มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1786

ฉีเติ่งเสียนยืนนิ่งในท่าที่พร้อมจะตอบโต้ จับจ้องไปที่ซีย์มัวร์ ทันทีที่ฝ่ายตรงข้ามจะลงมือเขาก็พร้อมจะสู้

เขากำลังคิดว่าจะจัดการกับซีย์มัวร์อย่างไรดี แต่เฉินหยูกลับพูดขึ้นว่า"พอแล้ว"

สีหน้าของหวงอิงดูหม่นหมอง และเธอก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เฉินหยู อย่าหลงผิดไปเลย ถึงตอนนั้นจะเหลือแค่ทางตัน! ครอบครัวของเธอกำลังเลือกทางที่ถูกต้อง แต่เธอกลับกำลังลากพวกเขาไปทางผิด"

หลังจากพูดจบ หวงอิงก็หันหลังเดินออกไป โดยมีหลี่ปั้นเสียนอยู่ในที่นี้ มันยากที่จะจัดการเฉินหยูโดยตรง

แต่ตอนนี้ในตระกูลเฉินเริ่มแบ่งออกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายที่เลือกตระกูลจ้าวมีอำนาจมากกว่าและได้เปรียบอย่างชัดเจน พวกเธอไม่จำเป็นต้องต่อสู้กับเฉินหยูในตอนนี้

ซีย์มัวร์พยักหน้าให้ฉีเติ่งเสียน กล่าวว่า "ทักษะของคุณไม่ธรรมดา หวังว่าจะมีโอกาสได้ทดลองฝีมือกันอีกครั้ง ครั้งหน้าผมจะไม่ยอมออมมือแล้ว บางทีคุณอาจไม่สามารถรับมือกับไม้ของผมได้"

ฉีเติ่งเสียนยิ้มอ่อนๆ และพูดว่า "คุณคงไม่คิดว่าแค่ฝ่ามือแปดทิศจะใช้แค่สองมือใช่ไหม? แต่ถ้าจะรับมือกับคุณจริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องใช้อาวุธ ถ้าใช้จริงๆ คนที่ตายจากมือของผมอาจจะไม่ค่อยสงบใจนัก"

ซีย์มัวร์คำรามออกมา แล้วใช้ไม้ยาวตอกลงบนพื้นลงไปจนถึงซีเมนต์ข้างใต้และไม้ยาวจมลงไปประมาณสองนิ้ว จนพื้นหินอ่อนแยกออกมาเกิดเสียงดังสนั่น

ทุกคนหันหลังและเดินออกไป สถานการณ์การต่อสู้สั้นๆนี้จึงยากที่จะบอกว่าใครได้เปรียบ

"ลุงของพวกเรานี่เกินไปจริงๆนะ ถึงขนาดนำความขัดแย้งออกมาเผชิญหน้าแบบนี้!" เฉินชิงกล่าวเสียงเย็นชาด้วยสีหน้าบึ้งตึง

"ใช่ ฉันก็คิดเหมือนกัน เราไม่สามารถยอมแพ้ได้อีกต่อไป" เฉินเลี่ยกล่าวอย่างโกรธเคือง รู้สึกเหมือนถูกเหยียดหยาม

เฉินหยูมองพวกเขาทั้งสองแล้วหัวเราะเยาะ "ก็เป็นเพราะยายแก่คนนั้นตามใจพวกเขาเลยทำให้พวกเขาได้ใจทั้งนั้น หลังจากนี้พวกนายสองคนอย่าพูด ถ้ามีโอกาสครั้งหน้า ก็ไปเผชิญหน้ากับยายแก่คนนั้นให้รู้เรื่องเลย!"

พี่น้องทั้งสองคนได้ยินคำนี้ก็อึ้งไปทันที มองหน้ากันและไม่กล้าพูดอะไร

ชัดเจนว่าในใจของคนในตระกูลเฉินนั้น คุณยายเฉินมีอิทธิพลอย่างมาก ไม่มีใครที่จะมีความกล้าหาญเช่นเฉินหยูที่จะท้าทายเธอได้

“ตระกูลจ้าวส่งหวงอิงมา คนไร้ประโยชน์แบบนี้ เห็นทีต้องหาจังหวะเอาหัวเธอมาตัดส่งคืนไปให้พวกคนใช้ของจ้าวหมิงลู่ให้เรียบร้อยซะหน่อย” เฉินหยูยิ้ม คำพูดดูเย็นชาเหมือนจะมีแสงเย็นๆ ฉายขึ้นจากฟันขาวๆ ของเธอ

เธอเป็นปีศาจที่ฆ่าคนโดยไม่กระพริบตา เมื่อก่อนในเหตุการณ์ที่ใช้ปืนไฟฆ่าคู่ต่อสู้ เธอไม่เคยขมวดคิ้วแม้แต่ครั้งเดียว

แต่ก็เป็นเรื่องปกติ เพราะในบ้านของเธอนั้นมีคุณยายเฉินที่คอยเป็นศัตรูกับเธอ ถ้าเธอไม่เด็ดขาดและไร้ความปราณี ก็จะไม่มีที่ยืนในตระกูลนี้

ฉีเติ่งเสียนมองเฉินหยูแล้วรู้สึกบางอย่างในใจ และกล่าวว่า "ทำไมเสียงพูดของเธอนี่เหมือนแม่ของฉันมากขึ้นเรื่อยๆเลยนะ?"

เฉินหยูก็ยิ้มแล้วพูดว่า "อ๋อ! ป้าจ้าวน่ะคือตัวอย่างของฉันเลย! ต่อไปพอเราอยู่ด้วยกัน ฉันจะทำเจ็ดคัมภีร์ตับหมูให้เธอกินทุกวันเลยนะ"

สีหน้าของฉีเติ่งเสียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาคิดในใจว่า เฉินหยูเรียนรู้ได้ไม่ดีเลย ทำไมต้องเลือกพฤติกรรมที่เลวร้ายแบบนี้?

"พี่ ตอนนี้ทำยังไงดีล่ะ? คนของตระกูลจ้าวมาถึงหนานหยางแล้ว คงต้องเริ่มลงมือทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ" เฉินชิงไม่สามารถอดกลั้นได้และพูดออกมา

"ฮึ่ม..." รอยยิ้มของเฉินหยูหายไปในทันที ดวงตาของเธอแหลมคมและเย็นชา "จะง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? ทรัพยากรธรรมชาติเหล่านั้นส่วนใหญ่ยังคงอยู่ในมือของฉัน ถ้าฉันไม่พูดอะไร พวกเขาจะไม่สามารถแย่งชิงไปได้!"

ถึงแม้ว่าไม่รู้ว่าเฉินหยูจะมีวิธีการอะไร แต่ฉีเติ่งเสียนรู้ว่าเธอเป็นคนที่มีเล่ห์เหลี่ยมดี การต่อสู้เหล่านี้ไม่จำเป็นต้องไปห่วงเธอ