มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1793

เมื่อมองเห็นอิเลียน่าจินวาสะดุดตาอย่างมาก ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเธออยู่ในใจ ก่อนจะส่งข้อความไปหาเฉินหยูชวนให้มาว่ายน้ำผ่อนคลายด้วยกัน

แม้ว่าจะได้เห็นรูปของเธออยู่บ้าง แต่การไม่ได้เจอเจ้าตัวจริงก็ทำให้เขารู้สึกคิดถึงอยู่เหมือนกัน

แต่ดูเหมือนเฉินหยูจะยุ่งจริง ๆ หรือไม่ก็คงขี้เกียจตอบ เพราะข้อความของเขาไม่ได้รับการตอบกลับ

“อากาศที่หนานหยางร้อนเกินไป ถ้าไม่มีน้ำแข็งหน่อยคงอยู่ไม่ไหว” อิเลียน่าจินวา พูดขณะนั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอควักน้ำแข็งสองก้อนจากถังน้ำแข็งใส่ปากแล้วเคี้ยวเสียงดัง

ฉีเติ่งเสียน มองเธอแล้วรู้สึกว่าเธอทำแบบนี้โดยเจตนา เขาไอเบา ๆ สองครั้งก่อนพูดว่า : “น้ำแข็งเขาใช้กันแบบนี้เหรอ?”

อิเลียน่าจินวา หัวเราะพลางพูดว่า: “งั้นนายมาสอนฉันหน่อยสิว่าจะใช้ยังไง”

ฉีเติ่งเสียน กลอกตาอย่างเหนื่อยใจ คิดในใจว่าเธอคงกล้าพูดแบบนี้แค่ในที่สาธารณะ ถ้าเป็นที่ส่วนตัวคงไม่กล้าขนาดนี้

สายตาของเขาเหลือบไปเห็นเด็ก ๆ ที่โบสถ์รับเลี้ยงกำลังเล่นไล่จับกันอยู่ริมทะเล จิ่วเฮิงใส่กางเกงขาสั้นตัวใหญ่ สวมแว่นกันแดด และทำผมทรงหวีเสยเดินตามเด็ก ๆ อย่างสบายใจ

บอกเลยว่า หุ่นของจิ่วเฮิงกับกล้ามแน่น ๆ และส่วนสูงเกือบสองเมตร เรียกความสนใจได้ไม่น้อย

“ไอ้นี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? แถมพาเด็ก ๆ มาด้วย” ฉีเติ่งเสียน อดแปลกใจไม่ได้ ก่อนจะเดินเข้าไปหา

จิ่วเฮิงเห็นฉีเติ่งเสียนเดินเข้ามา จึงพูดว่า :“เฮ้ ไอ้ผู้ชายเจ้าชู้เย้ปู้กุย! เมื่อคืนไปไหนมาล่ะ? ไม่กลัว คุณเฉียว เป็นห่วงหรือไง?”

ฉีเติ่งเสียน แค่นเสียงในลำคอ :“คุณมาทำอะไรที่นี่?”

จิ่วเฮิง พยักหน้าไปทางเด็ก ๆ แล้วพูดว่า :“โบสถ์พาเด็ก ๆ มาพักผ่อน ฉันถูกบังคับให้มาเป็นบอดี้การ์ดน่ะ”

ฉีเติ่งเสียน ถามอย่างสงสัย :“ใครกล้าบังคับคุณ?”

จิ่วเฮิง หัวเราะเยาะ: “หัวหน้าทีมของนายไงล่ะ! บอกว่าโบสถ์ไม่เลี้ยงคนว่างงาน ฉันเลยต้องทำอะไรสักอย่าง ไม่งั้นจะเก็บค่าอาหารฉัน”

ฉีเติ่งเสียน หัวเราะออกมา ไม่คิดว่าเฉียวชิวเมิ่งจะมีมุมแบบนี้ ดูไปแล้วเธอก็เหมือนนายทุนจอมเขี้ยวอยู่เหมือนกัน

จิ่วเฮิง ยิ้มโชว์ฟันพลางพูดว่า : “นายว่าผู้มีฝีมือสูงจากประเทศกล้วยๆ อยู่ไหนนะ? ใช้กระบองยาวใช่ไหม? ฉันจะไปลองดูกับเขาสักหน่อย ว่ากระบองประเทศกล้วยๆ หรือกระบองพระของฉันจะแน่กว่ากัน”

ทันใดนั้น เด็กสองคนวิ่งเข้ามาคว้าแขนจิ่วเฮิง ทั้งสองข้างแล้วโหนแขนเขาเหมือนเป็นชิงช้า

“หัวหน้าจิ่วเฮิง เล่นกับพวกเราหน่อยสิ!”

