มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1847

ดังนั้น ฉีเติ่งเสียนจึงถูกสวีเอ้าเสวี่ยเชิญเข้าไปในบ้านอย่างเปิดเผย เพื่อดื่มกาแฟด้วยกัน

"รสชาติดีใช้ได้" ฉีเติ่งเสียนจิบกาแฟที่สวีเอ้าเสวี่ยชงให้ด้วยตัวเอง ก่อนจะเอ่ยประเมินออกมาอย่างเรียบเฉย

สวีเอ้าเสวี่ยกล่าวว่า "ที่ตระกูลจ้าวโกรธจริงจังในครั้งนี้ พวกเขาต้องการกำจัดฉันให้พ้นทาง แต่ฐานอำนาจที่หนานหยาง ฉันเป็นคนสร้างขึ้นมาเอง ฉันไม่อยากยกมันให้ใคร คุณเข้าใจใช่ไหม?"

ฉีเติ่งเสียนตอบกลับไปว่า "แค่กาแฟแก้วเดียว คุณคิดว่าจะซื้อชีวิตฉันได้งั้นเหรอ? อีกอย่าง คุณบริหารหนานหยางมาตั้งนาน แต่แค่ตระกูลจ้าวพูดว่าจะกำจัดคุณ คุณก็ไม่มีทางสู้แล้ว นี่มันอ่อนแอเกินไปหน่อยหรือเปล่า?"

สวีเอ้าเสวี่ยมองเขาแวบหนึ่งก่อนพูดอย่างเย็นชา "ตระกูลจ้าว ไม่ใช่พวกที่เล่น ๆ พวกเขามีทรัพยากรมากกว่าฉันหลายเท่า การดึงพวกขุนศึกมาเข้าพวกก็เป็นเรื่องง่ายสำหรับพวกเขา!"

ขณะที่พูดกันอยู่ ฉีเติ่งเสียนก็ได้ยินเสียงรถบรรทุกดังมาจากที่ไกลๆเป็นจำนวนมาก น่าจะมีคนสักสามถึงสี่ร้อยคนกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้

"ดูเหมือนว่าคุณจะเป็นแค่ไอ้ขยะจริงๆ บริหารหนานหยางมานานขนาดนี้ พยายามทุกทางเพื่อดึงพวกขุนศึกเข้าข้างตัวเอง แต่พอพวกตระกูลจ้าวเข้ามาได้ไม่นาน ขุนศึกที่เธอพยายามดึงไว้กลับถูกพวกเขาปั่นหัวไปหมด?" ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดูถูก

คำว่า "ขยะ" ที่ออกจากปากเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้สวีเอ้าเสวี่ยรู้สึกโกรธจนแทบจะระเบิดออกมา!

"คุณหนูมิลลิเซนต์ คนของตระกูลจ้าวมาถึงแล้ว!" ในตอนนั้นเอง ลูกน้องของสวีเอ้าเสวี่ยรีบเข้ามารายงานด้วยความร้อนรน

สีหน้าของสวีเอ้าเสวี่ยมืดครึ้มลงชั่วขณะ ก่อนจะพูดช้าๆว่า "แล้วยังไงอีก?"

ลูกน้องชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดออกมาด้วยความตื่นตระหนกว่า "คนที่มากับพวกเขาคือพลเอกเร็ก พร้อมกับกองกำลังของเขา!"

สวีเอ้าเสวี่ยกัดฟันพูดอย่างโกรธเคือง "ไอ้เร็กจอมทรยศ! ตอนแรกมันรับเวชภัณฑ์ทางทหารจากฉันไปตั้งมากมาย แต่สุดท้ายกลับหันไปซบตระกูลจ้าว นี่มันสมควรโดนเฉือนเป็นพันๆครั้ง!"

ลูกน้องรีบถอยออกไปอย่างเร่งรีบ ด้านนอกเองก็ไม่มีใครกล้าขวางเร็กที่พากองทัพของเขามาด้วย

เร็กเป็นชายวัยสี่สิบกว่า ผิวคล้ำ รูปร่างปานกลาง ไว้เครารกยุ่ง ส่วนชายที่ยืนอยู่ข้างเขานั้นเป็นชายวัยสามสิบกว่า มีรูปร่างสง่างาม คิ้วดาบ ดวงตาเป็นประกาย ดูแล้วให้ความรู้สึกสูงศักดิ์และสง่างาม

ชายคนนี้เป็นคนของตระกูลจ้าว มีนามว่าจ้าวเซ่อ ซึ่งถือได้ว่าเป็นคนสำคัญในสายหลักของตระกูล

และเร็กนำทหารมืออาชีพหลายคนเดินเข้ามา ส่วนที่เหลือกระจายกำลังอยู่ด้านนอก ล้อมรอบทั้งตัวคฤหาสน์เอาไว้แน่นหนา

สวีเอ้าเสวี่ยลุกขึ้นยืนพร้อมรอยยิ้ม "นี่มันไม่ใช่ท่านพลเอกเร็กหรอกหรือ? แล้วยังมีคุณจ้าวเซ่ออีก ไม่นึกเลยว่าทั้งสองท่านจะมีเวลามาเยี่ยมฉันถึงที่นี่ ฉันกำลังชงกาแฟพอดี สนใจจะดื่มสักแก้วไหม?"

แต่จ้าวเซ่อกลับพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "สวีเอ้าเสวี่ย เธอก็น่าจะรู้ดีว่าฉันมาที่นี่เพราะอะไร ไม่ต้องมาเสแสร้งให้มากความ"

เร็กแตะหน้าอกตัวเองเบาๆก่อนจะยิ้ม "คุณหนูมิลลิเซนต์ ต้องขออภัยจริงๆ คุณจ้าวเซ่อให้ผลประโยชน์กับฉันมากกว่าคุณเยอะ ดังนั้น ตอนนี้ฉันก็เลยทำงานให้เขาแล้ว!"

สวีเอ้าเสวี่ยรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ พวกขุนศึกพวกนี้ ไม่มีใครที่ไว้ใจได้เลยสักคน!