มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1956

ฉีเติ่งเสียนไม่ใช่คนอารมณ์ดีอะไรมาแต่ไหนแต่ไร เพียงแต่หลังจากออกจากคุกมาก็ยับยั้งชั่งใจไปมากแล้ว

เมื่อนึกย้อนไปสมัยเพิ่งมาถึงจงไห่ใหม่ๆ ไอ้พวกที่ชอบทำเก๋าแทบทุกคนก็โดนเขาฟาดเรียบ เขาโด่งดังเรื่องนิสัยรุนแรง

วันนี้เดิมทีอยากจะมาคุยเหตุผลดีๆ สักหน่อย ใครจะไปรู้ว่าหัวหน้าฮั่วนี่จะร่วมมือกับหญิงเจ้าของร้านเล่นละครหน้าด้านกันแบบนี้ ชี้กวางเป็นม้า นี่ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดสุดๆ

หัวหน้าฮั่วถูกฉีเติ่งเสียนโขกหัวเข้าไปทีนึงจนหน้าบานเหมือนดอกท้อ เจ็บแทบสลบ

ส่วนหญิงเจ้าของร้านก็ตกใจจนตัวสั่น รีบควักมือถือโทรหา สารวัตรหวังรายงานสถานการณ์ทันที ขอให้รีบมาที่นี่พร้อมคน

จ้าวเทียนลู่ไม่ได้ขยับอะไรมาก แค่สีหน้าก็เย็นลงไปอีกหลายระดับ

“ไหนๆ ก็บอกว่าเป็นเนื้อเป็ดจริงๆ งั้นก็ช่วยกินให้หมดหน่อย อย่าบังคับให้ผมต้องใช้กำลังเลย ผมไม่ค่อยชอบใช้ความรุนแรงเท่าไหร่หรอก” ฉีเติ่งเสียนยิ้มแย้ม พยุงหัวหน้าฮั่วให้นั่งตัวตรง จากนั้นก็ยื่นตะเกียบให้ในมือเขา

หัวหน้าฮั่วตัวสั่นไปหมด เขาเคยเจอคนกร่างขนาดนี้ที่ไหนกัน?

“เด็กหนุ่ม นายอย่าทำลายอนาคตตัวเองเลย แบบนี้มันทำร้ายเจ้าหน้าที่รัฐ เป็นความผิดทางอาญานะ! โดนจับติดคุกเป็นสิบปีแน่ นายแน่ใจเหรอว่าจะทำแบบนี้?” หัวหน้าฮั่วถามเสียงสั่น

ฉีเติ่งเสียนกระชากผมเขา แล้วก็กระแทกหัวลงไปกับโต๊ะอีกครั้ง เสียงดังสนั่น หัวหน้าฮั่วร้องลั่นอย่างเจ็บปวด ตะเกียบในมือยังหลุดร่วง

ฉีเติ่งเสียนหยิบตะเกียบใหม่มาวางไว้ในมือเขา แล้วยิ้มว่า “อ้าว หัวหน้าฮั่ว ทำไมซุ่มซ่ามจัง ทำตะเกียบหล่นอีกแล้วเหรอ? เอ้า อย่าเหม่อสิ กินสิ!”

หัวหน้าฮั่วใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด เจ็บจนอยากตายแต่ก็ไม่มีทางเลือก ทำได้แค่กัดฟันหยิบตะเกียบขึ้นมา แล้วคีบเนื้อ

เขารู้ดีว่าครึ่งจานนี้เป็นเนื้อหนูแน่ๆ แต่ฉีเติ่งเสียนจ้องเขาอยู่ไม่วางตา ถ้าไม่กิน ก็โดนฟาดอีกแน่ๆ

ดังนั้นหัวหน้าฮั่วจึงคีบเนื้อชิ้นเล็กๆ ขึ้นมาใส่ปาก เคี้ยวสองสามทีแบบฝืนสุดชีวิต ก่อนจะกลืนมันลงท้องไป ความรู้สึกในท้องเหมือนคลื่นโถมไปมา รู้สึกจะอาเจียนให้ได้

“ฉันกินแล้วนะ พอหรือยัง?” หัวหน้าฮั่วถาม

ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้ว พูดเสียงเย็น “ผมบอกให้คุณกินหมด ไม่เข้าใจหรือไง?”

พูดยังไม่ทันจบก็กำลังจะกระแทกหัวอีก แต่หัวหน้าฮั่วไวกว่า รีบคีบเนื้อเข้าปากก่อนจะโดนฟาดอีกชิ้น

หญิงเจ้าของร้านเห็นแล้วก็รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว ตะโกนใส่เสียงดังว่า “พวกแกสองคนคนสารเลวยังไม่วางมือ ฉันโทรหาสารวัตรหวังแล้ว อีกเดี๋ยวเขาจะมา พวกแกหนีไม่รอดแน่!”

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะเยาะ “นี่มันเนื้อเป็ดจานใหญ่ ผมแค่เชิญหัวหน้าฮั่วมากินข้าวหน่อย มีอะไรผิดเหรอ? คุณจะมากินด้วยไหมล่ะ?”

เจ้าของร้านคนสวยแน่นอนว่าเธอรู้ดีว่าเนื้อนั่นมันคืออะไร ใบหน้าเธอซีดเผือด รีบส่ายหน้าแรงๆ ไม่คิดจะแตะเลยแม้แต่น้อย

จ้าวเทียนลู่เห็นภาพนี้แล้วก็รู้สึกสะใจอยู่ไม่น้อย คนขยะอย่างนี้ ก็สมควรจะโดนเก็บด้วยน้ำมือของคนขยะระดับท็อปอย่างฉีเติ่งเสียน…… หือ? เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเรียกฉีเติ่งเสียนแบบนั้น แต่เขารู้สึกว่าคำนี้มันช่างเหมาะเจาะเสียเหลือเกิน

“คอเป็ด จานนี้น่ะ คุณต้องกินให้หมดนะครับ?” ฉีเติ่งเสียนดันจานไปตรงหน้าหัวหน้าฮั่ว แล้วพูดเสียงเย็นเฉียบ

หัวหน้าฮั่วมองหัวหนูแก่ที่แสนจะน่าขยะแขยงตรงหน้าจนท้องปั่นป่วน หน้าซีดเขียวแทบจะพ่นออกมาอยู่แล้ว

หัวหน้าฮั่วพึมพำว่า “นี่มันเนื้อหนู……”

ฉีเติ่งเสียนส่ายหน้าเบาๆ พลางพูดว่า “ไม่ไม่ไม่ มันคือคอเป็ดต่างหาก! มามามา เชิญเลย อย่าเกรงใจ ของดีแบบนี้อย่าให้เสียของเชียว”