มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1874

ในหนานหยางนั้น ศาสตร์มนต์ดำแพร่หลายมาโดยตลอด คาดไม่ถึงว่าแม้แต่หมอนวดในออนเซ็นก็ยังใช้มนต์ดำได้......

ออนเซ็นแห่งนี้ แข่งขันกันหนักขึ้นเรื่อย ๆ แม้แต่อาชีพหมอนวด ถ้าไม่มีฝีมือจริง คงอยู่รอดไม่ได้แน่ ๆ

วันนี้ จิ่วเฮิงดูอ่อนแรงอย่างชัดเจน น้ำมันมนต์ดำ นั่นไม่รู้ว่าออกฤทธิ์อย่างไร แต่ที่แน่ ๆ มนต์ดำย่อมมีผลข้างเคียงเสมอ

ยิ่งไปกว่านั้น จิ่วเฮิงที่เหมือนดังไท่ยื่อเทียน (สุนัขพันธุ์เท็ดดี้) ก็ปลดปล่อยไปถึงเจ็ดรอบ ขาถ้าไม่อ่อนแรงก็คงแปลกแล้ว!

"ให้ตายเถอะ ฉันกลัวคุณวันนี้จะโดนเล่นตายจริง ๆ!" ฉีเติ่งเสียนถอนหายใจ ก่อนจะตบไหล่เขาแล้วพูด

"ไม่มีทาง! พระอย่างฉันน่ะอึดถึกทนสุด ๆ!” จิ่วเฮิงทำเป็นปากแข็ง แต่ความจริงแล้ว เขารู้สึกหมดเรี่ยวแรงอย่างมาก มึนหัวตาลาย และดูเหมือนพลังในร่างกายจะร่อยหรอลงไปเยอะ

ฉีเติ่งเสียนไม่สนใจจะพูดต่อ พาเขาไปที่สนามแข่งขัน วันนี้ดูเหมือนจิ่วเฮิงจะไม่รู้จักแบ่งแยกว่าสิ่งใดสำคัญจริง ๆ ……

แต่เขาก็เข้าใจดี เพราะจิ่วเฮิงบวชเป็นพระมาหลายปี พอออกมาสู่โลกภายนอกแล้ว ก็ย่อมต้องการลองใช้ชีวิตให้เต็มที่

เพียงแต่ไม่รู้ว่าเขาจะท่องโลกธุลีแดงแบบนี้ไปถึงเมื่อไร ส่งเขาไปออนเซ็นทุกวัน ไม่ใช่ว่าเสียเงินมากมาย แต่ก็เป็นการผลาญเงินเปล่า ๆ!

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมบางคนถึงบอกว่าฉีเติ่งเสียนเป็นคนขี้เหนียว เพราะคนอย่างจิ่วเฮิงที่เป็นยอดฝีมือระดับสูง ถ้าจะจ้างให้ช่วยงานต้องเสียเงินเป็นพันล้าน! แต่กลับใช้เงินเพียงไม่กี่หมื่นให้ไปออนเซ็นเขายังรู้สึกว่าเปลืองเงินอีก

วันนี้บรรยากาศคึกคักเป็นพิเศษ เพราะจะมีการตัดสินตำแหน่งรองประธานที่แท้จริง

และแล้ว ประธานสมาคมศิลปะการต่อสู้แห่งหนานหยางกั๋วหลินเฟิงก็ปรากฏตัวออกมา เขาเป็นชายชราสูงไม่ถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร แต่ผิวพรรณสดใสเปล่งปลั่ง ไว้หนวดแพะสีขาว ร่างกายดูผอมบาง แต่แววตาคมกริบ แผ่พลังที่แข็งแกร่ง แผ่นหลังตั้งตรง ดูมีพลังไม่แพ้คนหนุ่ม

"ประธานกั๋ว!"

