มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1847

ดังนั้น ฉีเติ่งเสียนจึงถูกสวีเอ้าเสวี่ยเชิญเข้าไปในบ้านอย่างเปิดเผย เพื่อดื่มกาแฟด้วยกัน

"รสชาติดีใช้ได้" ฉีเติ่งเสียนจิบกาแฟที่สวีเอ้าเสวี่ยชงให้ด้วยตัวเอง ก่อนจะเอ่ยประเมินออกมาอย่างเรียบเฉย

สวีเอ้าเสวี่ยกล่าวว่า "ที่ตระกูลจ้าวโกรธจริงจังในครั้งนี้ พวกเขาต้องการกำจัดฉันให้พ้นทาง แต่ฐานอำนาจที่หนานหยาง ฉันเป็นคนสร้างขึ้นมาเอง ฉันไม่อยากยกมันให้ใคร คุณเข้าใจใช่ไหม?"

ฉีเติ่งเสียนตอบกลับไปว่า "แค่กาแฟแก้วเดียว คุณคิดว่าจะซื้อชีวิตฉันได้งั้นเหรอ? อีกอย่าง คุณบริหารหนานหยางมาตั้งนาน แต่แค่ตระกูลจ้าวพูดว่าจะกำจัดคุณ คุณก็ไม่มีทางสู้แล้ว นี่มันอ่อนแอเกินไปหน่อยหรือเปล่า?"

สวีเอ้าเสวี่ยมองเขาแวบหนึ่งก่อนพูดอย่างเย็นชา "ตระกูลจ้าว ไม่ใช่พวกที่เล่น ๆ พวกเขามีทรัพยากรมากกว่าฉันหลายเท่า การดึงพวกขุนศึกมาเข้าพวกก็เป็นเรื่องง่ายสำหรับพวกเขา!"

ขณะที่พูดกันอยู่ ฉีเติ่งเสียนก็ได้ยินเสียงรถบรรทุกดังมาจากที่ไกลๆเป็นจำนวนมาก น่าจะมีคนสักสามถึงสี่ร้อยคนกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้

"ดูเหมือนว่าคุณจะเป็นแค่ไอ้ขยะจริงๆ บริหารหนานหยางมานานขนาดนี้ พยายามทุกทางเพื่อดึงพวกขุนศึกเข้าข้างตัวเอง แต่พอพวกตระกูลจ้าวเข้ามาได้ไม่นาน ขุนศึกที่เธอพยายามดึงไว้กลับถูกพวกเขาปั่นหัวไปหมด?" ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดูถูก

คำว่า "ขยะ" ที่ออกจากปากเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้สวีเอ้าเสวี่ยรู้สึกโกรธจนแทบจะระเบิดออกมา!

"คุณหนูมิลลิเซนต์ คนของตระกูลจ้าวมาถึงแล้ว!" ในตอนนั้นเอง ลูกน้องของสวีเอ้าเสวี่ยรีบเข้ามารายงานด้วยความร้อนรน

สีหน้าของสวีเอ้าเสวี่ยมืดครึ้มลงชั่วขณะ ก่อนจะพูดช้าๆว่า "แล้วยังไงอีก?"

ลูกน้องชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดออกมาด้วยความตื่นตระหนกว่า "คนที่มากับพวกเขาคือพลเอกเร็ก พร้อมกับกองกำลังของเขา!"

สวีเอ้าเสวี่ยกัดฟันพูดอย่างโกรธเคือง "ไอ้เร็กจอมทรยศ! ตอนแรกมันรับเวชภัณฑ์ทางทหารจากฉันไปตั้งมากมาย แต่สุดท้ายกลับหันไปซบตระกูลจ้าว นี่มันสมควรโดนเฉือนเป็นพันๆครั้ง!"

