มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 181

“ทำไมล่ะ พูดล้อเล่นเเค่นี้ไม่ได้เลยเหรอ”

ผู้อำนวยการเกามองไปที่ฉีเติ่งเสียนด้วยรอยยิ้ม โดยไม่สนใจสิ่งที่เขาคิด

บนใบหน้าของฉีเติ่งเสียนนั้นแสดงอาการที่เย็นชาออกมาและมีแสงในดวงตาของเขาส่องแววประกายกะพริบ

ผู้อำนวยการเกายิ้มแล้วพูดว่า "คุณขู่ผมเหรอ แต่ผมไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด ใครจะกลัวผู้ชายที่กำลังจะเข้าคุกล่ะ"

“เมื่อสักครู่นี้คุณได้ยินไม่ชัดเหรอ?”

“แล้วผมจะเล่าให้ฟังอีกครั้งนะ!”

ผู้คนที่ผู้อำนวยการเกาเริ่มเริ่มหัวเราะกับลูกน้องกลุ่มคนที่ตามมา ในสายตาของพวกเขาที่มองฉีเติ่งเสียนเป็นเพียงเต่าในขวดโหลเท่านั้น

“ช่างเถอะ อย่าไปสนใจพวกอันธพาลพวกนี้เลย” หลี่อวิ๋นหว่านยิ้มเยาะเย้ย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา จากนั้นเธอก็ลากแขนของฉีเติ่งเสียนออกไป เพื่อป้องกันไม่ให้เขาโกรธและทำร้ายคนอื่นอีกครั้ง

อธิบดีเกากลับยิ้มแล้วส่งเสียงหัวเราะและพูดว่า "ถ้าคุณหลี่ชอบการแสดงของพวกเราที่แสดงการฉีกถุงน่องนี้ ผมจะพิจารณาการลดโทษทางอาญาของบริษัทคุณลงบ้างเล็กน้อยและการลงโทษก็อาจจะเบาลงได้"

ทันใดนั้นใบหน้าของหลี่อวิ๋นหว่านก็พลันเปลี่ยนเป็นสีซีดลง นี่ช่างเป็นการกระทำที่น่าละอายที่สุดแล้วจริงๆ

"คนโง่เขลาแบบคุณนี้ ไม่ใช่ว่าต้องสั่งสอนหน่อยแล้ว ได้แค่คืบก็จะเอาศอก" ฉีเติ่งเสียนนั้นรอสักครู่หนึ่ง แล้วปล่อยมือของของหลี่อวิ๋นหว่าน

ผู้อำนวยการเกาแสงอาการตกตะลึงอยู่สักพักหนึ่ง จากนั้นยังคงพูดเยาะเย้ยดูถูกและพูดกับลูกน้องใต้บังคับบัญชาที่อยู่รอบตัวเขาว่า "มาสิ หยิบโทรศัพท์มือถือของคุณออกมาแล้วอัดเสียงไว้ให้ดี!"

หลังจากพูดจบเขาก็เริ่มที่จะเดินไปหาฉีเติ่งเสียนที่อยู่ตรงด้านหน้า

“ทำไม คุณทนไม่ได้เหรอที่เห็นคนอื่นล้อเล่นกับแฟนของคุณ”

“ผมปิดบริษัทของคุณเรียบร้อยแล้ว ไม่ใช่ว่าคุณอยากทำร้ายผมเหรอ”

“เข้ามาสิ ผมจะให้โอกาสนี้แก่คุณ ผมจะยืนนิ่งและปล่อยให้คุณปล่อยมัดต่อสู้ใส่”

ผู้อำนวยการเกาทำสีหน้าท่ทางที่เสดงความกวนออกมาและเขามั่นใจว่าฉีเติ่งเสียนนั้นไม่กล้าลงมือจะทำร้ายเขา

ลูกน้องใต้บังคับบัญชาของเขาที่อยู่รอบตัวนั้นส่งเสียงดังหัวเราะเยาะเย้ยออกมา ตอนนี้ฉีเติ่งเสียนนั้นได้เสียอํานาจไปแล้ว ทําให้หยางเหวินไคขุ่นเคือง หลังจากนั้นเซี่ยงตงฉิงคงจะตัดความสัมพันธ์กับเขาอย่างแน่นอน

เขาเป็นเพียงแค่มดที่ไม่มีพื้นฐานใด ๆ แม้ว่าคุณจะให้ความกล้าหาญแก่เขามากเท่าไหร่ แต่เขาก็จะไม่กล้าลงมือทำ!

