มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 330

มีดอกไม้ไฟจำนวนมากปกคลุมท้องฟ้าครึ่งหนึ่งที่สามารถมองเห็นได้ต่อหน้าพวกเขา

หลี่อวิ๋นหว่านตกตะลึง จากนั้นเธอก็กรีดร้องอย่างตื่นเต้น หยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปครั้งแล้วครั้งเล่า เธอคิดว่ามันโรแมนติกมาก

ฉีเติ่งเสียนผู้ซึ่งถูกเธอเยาะเย้ยมาโดยตลอด ว่ามีความฉลาดทางอารมณ์ต่ำ สามารถจัดงานเซอร์ไพรส์ในวันเกิดของเธอได้จริง ๆ มันเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดจริงๆ มันน่าเซอร์ไพรส์มากจริงๆ!

คนที่ไม่รู้ก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ เกิดอะไรขึ้น ทำไมพลุดอกไม้ไฟจำนวนมากจึงจุดขึ้นแบบนี้?

วันนี้อาจเป็นวันเฉลิมแลองอะไรสักอย่าง?

ดอกไม้ไฟกินเวลาประมาณสิบนาที เมื่อดอกไม้ไฟครั้งสุดท้ายระเบิด เหลือเพียงกลิ่นของดินปืนบนท้องฟ้า และความแวววาวเมื่อสักครู่ก็กลับคืนสู่ความมืดมิดอย่างในคราแรก

“นี่เป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจจริงๆ ฉันไม่เคยนึกฝันว่านายจะจุดพลุดอกไม้ไฟให้ฉัน!” หลี่อวิ๋นหว่านพูดอย่างมีความสุข ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น

“เรามาดูกันว่ามันจะตื่นเต้นขนาดไหน? แถมยังมีเซอร์ไพรส์ด้วย” ฉีเติ่งเสียนโยนกล่องของขวัญอย่างไม่ตั้งใจ

หลี่อวิ๋นหว่านรับมันไป หัวใจของเธอก็สั่นเล็กน้อย อาจเป็นแหวนหมั้นก็ได้? ตอนนี้ฉันเต็มใจแต่งงานกับผู้ชายคนนี้มาก!

หลังจากเปิดออกมาก็เป็นกุญแจรถ

“กุญแจของ Aston Martin One 77 นายจะให้รถคันนี้ฉันเหรอ?” หลี่อวิ๋นหว่านอ้าปากกว้างและตกใจมาก

“อะไรนะ? เธอไม่ต้องการมันเหรอ?” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็น

เขารู้สึกภูมิใจเล็กน้อย เพราะเขาให้ของขวัญโดยไม่ต้องเสียเงินแม้แต่บาทเดียว

ปากกา Parker ที่หลี่อวิ๋นหว่านมอบให้นั้น ก็มอบให้กับเฉียวชิวเมิ่งเครื่องรางนำโชคที่เฉียวชิวเมิ่ง ก็มอบให้กับหยางกวนกวนและ Aston Martin มอบให้โดยฉู่อู๋เต้านั้น ก็มอบให้กับหลี่อวิ๋ยหว่าน

แม้ว่าจะไม่ใช่แหวนหมั้นอย่างที่เธอจินตนาการ แต่ของขวัญชิ้นนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้หลี่อวิ่นหว่านตกใจ

Aston Martin คันนี้มีมูลค่ากว่าสี่สิบล้าน ถึงขายมือสองก็ยังขายได้เกินสามสิบล้าน หลังจากคำนวณเลขไมล์แล้ว

หลี่อวิ๋นหว่านถือกุญแจรถและเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นยิ้มแล้วพูดว่า “แน่นอน ฉันแค่คิดว่ามันแพงเกินไป”

ฉีเติ่งเสียนจึงกล่าวว่า “เธอคือสิ่งล้ำค่าที่สุด”

คำพูดนี้ส่อไปทางเรื่องนั้นเป็นพิเศษ

ความฉลาดทางอารมณ์นี้เต็มเปี่ยม

หลังจากการทำงานหนักของฉีเติ่งเสียนในช่วงเวลานี้ ในที่สุดเขาก็เปลี่ยนความฉลาดทางอารมณ์ที่ต่ำของเขาให้กลายเป็นความฉลาดทางอารมณ์ระดับสูงได้

หลี่อวิ๋นหว่านรู้สึกว่าวันเกิดนี้เป็นวันเกิดที่มีความสุขที่สุดที่เธอมีในรอบยี่สิบปีที่ผ่านมาอย่างแน่นอน แม้ว่าหยางหยวนซานผู้ก่อปัญหาจะอยู่ในช่วงเวลาสั้น ๆ แต่โดยรวมแล้วก็ยังคงสมบูรณ์แบบ!