เมื่อเหล่าสมาชิกเห็นเขา ต่างพากันโค้งคำนับเพื่อแสดงความเคารพ

กั๋วหลินเฟิงเป็นผู้มีชื่อเสียงและได้รับความนับถือสูงสุดในสมาคมศิลปะการต่อสู้แห่งหนานหยาง ไม่ใช่แค่เพราะฝีมือสูงส่ง แต่ยังเพราะเขาดำรงตำแหน่งมายาวนาน เรียกได้ว่าเป็นผู้อาวุโสที่ทุกคนให้ความเคารพ

เขายิ้มบาง ๆ แล้วพยักหน้ารับ ก่อนยกมือคารวะตอบกลับ "ทุกท่าน ไม่ต้องมากพิธี!"

จิ่วเฮิงมองกั๋วหลินเฟิงแล้วพึมพำ

"ตาแก่คนนี้เป็นยอดฝีมือชั้นสูง พลังชีวิตลึกซึ้งและไม่แสดงออกง่าย ๆ แถมผิวพรรณแดงเรื่อเปล่งปลั่ง ดูไปก็เหมือนผมขาวหน้าเด็กที่ลัทธิเต๋าเคยกล่าวไว้"

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะ "คนเค้าเป็นถึงประธานสมาคมศิลปะการต่อสู้แห่งหนานหยางน่ะ ต้องมีของอยู่แล้ว ไม่ใช่ไก่กาที่ไหนก็มาเป็นได้ ไม่ใช่พวกหลี่เหอถูไร้ฝีมือแบบนั้น"

ฉีเติ่งเสียนมองว่าหลี่เหอถูเป็นประธานสมาคมหลงเหมินที่ไม่มีฝีมือพอสมควร แถมยังเป็นคนที่เขาไม่ชอบเป็นการส่วนตัว อาจจะเพราะหลี่เหอถูเคยใช้คำพูดเชือดเฉือนเขาอย่างเจ็บแสบในอดีต

กั๋วหลินเฟิงก้าวขึ้นไปนั่งบนที่นั่งสูงสุด ส่วนที่นั่งข้าง ๆ เขา ล้วนเป็นที่นั่งของเหล่ายอดฝีมือที่มีตำแหน่งสำคัญในสมาคมศิลปะการต่อสู้แห่งหนานหยาง

วันนี้ ในสนามแข่ง นอกจากนักสู้ที่เข้าร่วมการแข่งขันแล้ว ยังมีแขกคนสำคัญจากหลายฝ่ายมาชมศึกในวันนี้ เช่น คนจากตระกูล เฉิน และตัวแทนจากสมาคมหัวเมิ่น

อวี้เสี่ยวหลงก้าวไปจับฉลากหมายเลข หลังจากได้รับหมายเลขแล้ว เธอนั่งรออย่างเงียบ ๆ เพื่อรอดูว่าคู่ต่อสู้ของตนเป็นใคร

ฉีเติ่งเสียนและจิ่วเฮิงก็เดินไปจับฉลากเช่นกัน ทว่าเมื่อพวกเขาชูหมายเลขขึ้นดู กลับพบว่าพวกเขาต้องสู้กันเอง!

“เทียนจุนทั้งหลาย ถ้ารู้ว่าต้องเจอกับฉีเติ่งเสียนวันนี้ จะไม่ไปออนเซ็นเมื่อคืนแน่ ๆ! เจ้าพวกน้ำมันมนต์ดำและการนวดนั่น ช่างเป็นภัยกับฉันจริง ๆ!” จิ่วเฮิงบ่นในใจอย่างขมขื่น

แม้ปากจะยังแข็ง แต่เขารู้ดีว่าร่างกายของตนเองอ่อนล้าเพียงใด

หากอยู่ในสภาพสมบูรณ์เต็มที่ คงสามารถต่อสู้กับฉีเติ่งเสียนได้สูสี แต่ในสภาพขาอ่อนแรงแบบนี้ คงถูกจัดการได้อย่างง่ายดายแน่นอน