มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 29

ฉีเติ่งเสียนยืนอยู่หน้าโถปัสสาวะ หลังจากได้ยินเสียงตบตามร่างกาย อารมณ์ของเขาก็ผ่อนคลายลง

ทันใดนั้น เท้าใหญ่ที่สวมใส่ versace ก็เหยียบหลังเท้าของฉีเติ่งเสียนและชายหนุ่มหน้าแดงที่เมามายก็ยืนเคียงข้างเขา

“ขอโทษนะ คุณเหยียบผม” ฉีเติ่งเสียนหันไปมองอย่างสบายๆ สั่นตัวสองครั้งจากนั้นก็รูดซิปกางเกง

ชายหนุ่มหันศีรษะและมอง จากนั้นปัสสาวะต่อไปราวกับว่าไม่มีใครยืนมองอยู่ เท้าใหญ่ของเขายังคงเหยียบบนหลังเท้าของฉีเติ่งเสียน

รอยยิ้มเล็กน้อยปรากฏบนใบหน้าของฉีเติ่งเสียนและเขาพูดว่า: “เท้า เอาออกไป?”

ชายหนุ่มยังคงทำหูทวนลมและปัสสาวะต่อไป

“เท้า เอาออกไป” ฉีเติ่งเสียนเตือนเขาเป็นครั้งสุดท้ายและพูดด้วยรอยยิ้ม

“ไอ้ระยำ นายฉันเป็นผู้บริหารอาวุโสของหู่เหมินกรุ๊ปเป็นเกียรติของนายด้วยซ้ำที่ฉันได้เหยียบเท้านายอยู่ ดังนั้นอดทนกับฉันหน่อยสิ งั้นนายก็ร้องหาแม่สิ ร้องสิ!” ชายหนุ่มโกรธจัดกำลังจะหันมามองและบดเท้าของฉีเติ่งเสียนหนักขึ้น

ฉีเติ่งเสียนไม่ได้รอให้เขาหันหลังกลับมา ปล่อยให้ปัสสาวะราดลงบนร่างกายของชายคนนั้นเพราะเขาได้ก้าวไปข้างหน้าและคว้าคอของชายหนุ่มด้วยมือซ้าย

ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้โต้กลับได้เขาก็ใช้มือกดแรง ๆ ลง ร่างของชายหนุ่มล้มลงทันทีและศีรษะของเขาก็ถูกดันเข้าไปในโถปัสสาวะ

“ปุ๊ง ปุ๊ง——”

ฟองสบู่ออกมาจากโถปัสสาวะ ชายหนุ่มพยายามดิ้นรนซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ไม่เกิดผล

ฉีเติ่งเสียนส่งเสียงหึในลำคอ เตะเขาแล้วจะเดินออกจากห้องน้ำไป

“ป่านี้ใหญ่มากจริงๆ และมีนกนานาพันธุ์อยู่หลายชนิด!” ฉีเติ่งเสียนล้างมือด้วยสีหน้าเย็นชาและกลับไปที่โซนที่หลี่อวิ๋นหว่านนั่งอยู่

หลี่อวิ๋นหว่านยิ้มและพูดว่า: “ไปทำไมนานจัง ฉันคิดว่านายจะกลัวว่าฉันจะขอให้นายจ่ายบิล ถึงแกล้งทำทีไปห้องน้ำ!”

ฉีเติ่งเสียนกล่าวว่า “ไปกันเถอะ ถ้าเธอไม่ออกไปตอนนี้ อาจเกิดปัญหาขึ้นในภายหลัง”

หลี่อวิ๋นหว่านตกใจและพูดว่า “มีปัญหาอะไร?”

ฉีเติ่งเสียนไม่สนใจที่จะอธิบาย ดังนั้นเขาจึงให้หลี่อวิ๋นหว่านตามเขามาอย่างรวดเร็วเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา

“ไอ้สารเลว แกมาตีฉันแล้วอยากจะวิ่งหนีไปง่ายๆ แบบนี้ มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน!” แต่ในเวลานี้ ชายหนุ่มที่อยู่ในห้องน้ำก็รีบวิ่งออกมาด้วยใบหน้าที่โกรธเคือง

หลี่อวิ๋นหว่าน อดไม่ได้ที่จะตกใจ เธอเหลือบมองชายหนุ่มคนนั้นและรู้สึกราวกับว่าเธอเคยเห็นเขามาก่อนหน้านี้ที่ไหนสักแห่ง

ทันทีที่ชายหนุ่มตะโกน พวกพ้องของเขาก็รีบวิ่งเข้ามาและล้อมโซนที่ฉีเติ่งเสียนและหลี่อวิ๋นหว่านนั่งอยู่ทันที

“พี่เป้า เกิดอะไรขึ้น?” มีคนถามขึ้นมา

หวังเป้าเช็ดคราบน้ำบนใบหน้าของเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “นายรู้จักไอ้สารเลวตัวนี้ไหม? เขาเพิ่งทำร้ายฉันในห้องน้ำ!"

ทุกคนส่ายหัวและรู้สึกหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน

“ไอ้สารเลวนี่ใครเป็นคนบังอาจกล้าแตะต้องพี่เป้า มันกำลังล่นหาที่ตายใช่ไหม?”