ลูกน้องรีบถอยออกไปอย่างเร่งรีบ ด้านนอกเองก็ไม่มีใครกล้าขวางเร็กที่พากองทัพของเขามาด้วย

เร็กเป็นชายวัยสี่สิบกว่า ผิวคล้ำ รูปร่างปานกลาง ไว้เครารกยุ่ง ส่วนชายที่ยืนอยู่ข้างเขานั้นเป็นชายวัยสามสิบกว่า มีรูปร่างสง่างาม คิ้วดาบ ดวงตาเป็นประกาย ดูแล้วให้ความรู้สึกสูงศักดิ์และสง่างาม

ชายคนนี้เป็นคนของตระกูลจ้าว มีนามว่าจ้าวเซ่อ ซึ่งถือได้ว่าเป็นคนสำคัญในสายหลักของตระกูล

และเร็กนำทหารมืออาชีพหลายคนเดินเข้ามา ส่วนที่เหลือกระจายกำลังอยู่ด้านนอก ล้อมรอบทั้งตัวคฤหาสน์เอาไว้แน่นหนา

สวีเอ้าเสวี่ยลุกขึ้นยืนพร้อมรอยยิ้ม "นี่มันไม่ใช่ท่านพลเอกเร็กหรอกหรือ? แล้วยังมีคุณจ้าวเซ่ออีก ไม่นึกเลยว่าทั้งสองท่านจะมีเวลามาเยี่ยมฉันถึงที่นี่ ฉันกำลังชงกาแฟพอดี สนใจจะดื่มสักแก้วไหม?"

แต่จ้าวเซ่อกลับพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "สวีเอ้าเสวี่ย เธอก็น่าจะรู้ดีว่าฉันมาที่นี่เพราะอะไร ไม่ต้องมาเสแสร้งให้มากความ"

เร็กแตะหน้าอกตัวเองเบาๆก่อนจะยิ้ม "คุณหนูมิลลิเซนต์ ต้องขออภัยจริงๆ คุณจ้าวเซ่อให้ผลประโยชน์กับฉันมากกว่าคุณเยอะ ดังนั้น ตอนนี้ฉันก็เลยทำงานให้เขาแล้ว!"

สวีเอ้าเสวี่ยรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ พวกขุนศึกพวกนี้ ไม่มีใครที่ไว้ใจได้เลยสักคน!

สวีเอ้าเสวี่ยยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มแหลมคม แววตาฉายแววอำมหิต "งั้นเหรอ? ถ้างั้น ถ้าฉันเชือดนายทิ้งตรงนี้ แล้วตัดหัวนายส่งกลับไปให้ตระกูลจ้าว พวกเขาก็คงไม่สนใจเหมือนกันสินะ?"

โดยปกติแล้ว สวีเอ้าเสวี่ยคงไม่กล้าท้าทายขนาดนี้ แต่ในตอนนี้ เธอกลับเปี่ยมไปด้วยอำนาจและความกล้า ต่อให้ข้างกายของเร็กจะมีทหารมืออาชีพติดอาวุธครบมืออยู่ถึงสี่คน เธอก็หาได้เกรงกลัวไม่

"ตอนนั้น คลาร์กจะฆ่าฉัน พวกนายก็ไม่คิดจะช่วยอะไร ฉันสร้างผลประโยชน์ให้พวกนายมากมายขนาดนี้ แต่กลับให้แค่สาวใช้คนหนึ่งมาดูถูกฉัน? ฮ่าฮ่า สมแล้วที่มีคนมากมายเริ่มตีจากตระกูลจ้าว ฉันว่า อีกไม่กี่ปี พวกนายก็คงถึงกาลอวสานแล้วล่ะ" สวีเอ้าเสวี่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"นังสารเลว!" จ้าวเซ่อหรี่ตากัดฟันพูดว

เร็กกลับยิ้มกว้างอย่างตื่นเต้น ก่อนจะพูดขึ้น "คุณจ้าว! ผู้หญิงปากแข็งคนนี้ ให้ผมช่วยสั่งสอนเธอให้หน่อยดีไหม?"

จ้าวเซ่อพูดขึ้นว่า "ผมว่าก็ดีเหมือนกัน ถ้าเธอไม่เชื่อฟัง เราก็ไม่อยากจะยุ่งกับเธออีก ให้พวกคุณจับเธอไป แล้วส่งไปเป็นทาสทหารในกองทัพซะ คิดว่าทหารของคุณคงจะดีใจไม่น้อย"

"สวีเอ้าเสวี่ย ไม่ใช่เธอเคยภาคภูมิใจอยู่เหรอ?"

"วันนี้ฉันจะดูสิว่าเธอมีอะไรที่จะภูมิใจในตอนนี้!"

สวีเอ้าเสวี่ยตอบกลับด้วยท่าทีมั่นใจ "แน่นอนว่าฉันมีสิ่งที่สามารถภาคภูมิใจได้ เพราะฉันมั่นใจว่าฉันจะทำให้ชีวิตสุนัขของนายต้องจบลงที่นี่วันนี้!"