“รถอยู่ชั้นล่างไปเถอะ” ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างสบายๆ แล้วโอบแขนรอบเอวอันเพรียวของหลี่อวิ๋นหว่านแล้วเดินออกไป

หลังจากขึ้นรถ Aston Martin แล้ว หลี่อวิ๋นหว่านก็ยิ้มและพูดว่า “นายแน่ใจใช่ไหมว่าต้องการมอบมันให้ฉันจริงๆ แล้วจะไม่สามารถขับมันไปอวดได้? เพราะงั้นอย่ามาร้องไห้ทีหลัง!”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างเย็นชา: “ฉันเป็นคนที่ดีมาก ฉันจำเป็นต้องแกล้งทำเป็นว่าเป็นคนดีไหม?”

หลี่อวิ๋นหว่าน ขับรถกลับไปที่อวิ๋นติ่งวิลล่า เมื่อเดินผ่านวิลล่าหลังหนึ่ง เธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม: “นี่น่าจะเป็นวิลล่าที่หยางหยวนซานจะมอบให้ฉัน!”

ฉีเต่งเสียนพูดอย่างสบายๆ: “ฉันคิดว่าเธอควรรับมัน คงน่าเสียดายที่จะไม่ได้จับคนแบบนั้นไว้?”

หลี่อวิ๋นหว่านรู้สึกเพียงว่าฉีเติ่งเสียนพูดจาแย่เกินไป

เมื่อมาถึง “วิมานอวิ๋นติ่ง” หลี่อวิ๋นหว่านก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงทันทีที่เธอเข้ามาข้างใน

“แม่ก็ไม่มีวันยอมรับด้วย...”

หลี่อวิ๋นหว่านรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยหลังจากได้ยินข้อแก้ตัวเหล่านี้ เธอส่ายไหล่ของเขาสองครั้งแล้วพูดว่า “ฉันแค่ถาม ทำไมนายต้องกังวลขนาดนี้ด้วย!”

ฉีเติ่งเสียนกระแอมสองครั้งและไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร ไม่สามารถพิจารณาเรื่องการแต่งงานได้ การแต่งงานที่ล้มเหลวของเขากับเฉียวชิมเมิ่งทำให้เขาไม่สนใจเรื่องนี้เท่าไหร่

หลี่อวิ๋นหว่านยังรู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มอึดอัดเล็กน้อยเนื่องจากหัวข้อของเธอ เธอคิดว่า วันนี้เป็นวันที่มีความสุขมากและไม่ควรมีบรรยากาศเช่นนั้น

ดังนั้นเธอจึงเริ่มกัดริมฝีปากสีแดงเนื้อ

แน่นอนว่าการสัมผัสกันครั้งนี้เป็นไฟที่แห้งแล้ง และการหายใจอันหนักหน่วงของคนทั้งสองก็เริ่มพันกัน

เมื่อตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นพวกเขายังคงนอนอยู่บนพรมในห้องนั่งเล่น ทั้งสองคน ห่มผ้าไว้ กลีบกุหลาบที่แผ่อยู่บนผ้าห่มนั้นเน่าเปื่อยและเหี่ยวเฉาจนสามารถจินตนาการ การต่อสู้เมื่อคืนนี้ว่ารุนแรงแค่ไหนได้

เมื่อฉีเติ่งเสียนลืมตาขึ้นมา เขาสามารถมองเห็นภาพสีแดงและสีขาว ผิวที่ละเอียดอ่อนนั้นถูกย้อมด้วยกลีบกุหลาบสีแดง ซึ่งเต็มไปด้วยภาพลักษณ์ที่เด่นชัด

“โอ้ นางฟ้าก็คือนางฟ้า เธอดูสวยงามมากแม้ในขณะที่หลับอยู่” ฉีเติ่งเสียนคลุมผ้าห่มให้หลี่อวิ๋นหว่านที่กำลังหลับอยู่และพยายามยืดตัวของเขาvvd

หลี่อวิ๋นหว่านลืมตาขึ้นเล็กน้อยและพูดอย่างไม่พอใจ: “นายไม่ได้รับอนุญาตให้ลุกขึ้น”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างสบายๆ และพูดว่า “ฉันจะไปออกกำลังกายแล้วทำอาหารเช้าให้เธอ เธอพักผ่อนก่อนเถอะ”

หลี่อวิ่นหว่านทำได้เพียงขดริมฝีปากด้วยความไม่พอใจ หาว ก่อนจะพลิกตัวแล้วหลับไปอีกครั้ง

ฉีเติ่งเสียนมองไปที่แผ่นหลังหยกเรียบๆ ของหลี่อวิ๋นหว่านและต่อต้านความคิดที่จะฝึก “ไถวัวเหล็ก” อีกครั้ง เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าและเริ่มจ๊อกกิ้งในตอนเช้าตรู่