“ผู้อำนวยการเกาจงใจพยายามจะฆ่าคน เขาปิดบริษัทของคนอื่น แล้วยังจะพูดแบบนี้อีก”

"ใครอนุญาตให้ผู้ชายคนนี้เข้ามาล่วงเกินคุณชายหยางล่ะ หาเรื่องตายเหรอง แล้วเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร"

"พูดตรง ๆ ก็คือตัวเองโง่ ตาบอด ชอบทำร้ายคนอื่น ผมไม่ควรทำให้เขาขุ่นเคือง"

ทุกคนดูการแสดงนี่อย่างเงียบ ๆ ซึ่งสีหน้าท่าทางที่พวกเขาแสดงออกมานั้นเต็มไปด้วยเรื่อง อีกทั้งพวกเขายังไม่รีบพาคนไปสอบสวนทันที ท้ายที่สุดก็ทำให้เขารู้สึกว่าเป็นเนื้อที่วางอยู่บนเขียง จะหยิบจับจะจัดการยังไงกับพวกเขาก็สนุกดี

ผู้อำนวยการเกาพูดกับฉีเติ่งเสียนด้วยน้ำเสียงที่อย่างเย็นชาว่า "ถ้าคุณทำร้ายผม นั่นจะเป็นอาชญากรรมอย่างหนึ่ง ซึ่งมีความผิดฐานจงใจทำร้ายผู้อื่นให้ได้รับบาดเจ็บโดยเจตนา ถ้าหากคุณไม่เชื่อฟังฝ่ายบริหารของแผนก ความผิดทางอาชญากรรมก็อาจจะเพิ่มขึ้นถึงระดับหนึ่ง!"

" ไม่ว่าจะเป็นผมหรือคุณชายหยางที่อยู่ข้างหลังผม ล้วนเป็นผู้สูงศักดิ์ที่ขยะอย่างคุณไม่สามารถรุกรานได้!"

"อย่าบอกนะว่าผมกำลังล้อเล่นแฟนของคุณเฉยๆ ต่อให้จะมาล้อเล่นและเล่นหน้าเล่นตาแม่แท้ๆ ของคุณต่อหน้า คุณก็ยังต้องอดทน"

หลี่อวิ๋นหว่านพูดออกมาด้วยความโกรธว่า "คุณนี่มันหน้าด้านจริงๆและแม้แต่ยางอายสักน้อยก็ไม่มีเลยจริงๆ!"

ผู้อำนวยการเกาเยาะเย้ยและพูดว่า "ผมพูดจาไร้ยางอายมาโดยตลอด แล้วจำทำไมล่ะ คุณทำอะไรผมได้บ้าง ลองมาเต๊ะผมดูสักที ลองดูสิ"

หลังจากพูดจบเขาก็มองไปที่ฉีเติ่งเสียนและพูดว่า "เฮ้อ คุณก็เพิ่งจะสอนบทเรียนให้ผมฉันไม่ใช่เหรอ?"

“แล้วทำไมตอนนี้คุณถึงกลัวขนาดนี้ ?”

“มาสิ เข้ามาสัมผัสต่อสู้ผมเร็วๆสิ ทำให้ผมดูหน่อยว่าคุณจะทำอะไรได้บ้าง”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็นว่า "แน่นอนว่าผมจะจัดการกับคุณ แต่ผมไม่คุ้นเคยกับการถูกถ่ายรูปด้วยโทรศัพท์มือถือหลายเครื่องในคราวเดียว"

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า คนโง่เอ้ย ...” ผู้อำนวยการเกาหัวเราะออกมา “เอาล่ะ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมาเล่นกับขยะเช่นเดียวกับคุณ ทันใดนั้นเขาก็สั่งให้ลูกน้องใต้บังคับบัญชาพากันกลับทันทีและยอมรับการสอบสวน! ”

ฉีเติ่งเสียนพูดว่า "ตอนนี้ผมก็เกือบจะคุ้นเคยแล้วสิ"

ถึงแม้ว่าหลี่อวิ๋นหว่านจะรู้สึกโล่งใจมาก แต่เธอก็ไม่รู้ว่าฉีเติ่งเสียนวางแผนการณ์อะไรที่จะใช้เพื่อแก้ไขปัญหนี้ แต่ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นคนที่มีอำนาจอย่างเป็นราชการ ถ้าหากเขาแข็งกระด้างเกรงว่าเขาอาจจะตาย

