มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 216

หยางกวนกวนดื่มสองสามแก้วกับเฉียวชิวเมิ่งก่อนจะถามว่า: “ในเมื่อเธอบอกว่าจะไม่มีวันเสียใจ ทำไมเธอถึงดูหดหู่และไม่มีความสุขขนาดนี้”

เฉียวชิวเมิ่งชะงัก ดื่มไวน์อีกแก้วเงียบ ๆ ก่อนส่ายหัวแล้วพูดว่า: “ฉันไม่รู้...เพราะฉันรู้สึกสับสน! ฉันคงไม่ได้ชอบเขาหรอกใช่ไหม กวนกวน?”

หยางกวนกวนพูดไม่ออก เธอไม่รู้ว่าชอบหรือไม่? แล้วมาถามเธอที่เป็นคนนอกเหรอ?

เพราะได้รับอิทธิพลจากเฉียวชิวเมิ่งมาก่อน เธอยังเข้าใจความคิดที่ว่าฉีเติ่งเสียน ไม่ใช่คนดีและไม่คู่ควรกับเฉียวชิวเมิ่ง

แต่บางสิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนั้นได้เปลี่ยนมุมมองของเธอ ไม่น่าแปลกใจที่หลี่อวิ๋นหว่านจะบอกว่านี่เป็นข้อมูลที่รั่วไหล

เฉียวชิวเมิ่งบอกหยางกวนกวนว่าเกิดอะไรขึ้นในบาร์ จากนั้นหยางกวนกวนจึงเข้าใจที่มาของความโศกเศร้าของเธอ

“ฉันคิดว่าเธอหุนหันพลันแล่นเกินไป” หยางกวนกวนถอนหายใจและพูด

“มันสายเกินไปที่จะพูดอะไร เพราะยังไงฉันจะไม่เสียใจอย่างแน่นอน ฉันจะทำให้ดีขึ้นและหาผู้ชายที่ดีกว่า!” เฉียวชิวเมิ่งพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

หยางกวนกวนช่วยเธอรินไวน์ครึ่งแก้วและขอให้เธอดื่มน้อยลง

เฉียวชิวเมิ่งหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาแล้วดื่มลงในอึกเดียว เธอสูดจมูกอย่างเย็นชาและพูดว่า: “หลี่อวิ๋นหว่านชอบเขา ก็แค่ยกให้เธอ! ไม่ว่าเขาจะเก่งแค่ไหนเขาก็เป็นแค่ผู้ชายที่ถูกเฉียวชิวเมิ่งทิ้ง”

หยางกวนกวนจึงกล่าวว่า: “ดูเหมือนว่าเพราะเรื่องนี้ เธอกับอวิ๋นหว่านจึงเริ่มไม่ลงรอยกัน?”

“ในฐานะเพื่อนที่ดี เธอควรยืนเคียงข้างฉันใช่หรือเปล่า? แต่กลับไปช่วยเหลือคนนอก?” เฉียวชิวเมิ่งพูดอย่างไม่พอใจ

“เอ่อ...” หยางกวนกวนไม่กล้าแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้

“นอกจากนี้ ยังมีเรื่องที่ดินหนึ่งร้อยเอเคอร์ที่มู่จือกรุ๊ปได้รับในดินแดนแห่งความตายนั้นอีก”

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ที่ฉีเติ่งเสียนยกพื้นที่หนึ่งร้อยเอเคอร์ให้เธอ!”

“ในตอนแรกเป็นเรื่องจริงที่เราไม่ไว้วางใจฉีเติ่งเสียนและขายที่ดินทั้งหมดให้กับ เซี่ยงกรุ๊ป แต่ฉีเติ่งเสียนก็รับที่ดินผืนใหญ่นั้นต่อจากญาติของฉัน!”

“ที่ดินที่มู่จือกรุ๊ปได้รับนั้นเป็นเขามอบให้ใช่ไหม?”

เมื่อเฉียวชิวเมิ่งพูดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของเธอก็บิดเบี้ยวมากขึ้น

ไม่ว่าเหตุผลใดก็ตาม เธอกับฉีเติ่งเสียนยังคงเป็นคู่รักที่คนทั่วไปรับรู้ แต่ฉีเติ่งเสียนกลับมอบที่ดินให้กับมู่จือกรุ๊ปเพื่อการพัฒนา

ถึงหลี่อวิ๋นหว่านเป็นเพื่อนที่ดีของเธอ แต่เธอกลับรู้สึกไม่สมเหตุสมผล

หากเธอรู้ว่าที่ดินหนึ่งร้อยเอเคอร์เพื่อแลกกับการจูบอันเร่าร้อนจากหลี่อวิ๋นหว่าน เธอคงจะโกรธมากจนอยากอาเจียนเป็นเลือด

หยางกวนกวนกระซิบ: “ฉันอ่านเอกสารบางอย่างในบริษัท มันเป็นไปได้... ”

“ไม่ใช่ว่าเป็นไปได้ แต่มันเป็นไปแล้ว! หลี่อวิ๋นหว่านทรยศมิตรภาพของเราเพื่อที่ดินร้อยเอเคอร์นี้” เฉียวชิวเมิ่งกล่าวด้วยความผิดหวังอย่างยิ่ง

“เอ่อ... บางทีเธออาจจะไม่ได้คาดหวังพื้นที่หลายร้อยเอเคอร์นี้ในตอนแรก แต่แค่จะเข้าหาฉีเติ่งเสียน ฉันไม่คิดว่าเธอจะคิดแผนสูง” หยางกวนกวนกล่าว

“ทำไม เธอเห็นอะไร?” เฉียวชิวเมิ่งถามเสียงเย็น

“เธอบอกว่าตอนเรื่องคุณจังที่ขอให้เธอร่วมลงทุน เธอไม่ฟังคำพูดของฉีเติ่งเสียน จากนั้นอสังหาริมทรัพย์ของจังก็ล้มละลาย”

“ฉันตรวจสอบแล้วพบว่ามู่จือกรุ๊ปไม่ได้ลงทุนในอสังหาริมทรัพย์ของจัง ในช่วงเวลานั้น...แต่ในตอนแรกเธอวางแผนจะลงทุนร่วมกับเธอด้วยใช่ไหม?”

“เห็นได้ชัดว่าเธอฟังคำพูดของฉีเติ่งเสียนความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคนน่าจะเริ่มพัฒนาขึ้นตั้งแต่นั้นมา”

หยางกวนกวนพูดอย่างครุ่นคิด พยายามทำตัวเหมือนกับเชอร์ล็อคโฮม

เฉียวชิวเมิ่งชะงักไปอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นกลับมามีสติและขมวดคิ้ว: “ไม่น่าแปลกใจที่เธอจะโกหกและบอกว่าจังเซ่าเจี๋ยช่วยฉันจากอวี้ไคเหอเป็นไปได้ไหมที่เธอเปลี่ยนใจเกี่ยวกับฉีเติ่งเสียนในตอนนั้น”

หยางกวนกวนจึงพูดตามที่คิดว่า “ไม่น่าจะเร็วขนาดนั้น... อาจจะไม่นานหลังจากเหตุการณ์นี้”