มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1978

ลี่รุ่ยหงเพิ่งถูกปล่อยตัวออกมาในวันถัดไป สภาพเขาดูอ่อนแรง หมดอาลัยตายอยาก และดูซอมซ่อสุดๆ

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ลี่รุ่ยหงเสียหน้าอย่างมากขนาดนี้ เรียกได้ว่าอับอายขายหน้าสุดๆ และยากจะยอมรับ

ยิ่งไปกว่านั้น พอกลับถึงบ้าน ก็โดนพ่อของเขาลี่เฟิงหางดุด่าแบบไม่ไว้หน้าเลยแม้แต่น้อย ทำเอาเขาอัดอั้นจนแทบระเบิด

ลี่เฟิงหางยังพูดไว้อย่างชัดเจน ห้ามไปแก้แค้นเด็ดขาด! แถมยังต้องไปขอโทษซ่งเจียอวี่เพื่อให้เธอยกโทษให้อีกต่างหาก

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานรุนแรงมาก จนทำให้ลี่เฟิงหางตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก ต้องรีบโทรหาเหล่าผู้นำในเมืองหลวงอธิบายแทบทั้งคืน บอกไปว่า เด็กมันยังไม่เข้าใจโลก วู่วามไปหน่อย แต่ไม่มีเจตนาทำลายสมดุลอะไรทั้งนั้น

ลี่เฟิงหางจึงสั่งให้ลี่รุ่ยหงอยู่นิ่งๆ สักพัก อย่าริอาจไปสุงหางกับพวกฉีเติ่งเสียนอีก ไม่งั้นจะเกิดเรื่องไม่คาดฝัน

เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ทำให้ลี่เฟิงหางได้กลิ่นแปลกประหลาดบางอย่าง เขารู้สึกได้ว่า จังหวัดซีเทียนอาจจะกำลังมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นในเร็วๆ นี้!

ตำแหน่ง ผู้ว่าฯ ของเขา ก็ไม่รู้ว่าจะรักษาไว้ได้หรือเปล่า

ด้านซ่งเจียอวี่ หลังจากที่ลี่รุ่ยหงมาหาเธอ ก็ไม่ได้ทำตัวเรื่องมากอะไร แค่ยิ้มๆ แล้วพูดแค่ว่าเรื่องมันผ่านไปแล้ว ก็ให้มันผ่านไป ไม่ต้องเก็บเอามาคิดหรอก

หลังจากลี่รุ่ยหงกลับไปแล้วซ่งเจียอวี่ก็โทรหาฉีเติ่งเสียนทันที “เป็นอย่างที่คุณว่าเลยลี่รุ่ยหงถูกปล่อยตัวออกมา แล้วก็รีบมาขอโทษฉันด้วย”

ฉีเติ่งเสียนตอบเรียบๆ ว่า “ก็ดีแล้วที่มาขอโทษ เรื่องใหญ่ขนาดเขย่าระบบเผิงไหลได้ ต่อให้เป็นลี่เฟิงหางก็แบกไม่ไหวหรอก”

ซ่งเจียอวี่จึงกล่าวว่า “ยังไงเรื่องนี้ก็ต้องขอบคุณคุณมาก เอาไว้ถ้ามีเวลาว่าง ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อ”

ฉีเติ่งเสียนรับปาก แล้วก็วางสายลง หลังจากเรื่องเมื่อวาน เขาก็ถือว่าเปิดตัวอย่างเป็นทางการในหมู่บรรดาผู้นำฝ่ายขาวในจังหวัดซีเทียนแล้วเรียบร้อย

เขาตั้งใจจะไปหาฉีปู้อวี่ แต่พอไปถึงกลับพบว่าไอ้แก่นั่นไม่รู้แว่บไปไหนอีกแล้ว หายตัวไร้ร่องรอย

ฉีเติ่งเสียนได้แต่ส่ายหน้าอย่างหมดคำพูด มีพ่อจิตวิญญาณป่าเถื่อนแบบนี้ มิวายให้ต้องปวดหัวจริงๆ เลย!

“ตอนบ่ายนายไปเจอลู่กั๋วเซวียนกับฉันหน่อย เขาอยากเจอนายมาก ฉันจะไปเซ็นสัญญาเข้าซื้อกิจการกับเขาด้วย” หยางกวนกวนกล่าว “ส่วนเงินน่ะ จะใช้จากบัญชีนายก่อนนะ”

ฉีเติ่งเสียนได้ฟังถึงกับตาค้าง “เดี๋ยวๆ เธอจะซื้อบริษัทของเขา แล้วให้ฉันควักเงินจ่ายเนี่ยนะ!?”

หยางกวนกวนพูดเสียงเรียบ “แน่นอนสิ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่านายไปโกยกำไรจากการฮุบสมาคมหัวเมิ่นที่หนานหยางมาขนาดไหน!”

ฉีเติ่งเสียนรีบแก้ตัว “พระสันตะปาปาน่ะ เอาไปก้อนโตแล้ว ฉันจะเหลืออะไรสักแค่ไหนกัน?”

หยางกวนกวนแค่นหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “นายมีเงินแค่ไหน ตัวนายเองก็รู้ดี อย่ามาทำเนียนจนเกินไปหน่อยเลย!”

“ก็ได้……”ฉีเติ่งเสียนคิดถึงเงินสี่ร้อยหนึ่งสิบล้านที่เขาเพิ่งขูดรีดมาจากจั่วปู้ฝานเมื่อวานนี้ บวกกับอีกหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐที่ปั่นมาจากอวี่เฟิง ตอนนี้ก็รู้สึกว่าจิตใจเริ่มจะสมดุลขึ้นมานิดหน่อยแล้ว

ทั้งสองคนตรงมาที่บริษัทของลู่กั๋วเซวียน และก็ถูกพาเข้าไปยังห้องรับรองทันที

ลู่กั๋วเซวียนเป็นชายวัยกลางคน สวมสูทสีดำดูภูมิฐาน ใบหน้าเป็นทรงสี่เลี่ยมแบบชาวจีน แม้จะปลดประจำการจากกองทัพมาหลายปีแล้ว แต่ก็ยังคงมีอารมณ์ของทหารที่เต็มไปด้วยความซื่อตรงและมุ่งมั่นเฉพาะตัว

หยางกวนกวนแนะนำกับลู่กั๋วเซวียนว่า “พี่เซวียน คนนี้แหละค่ะที่พี่อยากเจอมาตลอด คุณฉีเติ่งเสียน”

ลู่กั๋วเซวียนรีบยืนตรง แสดงความเคารพ จับมือขวาของฉีเติ่งเสียนแน่น แล้วพูดว่า “ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้วครับ ผมรู้สึกซาบซึ้งในทุกอย่างที่คุณทำให้ท่านผู้บัญชาการเก่า วันนี้ในที่สุดก็ได้พบตัวจริงสักที”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน