มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1836

กลุ่มทหารรับจ้างซุสเป็นองค์กรที่มีชื่อเสียงในวงการนี้ หากจะทำให้พวกเขาออกปฏิบัติการกันทั้งกลุ่มที่หนานหยางจำเป็นต้องใช้ทั้งเงินและอำนาจที่มากพอ

ตระกูลจ้าวน่าจะเป็นผู้ที่มีความเป็นไปได้สูงสุดในการใช้เงินก้อนใหญ่เพื่อจ้างกลุ่มนี้มา เพราะพื้นที่หนานหยางมีความสำคัญยิ่งสำหรับตระกูลจ้าวที่เพิ่งประสบความพ่ายแพ้ติดต่อกัน

"ใช่แล้ว เธอคือหนามยอกใจของตระกูลจ้าว ฉันต้องอยู่ปกป้องเธอ" ฉีเติ่งเสียนกล่าวด้วยท่าทางจริงจัง องอาจและไม่ลังเล

"อย่างที่คิด คุณเป็นผู้ชายที่มีความรับผิดชอบ มีภาระหน้าที่ และลึกซึ้งที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอ" เฉินหยูกล่าวแซวด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ

"แน่นอนอยู่แล้ว นอกจากเธอ มีใครกันที่จะทำให้ฉันยอมทุ่มเทได้ขนาดนี้?" ฉีเติ่งเสียนตอบด้วยสีหน้าจริงจัง

เฉินหยูรู้สึกอยากทุบเขาให้ตาย ชายคนนี้แท้จริงเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการจีบสาว แต่กลับทำตัวเหมือนชายผู้ซื่อสัตย์และแสนดี

อย่างไรก็ตาม เฉินหยูก็คิดว่าการที่ได้เล่นเกมจิตวิทยากับฉีเติ่งเสียนแบบนี้เป็นอะไรที่สนุกมาก ทำให้ชีวิตมีสีสันไม่น้อย

ในมุมของฉีเติ่งเสียนเองก็รู้สึกสนุกกับการโต้ตอบกับเฉินหยู แต่ลึกๆ แล้ว เขาไม่ได้ต้องการแค่ความสนุก แต่ต้องการเต็มเต็มเฉินหยู

อย่างไรก็ตาม เขารู้ว่าการไม่สามารถเปิดเผยเจตนานี้ออกไปอย่างชัดเจนเกินไป เพราะเฉินหยูเป็นหญิงสาวที่ชาญฉลาด เหมือนชื่อของเธอ ปลาที่อยู่ในน้ำ จับยาก ถ้าเร่งร้อนเกินไป อาจโดนเธอเล่นงานกลับ

"อ้อ จริงสิ ฉันมีของขวัญให้เธอ" ฉีเติ่งเสียนล้วงเข้าไปในกระเป๋า หยิบกล่องเล็กๆ ออกมายื่นให้เฉินหยู

ของขวัญชิ้นนี้ แน่นอนว่าจัดเตรียมโดยเย่จีกั๋ว นักเลียผู้ซื่อสัตย์

ในบรรดาเส้นทางเลียนั้น หมาป่าโลภเป็นผู้เก่งสุด และเยจี่กั๋วก็ทำได้เพียงหาทางอื่นเช่นช่วยฉีเติ่งเสียนจัดของขวัญเอาใจเลขา บอสใหญ่ สาวรวย แฟนสาว เป็นต้น

เฉินหยูไม่คิดว่าชายที่มีความเป็นไปได้น้อยที่สุดอย่างฉีเติ่งเสียนจะเตรียมของขวัญให้เธอได้ เมื่อเปิดดู กลับพบว่าเป็นแว่นตากรอบบางที่ดูประณีต

"โอ้ มีน้ำใจนะ แต่คุณรู้เหรอว่าค่าสายตาของฉันเท่าไหร่?" เฉินหยูถาม

"ชิ ขอแค่ใส่ใจ มีอะไรที่ฉันจะไม่รู้บ้าง?" ฉีเติ่งเสียนตอบ

เฉินหยูเปลี่ยนจากแว่นตาอันเก่ามาสวมอันใหม่ เธอรู้สึกว่ามันสวมใส่สบายมาก แถมยังมีค่าสายตาที่พอดี ทำให้เธออดรู้สึกพอใจขึ้นมาไม่ได้

เมื่อมีความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้น เธอก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มตกหลุมพราง เพราะความรักมักส่งผลต่อการตัดสินใจและเหตุผลของคน ถ้าเป็นอดีต เธอจะไม่รู้สึกมีคงามสุขเพราะของขวัญจากผู้ชายพวกนี้

ฉีเติ่งเสียนแค่มอบแว่นให้เธอเท่านั้น กลับทำเธอก็รู้สึกมีความสุขมาก มีความสุขมากจริงๆ

"ขอดูหน่อยสิ" ฉีเติ่งเสียนเอื้อมมือมาประคองปลายคางของเฉินหยู พร้อมจ้องมองแว่นตาใหม่ของเธอ

สายตาของทั้งคู่สบกันชั่วครู่ เหมือนเวลาหยุดหมุน แม้แต่ลมหายใจก็หยุดไปชั่วครู่

เฉินหยูยิ้มและถามทำลายความเงียบ "สวยไหม?"

ฉีเติ่งเสียนกลับตอบอย่างชาญฉลาด "ให้ลมหายใจของฉันตอบเธอก็แล้วกัน"

ขณะพูด เขายกคางที่สวยของเฉินหยูขึ้นมาช้าๆ ค่อยๆ โน้มตัวเข้าหาเธอ แต่กลับถูกเฉินหยูกัดเข้าอย่างแรงจนเขาต้องรีบถอยออก

เฉินหยูหัวเราะพลางพูดว่า "ไม่ต้องให้คุณตอบ ฉันจะสัมผัสเอง!"

จากนั้น เธอบิดเอว เผยแรงกำลังที่น่าตกใจ กระโดดขึ้นนั่งบนตักของเขา ใช้มือกดไหล่ของเขาไว้ ก่อนจะโน้มตัวลงมาจูบอย่างไม่ลังเล

ฉีเติ่งเสียนได้กลิ่นหอมจากเส้นผมของเฉินหยูก่อนจะรู้สึกถึงความระคายเคืองที่เกิดจากเส้นผมสัมผัสกับผิวหน้า และจากนั้นก็สัมผัสได้ถึงลมหายใจอันหวานละมุนและเร่าร้อนของเธอ

ชัดเจนว่าหญิงสาวที่ฉลาดอย่างเฉินหยูสังเกตเห็นความจงใจแอบแฝงของฉีเติ่งเสียน เธอไม่อยากถูกเขาควบคุม ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะเป็นฝ่ายรุกและควบคุมเกมนี้เอง