มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1862

ชายชาวต่างชาติที่นั่งอยู่กลางห้องรับรองค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ทันใดนั้นเอง สนามพลังที่มองไม่เห็น ความน่าสะพรึงกลัวก็ปกคลุมไปทั่วบริเวณ!

เฉินหยู เพียงแค่สบตากับชายชาวต่างชาติผู้นี้แวบเดียว ก็รู้สึกเย็นเยียบไปทั้งร่าง ราวกับได้เห็นกองภูเขาศพและมหาสมุทรโลหิตที่กำลังไหลทะลักเข้าหาตัวเอง และชายคนนี้ก็เสมือนเป็นอสูรร้ายที่นั่งอยู่บนยอดกองซากศพเหล่านั้น!

ฉีเติ่งเสียน ก็ขยับเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ดวงตาของชายชาวต่างชาติผู้นั้นหันมาจ้องมองเขาทันที

ทั้งสองสบตากัน แรงกดดันแผ่กระจายออกมา ขมับของพวกเขาเต้นตุบ ๆ ดวงตาเป็นประกายวาววับ ราวกับว่าเพียงแค่จ้องตากัน ก็สามารถปล่อยประกายไฟปะทะกันได้แล้ว!

เฉินหยูเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ก่อนกล่าวอย่างเย็นชา “หวงอิง การที่นกกาเข้ายึดรังของนกเอี้ยง มันไม่ใช่เรื่องดีเลยนะ? กินข้าวจากตระกูลเฉินของเราแท้ ๆ แต่กลับคิดจะทุบชามข้าวของเรา!”

หวงอิง แสยะยิ้มอย่างดูแคลน พลางพูดว่า “เฉินหยู ฉันนับถือในความกล้าของเธอจริง ๆ กล้าถึงขนาดมาถึงสถานีโทรทัศน์ได้ แต่ในเมื่อวันนี้เธอมาแล้ว ก็ควรอยู่ที่นี่ไปต่อเถอะ”

แม้หวงอิงจะเคยถูกฉีเติ่งเสียน ซึ่งปลอมตัวเป็น "หลี่ปั้นเสียน" ลงโทษไปแล้ว แต่วันนี้เธอยังคงวางท่าจองหองอยู่ เพราะว่าชายที่นั่งอยู่ด้านหลังเธอ คือ "ราชาแห่งทหารรับจ้าง" บาร์ตัน ชายผู้ที่แม้แต่คลาร์ก ยังไม่อาจทำอะไรได้

“งั้นเหรอ? วันนี้ฉันเกรงว่าคนที่อยู่ต่อไปไม่ได้ อาจจะเป็นเธอมากกว่านะ” เฉินหยูกล่าวเสียงเย็น “ฉันจะเอาหัวของเธอไปส่งให้คุณชายหมิงลวี่ของเธอเอง”

หวงอิงหัวเราะไม่หยุด ก่อนพูดอย่างท้าทาย “ถ้าเธอคิดจะเอาหัวฉันไปจริง ๆ ก็ลองดูสิ ว่าตัวเองมีปัญญาทำได้หรือเปล่า!”

เฉินหยูตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “พวกตระกูลจ้าว นี่มันกระหายอำนาจจริง ๆ พอเข้ามาหนานหยางปุ๊บ ก็เริ่มแผ่อำนาจกันใหญ่ พวกเธอรู้หรือเปล่าว่าการทำแบบนี้ มันเสี่ยงขนาดไหน?!”

หวงอิง ตอบกลับอย่างสงบนิ่งว่า “พวกเราทำอะไรเหรอ? พวกเราแค่เปิดโปงความสกปรกและด้านมืดของตระกูลเฉินเท่านั้นเอง อย่าโยนความสกปรกของพวกเธอมาให้พวกเราเลย”

เฉินหยู พูดเสียงเย็นชา “พวกเธอกำลังทำอะไร วางแผนอะไร ในใจพวกเธอไม่รู้จริง ๆ เหรอ?”

หวงอิง หัวเราะอย่างดูแคลน “คนอ่อนแอเท่านั้นแหละที่ชอบหาข้อแก้ตัว! ตอนนี้ฉันแข็งแกร่งกว่า ส่วนเธออ่อนแอกว่า ฉันไม่คิดจะเสียเวลาถกเถียงกับเธอหรอก อีกอย่าง ตอนนี้เธอกำลังจะกลายเป็นศพแล้ว”

เฉินหยูตบโต๊ะดังปัง พร้อมหัวเราะเย็นชา “ใครจะเป็นศพ มันยังไม่แน่หรอก!”

“คุณบาร์ตัน ช่วยลงมือด้วยค่ะ！” หวงอิงกล่าวกับบาร์ตันที่นั่งอยู่ด้านหลัง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเคารพ

เฉินหยูเองก็หันไปมองฉีเติ่งเสียน พร้อมสั่งเสียงแข็ง “ฆ่ามันซะ!”

ทั้งสองฝ่ายต่างมั่นใจในตัวเองสุด ๆ เพราะแม้พวกเธอจะไม่ใช่นักสู้ แต่ทั้งคู่ต่างมีผู้มีฝีมือสูง อยู่ข้างกายทว่า

ทั้งสองสุดยอดฝีมือกลับไม่มีใครลงมือ พวกเขาเพียงแค่มองสบตากันอย่างเงียบงัน ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ผ่านไปนานหลายวินาที

หวงอิงและเฉินหยูต่างพากันงุนงง มองหน้ากันอย่างสงสัย เพราะก่อนหน้านี้พวกเธอต่างก็ตกลงกันไว้แล้วว่าจะให้คนของตัวเองลงมือทันทีที่มีโอกาส

เฉินหยูได้ตกลงกับฉีเติ่งเสียนไว้แล้วว่า หากมีโอกาสก็จะลงมือสังหารหวงอิงทันที ในขณะเดียวกัน ก่อนหน้านั้นหวงอิงก็น่าจะได้พูดคุยและตกลงกับบาร์ตันไว้แล้วเช่นกัน

“ดูท่าว่าจะเจอของแข็งเข้าให้แล้ว บาร์ตันสมกับเป็น ‘ราชาแห่งทหารรับจ้าง’ จริง ๆ!” เฉินหยูคิดในใจ

เธอรู้ดีว่าฉีเติ่งเสียนเป็นคนประเภทไหน ถ้าเขาตั้งใจจะลงมือเมื่อไหร่ เขาจะไม่ลังเลเลย และทุกการโจมตีจะเต็มไปด้วยพลังทำลายล้างสูงสุด แต่ครั้งนี้ เขากลับไม่ลงมือ

ขณะเดียวกัน บาร์ตันเองก็ไม่ได้ลงมือเช่นกัน นั่นหมายความว่า… คู่ต่อสู้ต้องแข็งแกร่งมาก จนแม้แต่เขายังต้องระวังตัว

ในที่สุด ฉีเติ่งเสียนก็หันไปมองเฉินหยู ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “พวกเราไปกันเถอะ！”

น้ำเสียงของเขานิ่งสงบ ไม่มีอารมณ์ใด ๆ แฝงอยู่