ฉีเติ่งเสียนนั้นเตะร่างของผู้อำนวยการเกาไปยังด้านข้าง หลังจากนั้นเขานั่งบนร่างกายของผู้อำนวยการเกาอย่างไม่ระมัดระวัง แล้วเอื้อมมือไปตบแก้มของเขาแล้วพูดว่า "โรคเข้ามาทางปาก ภัยพิบัติก็ออกมาจากปาก เหตุผลนี้ ครูของคุณไม่ได้สอนเหรอ ?”

ผู้อำนวยการเกานั้นคร่ำครวญแล้วร้อง "ไอ่คุณฉี ผมจะไม่ปล่อยคุณไปแน่! คุณจะต้องตายสถานเดียว คุณควรจะเตรียมตัวให้คนมารับศพได้เลย ครอบครัวของคุณทั้งหมดจะถูกฝังไปพร้อมกับคุณ!"

“คุณเป็นแค่ขยะหรือเปล่า?” ฉีเติ่งเสียนคิดว่าเขาเป็นแค่ม้านั่งที่มีเนื้อหนังเป็นมนุษย์เท่านั้นและนั่งอย่างยิ่งใหญ่ไม่สนใจอะไรเลยเเม้เเต่น้อย

ไม่นานหลังจากนั้นเสียงไซเรนก็ดังขึ้น จ้าวเทียนลู่ก็เป็นผู้นำทีมมาก่อน

ลูกน้องของนายตำรวจระดับสูงกลุ่มใหญ่ขึ้นไปล้อมจ้าวเทียนลู่และพูดจาเป็นปากต่อยหอยต่อยปลาแบบนั้นทุกทิศทุกทาง

หลังจากที่จ้าวเทียนลู่ได้ยินเรื่องราวแล้ว ใบหน้าของเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีคล้ำ เมื่อเขามองเห็นว่าคนที่นั่งอยู่บนร่างกายของผู้อำนวยการเกานั้นคือฉีเติ่งเสียน เขาก็อดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลงมอง

“คุณฉี คุณกล้าหาญมาก แต่คาดไม่ถึงว่าคุณจะกล้าเอาชนะผู้อำนวยการเกาด้วยวิธีการแบบนี้!” จ้าวเทียนลู่ตำหนิด้วยความโกรธ

“เขาสมควรที่จะถูกทุบตี แน่นอนว่าผมเป็นคนลงมือทำ” ฉีเติ่งเสียนค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วเหลือบมองที่จ้าวเทียนลู่และพูดเบาๆ

“หัสารวัตรจ้าว คุณดูสิ ผู้ชายคนนี้บ้าขนาดไหน?”

“เขาไม่เห็นสนใจกฎหมายอยูในสายตาเลย ลงมือทำร้ายทุบตีผู้คนได้ อีกทั้งยังดูหมิ่นอำนาจของหัวหน้าตำรวจอีกด้วย!”

"เราต้องสอนบทเรียนที่แสนเลวร้ายให้แก่เขา เพื่อที่เขาจะได้ตระหนักถึงพฤกติกรรมของเขาได้อย่างชัดเจน!"

จ้าวเทียนลู่ยังรู้อีกด้วยว่าฉีเติ่งเสียนทำให้หยางเหวินไคนั้นขุ่นเคือง แม้ว่าฉีเติ่งเสียนนั้นจะได้รับการคุ้มครองโดยตระกูลหวง แต่เขาจะไม่สามารถเปลี่ยนลมเปลี่ยนได้เลย

เขาหัวเราะอย่างเยาะเย้ยและโบกมือ ยังมีกลุ่มเจ้าหน้าที่ก็ล้อมตัวฉีเติ่งเสียนเอาไว้ทันที

"คุณฉี ถ้าหากคุณยังโง่เขลาอยู่ อย่ามาโทษผมที่ไม่ไว่หน้าคุณ!"

จ้าวเทียนลู่ที่แสดงสีหน้าท่าทางที่อึมครึมและยังหัวเราะเยาะเย้ยซ้ำ ๆ เป็นระยะ เขาต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อเยาะเย้ยในตอนที่ใบหน้าเขาได้สูญเสียไปเมื่อครั้งที่แล้ว