ้าวหงซิ่วถึงจะลงมือได้สะใจจริงๆ คนอื่นยังทำได้ไม่ถึงขั้นนี้เลย!”