มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 240

“หลังจากที่ถอนเงินทุนออกมาแล้ว ก็โอนเข้าไปลงทุนกับเซี่ยงกรุ๊ป”

ฉีเติ่งเสียนพูดประโยคนี้ ก็ยิ่งทำให้คนรู้สึกสั่นสะเทือนเลื่อนลั่น

เลขาหลู่กับหวังตงก็มองเขาด้วยความมึนงง รู้สึกว่าคนที่มีสมองปกติก็คงจะไม่พูดโง่ขนาดนั้น

หวังว่านจินเห็นได้ชัดเจนว่านิ่งเงียบไป ขมวดคิ้ว และพูด“รองหัวหน้าใหญ่ ขออภัยผมต้องพูดตามตรงแล้ว เซี่ยงกรุ๊ปตอนนี้ แทบจะไม่มีพลังเหลืออยู่เลย!”

ฉีเติ่งเสียนชะงักไป มองดูหวังว่านจิน และพูด“นายลืมกูซินสกี้ที่อยู่ในเรือนจำของพวกเราแล้ว?”

“หา”

หลังจากที่หวังว่านจินได้ยินประโยคนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะหวาดกลัว มองไปทางฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสีนน นึกไม่ถึงว่าจะให้กูซินสกี้คนขี้เหนียวออกเงินทุนให้?“

และ เขารู้ชัดเจนดี ถ้าเซี่ยงกรุ๊ปเปลี่ยนแปลงสถานการณ์การสู้ ใช้เงินหลายหมื่นล้านแก้ปัญหาไม่ได้แน่นอน!

“ได้ ผมจะถอนเงินทุนออกจากพันธมิตรทางธุรกิจของเซี่ยงกรุ๊ปทันที นำเงินทุนทั้งหมดโอนเข้าไปลงทุนในเซี่ยงกรุ๊ป!”หวังว่านจินตบโต๊ะแล้วพูด

เพิ่งจะพูดออกไป เลขาหลู่อดไม่ได้ที่ชะงัก หวังตงก็รู้สึกว่าในหูมีเสียงหึ่งๆ

“พ่อ คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ?”!หวังตงมองหวังว่านจิน และถามเสียงดังขึ้นมา

“บอสใหญ่ คิดทบทวนดู..”เลขาหลู่ก็พูดระมัดระวังเป็นอย่างมาก กลัวหวังว่านจินจะไม่ใจเย็น

หยางกวนกวนก็มองหวังว่านจินด้วยความตกใจ นึกไม่ถึงว่าฉีเติ่งเสียนจะพูดแค่สองสามคำก็สามารถทำให้หวังว่านจินลงทุนกับเซี่ยงกรุ๊ปแล้ว?จะยืนตรงข้ามกับสวีกรุ๊ป?

ตอนนี้ คนที่มีตาก็รู้ สามารถนำเงินไปซื้อหวย แต่ไม่มีทางจะไปลงทุนที่เซี่ยงกรุ๊ป!

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าด้วยความพอใจ หวังว่านจินชี้ขาดกว่าหวงเหวินเทาชี้ขาด แน่นอนว่า เหตุผลเป็นเพราะว่าหวังว่านจินอยู่ในเรือนจำโยวตูมาสามปีแล้ว

หวังว่านจินกวาดสายตามองเลขาหลู่กับหวังตงลูกชาย และพูดเสียงเรียบเฉย “ฉันไม่ได้บ้า และยังใจเย็นมาก!”

“พวกนาย ต้องขอบคุณที่รองหัวหน้าใหญ่ให้โอกาสกับหวังกรุ๊ป”

“ทำให้พวกเราหยุดการสูญเสีย จนกระทั่ง ในอนาคตสามารถหาเงินก้อนโตได้!”

คำพูดของหวังว่านจินทำให้เลขาหลู่กับหวังตงรู้สึกว่าพูดเหลวไหลไม่น่าเชื่อถือ แม้แต่หยางกวนกวนก็คิดว่าไม่ใช่ความจริง

ฉันคิดว่า ฉีเติ่งเสียนติดต่อให้คนถอนเงินทุนก็เป็นเรื่องรุนแรงมากแล้ว ใครจะคิดว่ายังสามารถพูดจูงใจคนให้ลงทุนกับเซี่ยงกรุ๊ปที่กำลังจะล้มละลายได้

หวังตงก็รีบพูด “ผมไม่ยอมแน่นอน!สวีกรุ๊ปมีศักยภาพ แต่เซี่ยงกรุ๊ปเป็นไม้ใกล้ฝั่งแล้ว อาจจะถูกฮุบดินแดนได้ทุกเวลา ทำไมถึงต้องแบบนี้ในเวลานี้?”

