มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1821

ฉีเติ่งเสียนได้มีโอกาสเห็นเสี่ยวเฉินในชุดบิกินีเป็นครั้งแรกในชีวิตแบบตัวเป็นๆ ทำให้กล้องมือถือความละเอียดสูงของเขาได้ใช้งานอย่างเต็มที่

จี้ข่ายที่เข้าร่วมปาร์ตี้ก็สนุกสนานไม่แพ้กัน ทุกคนต่างรู้ว่าเขาคือคุณชายใหญ่แห่งตระกูลจี้แห่งเซียงซาน จึงไม่มีใครกล้าทำให้เขาเสียหน้า แถมบรรดาสาวๆยังพยายามเอาใจเขาอีกด้วย

ดังนั้นจี้ข่ายจึงได้โอบสาวๆทั้งซ้ายขวา

ฉีเติ่งเสียนคิดว่านี่แหละคือ "ผู้ชายเจ้าชู้ตัวจริง" ต่างจากเขาที่เป็น "ผู้ชายอบอุ่น" ที่เอาแต่สนใจเฉินหยูคนเดียว แบบนี้จะมีใครที่มั่นคงไปมากกว่านี้อีกไหม?

“พรุ่งนี้ตระกูลของฉันจะจัดประชุมใหญ่ เธอช่วยไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ ตอนนี้เธอเป็นแฟนฉันแล้ว” เฉินหยูนั่งบนเก้าอี้ ปลายเท้าแตะผืนทรายเบาๆ พร้อมกับใช้ปลายเท้าลูบไล้ทรายละเอียด

“ให้ตายสิ ที่แท้เฉินเลี่ยจัดปาร์ตี้นี้ขึ้นมาก็เพราะเรื่องนี้นี่เอง!” ฉีเติ่งเสียน บ่นพลางกัดฟัน พี่น้องตระกูลเฉินพวกนี้นี่ช่างร้ายกาจจริงๆ ทำอะไรไม่ลงมือถ้าไม่ได้กำไร

เฉินหยูชะงักไปเล็กน้อย ก่อนพูดว่า “อะไรน่ะ? ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นนะ! ฉันก็แค่อยากมาพักผ่อน มาเที่ยวทะเลเฉยๆ”

ฉีเติ่งเสียนตอบกลับไปว่า “ฉันไม่เชื่อหรอก เธอต้องตั้งใจทำแบบนี้แน่ๆ เพื่อให้ฉันไปประชุมตระกูลกับเธอพรุ่งนี้”

เฉินหยูยิ้มกว้างพลางพูดว่า “ถึงจะไม่ใช่แบบนั้น แต่คุณก็ต้องไปอยู่ดีนะ คุณเป็นแฟนฉันนี่ หรือคุณไม่คิดจะดูแลฉัน?”

ฉีเติ่งเสียนเชิดหน้าอย่างหยิ่งๆ “ฉันมีแฟนแค่คนเดียว อย่ามาใส่ร้ายฉันแบบนี้!”

เฉินหยูกลอกตาพร้อมกับเอนตัวลงบนเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน สวมแว่นกันแดดพลางพูดว่า “ยังไงคุณก็ต้องไป จะไปหรือไม่ไปไม่ได้ขึ้นอยู่กับคุณ”

ฉีเติ่งเสียนยืนยันเสียงแข็ง “ไม่ไป!”

เฉินหยูพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย “เฮ้อ ฉันว่าฉันต้องหาคนมาทาครีมกันแดดให้หน่อยแล้วล่ะ”

ฉีเติ่งเสียนรีบตอบทันที “ฉันไปแน่นอน! แล้วฉันน่ะเชี่ยวชาญเรื่องทาครีมกันแดดมาก ทามา 20 ปีแล้ว ไม่เคยพลาดเลยสักครั้ง!”

เขาเคยคิดว่าการทาครีมกันแดดเป็นเรื่องน่ารำคาญ แต่ตั้งแต่ได้ทาให้หลี่อวิ๋นหว่านครั้งหนึ่ง เขาก็เข้าใจเลยว่ามันมีเสน่ห์ขนาดไหน

พระอัครสังฆราชรู้สึกว่าเฉินหยูเหมือนมีพลังแม่เหล็กที่ดึงดูดสายตาเขา ทำให้เขาไม่อาจละสายตาไปได้ ทำไมแม่เหล็กถึงดึงดูดสายตาเขาได้ล่ะ?

แน่นอน ก็เพราะพระอัครสังฆราชเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่แข็งแกร่งเหมือนเหล็กไง! ถ้าต้องเดินผ่านเครื่องสแกนในสนามบิน เครื่องคงดังสนั่นแน่นอน

ในขณะเดียวกัน เขาก็ได้ค้นพบปัญหาเชิงปรัชญาข้อหนึ่ง นั่นคือ เมื่อผู้หญิงแต่งตัวมิดชิด ผู้ชายมักจะมองส่วนที่ไม่ได้ถูกปิดบัง แต่ถ้าแต่งตัวน้อยชิ้น ผู้ชายกลับมองส่วนที่ถูกปิดบังแทน

ผิวของคุณหนูเฉินนั้นเนียนนุ่มไร้ที่ติ และฉีเติ่งเสียนที่เชี่ยวชาญเรื่องทาครีมกันแดดก็ได้แสดงฝีมืออย่างเต็มที่