เด็ก ๆ พากันเรียกให้จิ่วเฮิงเล่นด้วย ดูเหมือนพวกเขาจะสนิทสนมกับเขามากทีเดียว

จิ่วเฮิง ยิ้มอย่างภาคภูมิใจก่อนพูดว่า : “ถ้าจะให้หัวหน้าทีมอย่างฉันเล่นกับพวกนาย มันก็พอเป็นไปได้ แต่ก่อนอื่น บอกฉันหน่อยสิว่าที่ข้าพูดถึง ‘พระอัครสังฆราช’ ที่ตรึกตรองตัวเองวันละสามครั้ง มีอะไรบ้าง?”

เด็ก ๆ ตอบพร้อมกันว่า : “คิดผิด คิดสงสัย และคิดถึงสาว ๆ!”

สีหน้าของฉีเติ่งเสียนมืดดำลงทันที เขายิ้มแสยะแล้วพูดว่า :“สารเลว คุณสอนเด็ก ๆ แบบนี้ได้ยังไง? คุณใส่ร้ายผมเกินไปแล้ว!”

ชายคนนั้นยิ้มและพูดว่า “เฮ้ คุณผู้หญิง อย่าถือสาเลย ผมแค่เห็นว่าคุณเป็นชาวต่างชาติ มาเที่ยวหนานหยางคนเดียวอาจจะไม่สะดวกและไม่ปลอดภัย ผมเลยอยากช่วยดูแลคุณเท่านั้นเอง”

อิเลียน่าจินวาพูดเสียงนิ่งว่า : “ขอบคุณ แต่ไม่จำเป็นค่ะ นั่นไง คนของฉันเดินมาพอดี นายควรไปไกล ๆ ก่อนจะโดนเขาซัดนะ”

เมื่อชายคนนั้นเห็นฉีเติ่งเสียนเดินเข้ามา ก็จำต้องเดินจากไปด้วยความจำใจ

พอเขากลับไปถึงกลุ่มเพื่อน คนอื่น ๆ ก็พากันหัวเราะเยาะและแซวว่าเขาเข้าหาเธอไม่สำเร็จ

“สือจวิน นายไม่ได้เรื่องเลยนะ ดูท่าคงต้องให้ฉินมู่ไป๋ ศิษย์พี่ใหญ่ของพวกเรามาจัดการแทนแล้วล่ะ สาวฝรั่งแบบนี้เขาไม่มีทางสนใจนายหรอก!” เพื่อนคนหนึ่งพูดพลางหัวเราะ

สือจวิน ถอนหายใจและพูดว่า :“ศิษย์พี่ใหญ่ก็เป็นศิษย์เอกของอาจารย์ ไม่ว่าจะเรื่องวรยุทธ์หรือความสามารถก็โดดเด่นกว่าข้าอยู่แล้ว จะเปรียบเทียบกันได้ยังไง”

ทางด้านฉีเติ่งเสียนเดินกลับมาหาอิเลียน่าจินวา แล้วพูดว่า :“ไปกันเถอะ ลงทะเลว่ายน้ำกัน”

อิเลียน่าจินวา ลุกขึ้นด้วยความดีใจ พูดว่า : “ได้เลย!”

เมื่อสือจวินเห็นว่าอิเลียน่าจินวา ที่เคยเย็นชาเปลี่ยนเป็นร่าเริงสดใสเมื่ออยู่กับฉีเติ่งเสียน ซึ่งเป็นคนประเทศหัวกั๋วเหมือนเขา เขาก็รู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง

ระหว่างที่ฉีเติ่งเสียนจูงมืออิเลียน่าจินวาเดินผ่านไป สือจวินฉวยโอกาสยื่นขาออกมาขวางทางหวังจะทำให้ฉีเติ่งเสียนสะดุดล้ม

แต่ฉีเติ่งเสียนสังเกตเห็นทันทีที่สือจวินยื่นขาออกมา เขาเปลี่ยนวิธีเดินในเสี้ยววินาที ปลายเท้ายกขึ้น ใช้กระบวนท่าเทคนิคจากศิลปะการต่อสู้แปดสุดยอด ปลายเท้ากระทบเข้าที่หน้าแข้งของ สือจวิน

เสียง กร๊อบ ดังขึ้น หน้าแข้งของสือจวินบิดเบี้ยวทันที ก่อนที่เขาจะส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังลั่น