“พี่เป้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของนายท่านหวังหู่แห่งหู่เหมินกรุ๊ป ไม่ว่าจะไปที่ไหนไม่มีใครอยากจะเสียมารยาทด้วย แล้วนายกล้าดียังไงมาแตะต้องพี่เป้า?”

“พี่เป้า เราไม่รู้จักเด็กสารเลวคนนี้ พูดมาคำเดียว เราจะฆ่าเขาทันที”

หลังจากที่หลี่อวิ๋นหว่านได้ยินคำพูดเหล่านี้ ใบหน้าของเธอก็ซีดลงทันทีหวังเป้า คนนี้กลายเป็นลูกพี่ลูกน้องขอหวังหู่!

คุณชายอู๋ก็อยู่ในคนกลุ่มนั้นเช่นกัน มองมาด้วยความสนุกสนานราวกับการเยาะเย้ย เขาเพิ่งเตือนฉีเติ่งเสียนว่าอย่ามีเรื่อง แต่ไม่คาดคิดว่าผู้ชายคนนี้จะทำให้คนที่มีภูมิหลังใหญ่โตเช่นหวังเป้าขุ่นเคือง มันน่าสมน้ำหน้าจริงๆ!

“พี่เป้าใช่ไหม?”

“คุณจงใจเหยียบเท้าฉันในห้องน้ำ และฉันก็เตือนคุณไปแล้วสามครั้ง แต่คุณยังทำมันอยู่”

แต่หวังเป้าพูดอย่างเย่อหยิ่ง: "ฉันไม่สนใจเรื่องนั้น เขาคลานมาที่เป้าของฉันแล้ว เธอก็แค่รับใช้ฉันเท่านั้น”

“นี่คือเงื่อนไขของฉัน ถ้าทำไม่ได้ ก็อย่ามาว่าฉันที่ไม่ให้โอกาสนะ!”

หลี่อวิ๋นหว่านรีบขอความช่วยเหลือจากคุณชายอู๋ท่ามกลางกลุ่มคนเหล่านี้ คุณชายอู๋ รู้จักคนเหล่านี้และสามารถขอความช่วยเหลือได้แน่

คุณชายอู๋เห็นว่าหลี่อวิ๋นหว่านติดร่างแหไปด้วย และเขาก็อดไม่ได้ที่จะสาปแช่งฉีเติ่งเสียน เจ้าสารเลวที่เป็นตัวปัญหา และตอนนี้ก็ทำให้หลี่อวิ๋นหว่านต้องเดือดร้อนไปด้วย!

ทุกคนเป็นเพื่อนที่ดีในแวดวงเดียวกันและพ่อแม่ของพวกเขาก็รู้จักกันด้วย หลี่อวิ๋นหว่าน ขอความช่วยเหลือจากเขา เขาอับอายที่จะต้องเป็นคนขี้ขลาดเขาจึงต้องกัดกระสุนแล้วลุกขึ้นยืน

“พี่เป้า... อวิ๋นหว่านเป็นเพื่อนที่ดีของฉันเอง และเธอไม่ใช่แฟนของไอ้สารเลวคนนี้จริงๆ”

“คุณช่วยไว้หน้าฉันหน่อยได้ไหม ที่จะไม่ยุ่งกับอวิ๋นหว่าน?”

หลังจากที่คุณชายอู๋ยืนขึ้นเขาก็พูดด้วยความวิตกกังวลเขารู้สึกว่าคืนนี้เขามีความสุขมากที่ได้ดื่มกับหวังเป้าเพื่อสานความสัมพันธ์อันดี เพราะการเจอหวังเป้านั้นมีโอกาสได้น้อยที่จะเจอ

หลังจากที่หวังเป้าได้ยิน เขาก็อดไม่ได้ที่จะเอียงศีรษะ จากนั้นเขาก็หัวเราะและพูดว่า “พวกนายได้ยินสิ่งที่คุณชายอู๋พูดหรือเปล่า!”

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

“ฮ่าฮ่าฮ่า เขาต้องการให้ฉันไว้หน้าเขา ฮ่าฮ่าฮ่า... เขาอยากให้ฉันไว้หน้าเขาด้วยวะ !”หวังเป้าระเบิดเสียงหัวเราะ

ผู้คนรอบตัวเขาก็หัวเราะไปพร้อมกับหวังเป้าในเวลานี้ ราวกับว่าพวกเขาได้ยินเรื่องตลก

“คนแซ่ชื่ออู๋มีคุณสมบัติอะไรที่พี่เป้าจะต้องไว้หน้า? วันนี้ได้ดื่มกับพี่เป้า ก็ถือเป็นพรที่ยิ่งใหญ่แล้ว!”

“ฮ่าฮ่า นายนี่เนรคุณจริงๆ กล้าดียังไงให้พี่เป้าไว้หน้า ทำไมนายไม่ลองถ่ายรูปตัวเองโดยที่ไม่ฉีกยิ้มดูสิว่าสารรูปเป็นยังไง? ถ้าอยากให้ไว้หน้ามากนัก?”

ใบหน้าของคุณชายอู๋เปลี่ยนเป็นสีแดงจากการพยายามระงับอารมณ์ของเขา