“สร้อยที่สะดือของเธอเนี่ย ไม่มีกลิ่นเหม็นบ้างเหรอ?” ฉีเติ่งเสียนถามขึ้นกะทันหัน ไม่รู้ว่าเพราะความสงสัยหรือเพราะพูดจาไม่รู้กาลเทศะ

สะดือของเฉินหยูมีสร้อยสะดือห้อยอยู่ เป็นไข่มุกสีขาว ดูแล้วเซ็กซี่และช่วยขับเน้นเส้นโค้งของหน้าท้องเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เฉินหยูหัวเราะออกมาเบาๆ และตอบว่า “ฉันล้างด้วยแอลกอฮอล์ทุกวันเลยนะ! คุณนั่นแหละเหม็น ตั้งแต่โบราณก็มีคำพูดถึงพวกผู้ชายเหม็นอยู่แล้ว หมายถึงคุณนั่นแหละ!”

ฉีเติ่งเสียนถอนหายใจและพูดว่า “เจียเป่าอวี้เคยพูดไว้ว่า ผู้ชายเกิดจากดิน ส่วนผู้หญิงเกิดจากน้ำ”

เฉินหยูหัวเราะ “แล้วคุณก็เป็นดินโคลนเละๆไงล่ะ”

ฉีเติ่งเสียนพูดกลับไปว่า “มีคำพูดอยู่ว่า ต่อให้ชีวิตถูกเหยียบจนกลายเป็นโคลนเละ ก็ต้องปั้นให้เป็นดอกหญ้าหางหมาให้ได้!”

เฉินหยูกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ช่างชาญฉลาด!”

ทั้งสองคนนอนอยู่บนเก้าอี้ข้างกัน ท่ามกลางสายลมทะเลที่พัดผ่านและเสียงคลื่นกระทบฝั่ง รู้สึกว่าสิ่งนี้ก็มอบความสุขในอีกรูปแบบหนึ่ง

ฉันกับเฉินหยู ยังไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเลย แล้วนายทำตัวไปสนุกได้?

การแบ่งปันความสุขจะดีกว่าการสุขคนเดียว แต่ดูเหมือนว่าจี้ข่ายจะยังไม่เข้าใจความคิดนี้

จี้ข่ายแสดงท่าทางผิดหวัง ตอนแรกเขาคิดว่าฉีเติ่งเสียนเป็นคนดี ช่วยจัดงานเลี้ยงแบบนี้ทันทีที่เขามาถึงหนานหยาง ทำให้ความไม่พอใจในใจเขาค่อยๆหายไปทีละน้อย

ใครจะรู้ งานเลี้ยงเลิกรา ฤกษ์ดีเตรียมจะพาสาวสวยออกไปสนุกสักหน่อย แต่กลับโดนฉีเติ่งเสียนจับคอเสื้อด้านหลังลากตัวกลับไปอย่างไม่ปรานี... ไม่เพียงเสียหน้าอย่างย่อยยับ ปืนใหญ่ที่อัดแน่นในใจยังแทบระเบิดออกมา!

“รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงไม่ให้ไป?” ฉีเติ่งเสียนมองจี้ข่ายพร้อมน้ำเสียงจริงจัง

“ทำไมล่ะ?” จี้ข่ายแสดงท่าทีไม่พอใจ

“ฮึๆ...” ฉีเติ่งเสียนหัวเราะเบาๆอย่างมีความนัยแต่ไม่ตอบ

จี้ข่ายรู้สึกหวาดหวั่นในใจทันที หรือว่าในกลุ่มสาวๆพวกนั้นจะมีอะไรแปลกๆกันแน่? เขาเริ่มขนลุกเล็กน้อยและพยายามซักถามต่อ แต่ฉีเติ่งเสียนก็ยังคงปิดปากเงียบ

ความเงียบนี้ทำให้ จี้ข่าย จิตตกจนต้องรีบลบรายชื่อและเบอร์โทรของสาว ๆ เหล่านั้นออกจากมือถือทั้งหมด เพื่อเลี่ยงการตกหลุมพรางโดยไม่ตั้งใจ

เมื่อเห็นจี้ข่ายลบเบอร์โทรหมดจดแล้วต่อหน้าต่อตาฉีเติ่งเสียน ก็เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มบางๆว่า “เพราะฉันคิดว่าพวกเธอไม่คู่ควรกับนาย”

“อ๊ะ! ไอ้...ไอ้เวรเอ๊ย!” จี้ข่ายฟังจบก็อุทานประโยคติดปากของหวงฉีปินออกมา เกือบกระอักเลือดตายคาที่

คืนนั้นจี้ข่ายไม่ได้นอนเลย พลิกตัวไปมาบนเตียง พยายามนึกเบอร์โทรของสาว ๆ พวกนั้นอยู่ตลอด...

เช้าวันต่อมา ฉีเติ่งเสียนตื่นขึ้นมาแล้วโยนเจ้าแฮชเผ็ดไส้แตก ให้จิ่วเฮิงดูแลแทน จากนั้นเขาก็ออกเดินทางอย่างร่าเริงไปหาเฉินหยู เพื่อร่วมงานประชุมของตระกูลกับเธอ