หวังว่านจินพูดเสียงเย็นชา“บริษัทฉันเป็นคนก่อตั้งขึ้นมา ฉันอยากจะทำอะไร ฉันก็จะทำ!นายเป็นลูกชายของฉัน จะสอนฉันที่เป็นพ่อนาย?”

หวังตงก็รีบนั่งลงทันที มองไปทางฉีเติ่งเสียนด้วยความแค้นใจ

ถ้าไม่ใช่ฉีเติ่งเสียนมาที่นี่เพื่อหลอกลวง พ่อของตัวเองจะตัดสินใจทำเรื่องไร้สาระแบบนี้?

“ผมจะโทรศัพท์ไปอธิบายเรื่องนี้กับสวีเอ้าเสวี่ย และถอนหุ้นทันที!”หวังว่านจินพยักหน้ากับฉีเติ่งเสียน ยิ้มและพูด

“ได้”ฉีเติ่งเสียนยิ้ม ยกแก้วชาขึ้นดื่ม อย่างรู้สึกพอใจ

หวังว่านจินก็พูดตำหนิหวังตงที่ฮึกเหิม จึงต่อสายโทรศัพท์หาสวีเอ้าเสวี่ย ทางนั้นก็รับสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว

“ประธานหวัง สวัสดีค่ะ มีธุระอะไรไหม?”เสียงของสวีเอ้าเสวี่ยดังเข้า

มาจากปลายสายโทรศัพท์

หยางกวนกวนได้ยินเสียงนี้ รู้สึกว่าไม่ได้หยิ่งยโส ไม่ได้เย็นชา จนกระทั่งยังมีความเกรงใจเล็กน้อย

สวีเอ้าเสวี่ยพูดเสียวเย็นชา“นายฉี เรื่องวันนี้ฉันจำได้แล้ว!เพียงแต่ คนที่สูญเสียไม่ใช่ฉัน แต่เป็นหวังว่านจิน”

“ถึงเวลานั้นเซี่ยงกรุ๊ปพังทลายแล้ว ทุกคนก็จะแบ่งผลประโยชน์ก้อนใหญ่ ฉันจะดูว่านายจะรับความโกรธของเขายังไง”

“นายเป็นตัวตลกที่เต้นแร้งเต้นกา ไม่นานก็จะตายในมือคนอื่น!”

ทุกคนได้ยินฉีเติ่งเสียนกับสวีเอ้าเสวี่ยพูดกันด้วยความโกรธมาก ก็มองหน้ากันเลิ่กลั่น

แม้แต่หวังว่านจินก็อดไม่ได้ที่จะฝืนยิ้ม เพียงแต่ เขาถอนเงินทุน และไปลงทุนกับเซี่ยงกรุ๊ป นั่นคือล่วงเกินสวีเอ้าเสวี่ย

“ฉันตายในมือใคร เธอก็ไม่ต้องกังวลแล้ว”ฉีเติ่งเสียนฝืนยิ้มและพูด ถึงยังไง เขาก็จะอยู่เพื่อทำให้สวีเอ้าเสวี่ยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“เพียงแต่ เธอจะต้องคุกเข่าตรงหน้าฉันและกระดิกหางไปมา ขอร้องให้ฉันปล่อยพวกเธอสวีกรุ๊ป ไม่กลับคำพูดแน่นอน”

เป็นไปอย่างที่คิดสวีเอ้าเสวี่ยถูกประโยคนี้ทำให้โกรธมาก พูดเสียงเย็นชา“อย่าคิดว่าทำให้หวังว่านจินถอนเงินไปสามพันล้านได้ ก็สามารถเปลี่ยนทุกอย่างได้!”

“สงครามธุรกิจครั้งนี้ ไม่ใช่แค่ไม่กี่พันล้านก็สามารถจะชนะได้”

“ฉันจะทำให้นายรู้ อะไรที่เรียกว่าแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน!”

“คนแบบนี้ ก็ต้องนอนอยู่บนโคลนตลอดชีวิต!”

ฟังคำพูดของฉีเติ่งเสียนกับสวีเอ้าเสวี่ย ทั้งสามคนของหวังกรุ๊ปก็ตกใจมาก

หวังว่านจินยังเท่าไหร่ แต่หวังตงกับเลขาหลู่ตกใจจนหน้าถอดสี หมอนี่เป็นใครกันแน่ นึกไม่ถึงว่าจะกล้าพูดแบบนี้กับตระกูลสวีของเมืองหลวง ไม่อยากมีชีวิตแล้ว?

ฉีเติ่งเสียนพูดเสียงเรียบเฉย“จำคำพูดของฉันไว้ แค่นี้แหละ พวกเราจะได้พบกันเร็วๆนี้”

หลังจากที่พูดจบ ฉีเติ่งเสียนก็วางสายโทรศัพท์แล้ว

ทางด้านสวีเอ้าเสวี่ย ก็โกรธจนโยนโทรศัพท์ทิ้ง!