มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 387

คำพูดของฉีเติ่งเสียนทำให้เกิดความโกลาหลในบริเวณนั้นทันที!

เขากล้าถามออกมาได้อย่างไรว่าเหวินซือซุ่น ผู้ถือหางเสือเรือหนุ่มของหลงเหมินในเมืองโมตูนั้นเป็นใคร? !

เหวินซือซุ่นมีชื่อเสียงตั้งแต่อายุยังน้อยและยังกลายเป็นลูกศิษย์ของปรมาจารย์ เจียเผิงกั๋ว ชื่อเสียงหมัดหินผาของเขาดังไปทั่วพื้นที่ชายฝั่งตะวันออกเฉียงใต้ตั้งแต่อายุยังน้อยและกลายเป็นที่รู้จักในนามปรมาจารย์ที่มีอายุน้อยมาก!

ชื่อเสียงและความแข็งแกร่งของเขานั้นเหนือกว่าของเฉินสยงเฟยผู้ถือหางเสือเรือหนุ่มจากเซียงซานหลงเหมินที่มาเมืองจงไห่เมื่อคราวที่แล้ว

“นาย?”

“จะมาเป็นผู้สนับสนุนที่ใหญ่ที่สุดของฉันงั้นเหรอ?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า... นี่ล้อเล่นใช่ไหม! นายจะมาช่วยสนับสนุนฉันได้ยังไง?”

“นายมันก็แค่กบในบ่อน้ำที่ประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินไป!”

ซ่งจือเหมยเยาะเย้ยที่ฉีเติ่งเสียนด้วยท่าทางดูถูกเหยียดหยาม

ความอดทนของฉีเติ่งเสียนมีจำกัด และเขาก็ไม่พอใจซ่งจือเหมยมาสักพักแล้ว เขาหรี่ตาแล้วยิ้ม: “ผมเห็นแก่คุณในฐานะแม่ของอวิ๋นหว่าน ผมจึงให้เกรียติเรียกคุณว่าป้าซ่ง”

“ถ้าไม่ใช่แม่ของอวิ๋นหว่าน ผมคงตบคุณตายไปแล้ว”

“แกมาเหิมเกริมต่อหน้าฉัน แล้วนายคิดว่านายเป็นใคร!”

เมื่อพูดแบบนี้ นิสัยอารมณ์ที่รุนแรงของเขาจะปรากฏให้เห็นอย่างแน่นอน ตอนนี้เขาก็รู้สึกรำคาญขึ้นมาจริงๆ

ครั้งล่าสุดที่ซ่งจือเหมยนัดเจอกับหลี่อวิ๋นหว่าน ที่นัดดูตัวให้เจอกับหยางหยวนซาน คราวนี้กลับมาจัดการให้อวิ๋นหว่านแต่งงานกับเหวินซือซุ่น ขายลูกสาวเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง

หลี่อวิ๋นหว่านจ้องไปที่ฉีเติ่งเสียนด้วยความตกใจ แม้ว่าเธอจะรู้ว่าฉีเติ่งเสียนอารมณ์เสียง่าย แต่เธอก็ไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนั้นออกมาจริงๆ!

“ให้ตายเถอะ ผู้ชายที่ชื่อฉีนั้นบ้าไปแล้ว เขาคิดว่าเขาจะอยู่ยงคงกระพันหลังจากลงทุนหนึ่งหมื่นล้านในเซี่ยงกรุ๊ปใช่ไหม??”

“เขาไม่รู้ว่าอะไรดีหรือไม่ดี และการต่อต้านพันธมิตรจากธุรกิจสวี จะนำไปสู่ทางตัน ตอนนี้เขาได้ทำให้คุณซ่งกับนายน้อยเหวินขุ่นเคืองอีกแล้ว”

“ฉันได้ยินมานานแล้วว่าคุณฉี แห่งเทียนไล่ แคปปิตอลเป็นคนหยิ่งยโส แต่ฉันไม่คิดว่าเขาจะหยิ่งขนาดนี้”

ผู้เห็นเหตุการณ์อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว ทุกคนรู้สึกว่าฉีเติ่งเสียนพูดจาจองหองมากเกินไป

ซ่งจือเหมยตะลึงกับความดุดันของฉีเติ่งเสียนและโกรธขึ้นมาทันที กล้าพูดกับเธอแบบนี้ได้ยังไง?

“หลี่อวิ๋นหว่าน ดูมันสิ!” ซ่งจือเหม่ยตำหนิอย่างโกรธๆ

หลี่อวิ๋นหว่านยืนข้างฉีเติ่งเสียนเม้มริมฝีปากของเธอก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “แม่ แต่คราวนี้แม่ทำเกินไปหน่อย!”

ซ่งจือเหมยพูดด้วยความโกรธ: “มากเกินไปเหรอ แม่กำลังทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อตัวลูกเอง! ลูกรู้ไหมว่าหลังจากแต่งงานกับคุณเหวินจะมีทั้งเกียรติและความมั่งคั่งมากมายแค่ไหนรออยู่ ในอนาคตลูกรู้ว่าไหมว่าลูกจะอยู่ที่จุดไหน?”

“เพราะเป็นลูก ไม่อย่างนั้นแม่คงไม่สนใจลูกขนาดนี้หรอก!”

“ตอนนี้ก็เดินมาหาแม่ แล้วเลิกยุ่งกับผู้ชายคนนั้นซะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็อย่ามาว่าแม่นะ ที่ไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์แม่ลูกของเรา”

ฉีเติ่งเสียนเม้มริมฝีปากสิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือคำพูดเหล่านี้ พวกคนโง่พวกนั้นใช้คำพูดแบบนี้นี้เพื่อบังคับให้พ่อแม่ของเขาแยกทางกัน

เป็นผลให้ใบหน้าของเขามืดลงและพูดอย่างเย็นชา: “ซ่งจือเหมย ทุกคนเกิดมาเป็นอิสระ แม้แต่พ่อแม่ก็ไม่มีสิทธิ์ควบคุมชีวิตของพวกเขา!”

“อย่าทำเหมือนคนแก่หัวโบราณต่อหน้าผม แบบนี้มันไม่ได้ผลหรอก”

“ผมจะยอมไว้หน้าคุณ เต็มใจที่จะเป็นผู้สนับสนุนคุณในการขึ้นสู่อำนาจ แต่ในเมื่อคุณไม่เชื่อผม ยังคงบังคับอวิ๋นหว่าน”

“หากคุณยังคอยเจ้ากี้เจ้าการอีก ผมเกรงว่าคุณจะไม่แม้แต่สามารถรักษาตำแหน่งรองหางเสือเรือได้เลย!”

หลี่อวิ๋นหว่าน อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่นเมื่อเห็นว่าฉีเติ่งเสียนเริ่มมีปากเสียงกับแม่ของเธอแล้ว

เธอไม่ต้องการแบบนี้ แน่นอนว่า มันคงจะดีหากครอบครัวจะมีความสุขร่วมกัน

เมื่อตอนที่เธอยังเล็ก แม่รักเธอมากจริงๆ