มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1849

จ้าวเซ่อนั่งอยู่บนโซฟาที่พังทลายเหมือนสุนัขตาย ตกใจจนรู้สึกเหมือนมีการกระทบกระเทือนสมอง และรู้สึกเหมือนกระดูกทุกส่วนในร่างกายจะหักไปหมด

เขารู้สึกแย่มาก

เขาคิดว่าการใช้ทหารของเร็กจะทำให้เขากำจัดสวีเอ้าเสวี่ยได้ง่ายๆ แต่กลับพบว่าเธอมีแผนสำรองที่เหนือความคาดหมาย…

สวีเอ้าเสวี่ยเห็นพื้นห้องของตัวเองที่ถูกทำให้สกปรกก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกถึงความไม่พอใจ

ฉีปู้อวี่ช่างรุนแรงเหลือเกิน แค่ขยับนิดหน่อยก็มักจะมีสมองกระจายออกมา หากเทียบกับเขาแล้ว ฉีเติ่งเสียนก็ยังเมตตากว่าเยอะ!

จ้าวเซ่อมองสวีเอ้าเสวี่ยพร้อมกับกัดฟันพูดว่า "สวีเอ้าเสวี่ย เธอเก่งมากนะ ฉันว่าเธอคงไม่เคยคิดจะซื่อสัตย์กับตระกูลจ้าวของเราเลยใช่ไหม?!"

"ประตูที่คนใช้เข้ามา ถูกปิดตายไว้แน่นหนา แต่ช่องที่สุนัขคลานออกมา กลับเปิดกว้าง เสียงหนึ่งตะโกนออกไปว่า:ออกมาเถอะ ฉันจะให้เสรีภาพกับนาย!"

"ฉันปรารถนาความเสรีภาพ แต่ฉันรู้ลึกๆว่า"

"ร่างกายของมนุษย์จะคลานออกมาจากรูของสุนัขได้อย่างไร!"

สวีเอ้าเสวี่ยมองจ้าวเซ่อจากที่สูง พร้อมกับพูดคำเหล่านี้ออกมาอย่างไม่รีบร้อน

สวีเอ้าเสวี่ยกล่าวต่อไปว่า "ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของตระกูลจ้าวคือคิดว่าแค่มีทรัพย์สินและอำนาจก็สามารถทำอะไรก็ได้ และไม่มองคนอื่นเป็นมนุษย์ ดังนั้น พวกนายจะไม่มีวันมีเพื่อนที่แท้จริง"

ฉีเติ่งเสียนมองสวีเอ้าเสวี่ยด้วยความประหลาดใจ ดูเหมือนว่าอดีตคนรักของเขาจะเริ่มมีการสะท้อนความคิดในตัวเองมากขึ้น ไม่อย่างนั้น คงไม่สามารถพูดคำที่ลึกซึ้งแบบนี้ออกมาได้

จ้าวเซ่อมองคนตรงหน้าอย่างเต็มไปด้วยความเกลียดชัง การที่ตระกูลจ้าวให้สวีเอ้าเสวี่ยมาควบคุมอำนาจที่หนานหยาง ถือเป็นการปล่อยเสือกลับสู่ป่า ตอนนี้เขาถูกแทงข้างหลังแล้ว

"คนที่เธอเกลียดที่สุดไม่ใช่ฉีเติ่งเสียนเหรอ? เขาคือคนที่ทำให้เธอล้มลงจากที่สูง ทำให้เธอจากนกฟีนิกซ์กลายเป็นไก่ธรรมดา เธอควรจะคิดถึงการล้างแค้นใช่ไหม?" จ้าวเซ่อกัดฟันพูด

"แน่นอนว่าฉันจะล้างแค้นเขา แต่ไม่ใช่ตอนนี้" สวีเอ้าเสวี่ยกล่าว

หลังจากพูดเสร็จ เธอก็หันหลังเดินจากไป พร้อมกล่าวว่า "ถ้ามีอะไรจะถาม ก็ถามมาเถอะ ชีวิตของคนคนนี้ไม่ควรจะเหลือไว้ เพราะเขาอาจจะนำข้อมูลไปบอกตระกูลจ้าว "

ฉีเติ่งเสียนจึงเดินมาอย่างไม่รีบร้อน นั่งลงบนเก้าอี้ข้างหน้าจ้าวเซ่อ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า"ไม่เคยได้ยินชื่อของนายเลย นายเป็นสาขาไหนของตระกูลจ้าว แล้วเกี่ยวอะไรกับแม่ของฉัน?"

"ถุย!"

จ้าวเซ่อกลับไม่มีความสุขเลย ไม่อยากจะทำความสนิทสนมด้วย จึงถ่มน้ำลายใส่หน้าเขา

ฉีเติ่งเสียนกลับเป่าลมออกมาแรงๆ จนลมหายใจพัดไปโดน น้ำลายของจ้าวเซ่อ กลับไปโดนตาของเขาเอง ทำให้ตาเขาเต็มไปด้วยน้ำลาย

จ้าวเซ่อโกรธจนแทบจะตาย ไม่คิดเลยว่าจะถ่มน้ำลายไม่ได้ แถมยังถูกเยาะเย้ยกลับมาอีก!

ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างสนุกสนาน จากนั้นขยับขาแล้วพูดว่า "ถ้านายไม่พูด งั้นฉันก็จะไม่ถามเรื่องนั้นแล้ว เปลี่ยนคำถามดีกว่า!"

จ้าวเซ่อมองไปที่ฉีเติ่งเสียนแล้วถามว่า "นายอยากถามอะไร?"

ฉีเติ่งเสียนถามกลับไปว่า "ตระกูลจ้าวของพวกนาย กับนายกเทศมนตรีเมืองซูลา คาปูดา... เอ้ย! คาปูซาน ทำข้อตกลงอะไรกันเหรอ? หืม?"

จ้าวเซ่อได้ยินคำพูดนี้แล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย สายตาของเขามีความตกใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าฉีเติ่งเสียนได้ข่าวนี้มาได้ยังไง แต่เหมือนเขาจะไม่รู้รายละเอียดทั้งหมด

"ทำไมฉันจะต้องบอกนาย?" จ้าวเซ่อหัวเราะเยาะออกมาแล้วถามกลับ

"แบบนี้ ฉันจะให้ตายแบบรวดเร็วหน่อย ไม่อย่างนั้นกระดูกของนายจะถูกบีบแตกทีละน้อย" ฉีเติ่งเสียนยิ้มแล้วพูด

จ้าวเซ่อไม่กลัวเลย กล่าวว่า "ยังไงก็ต้องตายอยู่ดี ตายแบบไหนก็ได้ ฉันไม่เลือกหรอก"