มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 4

“บี๊บ!”

ฉีเติ่งเสียนเปิดประตูอวิ๋นติงวิลล่า วิลล่าแห่งนี้ตั้งอยู่บนยอดเขาอวิ๋นติง เป็นที่รู้จักในนาม “วิมานอวิ๋นติง”

“เจ้าเด็กคนนี้รู้วิธีที่จะสนุกกับมันจริงๆ เห็นแก่ประโยชน์ที่ยกวิลล่านี้ให้ฉัน ฉันจะไม่จัดหนักเขาสักสองสามครั้ง” ฉีเติ่งเสียนแสดงรอยยิ้มอย่างพึงพอใจบนใบหน้าของเขา

“ราชาหย่งเยี่ย” ฉู่อู๋เต้า บุคคลที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดในโลกใต้ดินของจีน เขารับราชการในกองทัพ ทั้งก่อนและหลังเกษียณ ได้จัดตั้งสมาคมเพื่อปกป้องประเทศอย่างเงียบ ๆ

แต่ถึงอย่างนั้น เนื่องจากอุบัติเหตุ ทำให้ฉู่อู๋เต้าเป็นคนที่เสียสติ ในขณะที่กำลังฆ่าศัตรูทั้งหมด เขาได้ถือดาบฟาดฟันอดีตเพื่อนร่วมงานของเขา ในที่สุดผู้นำสงครามจับฉู่อู๋เต้าผู้บ้าคลั่งและส่งเขาไปที่เรือนจำโยวตู

ฉู่อู๋เต้าเรียกได้เขาเป็นตำนานเลยก็ว่าได้ การที่ได้รับการชื่นชมจากผู้คนทั้งหลาย ในขณะเดียวกันก็ทำให้ผู้คนโศกเศร้าเสียใจเช่นเดียวกัน

ฉีเติ่งเสียนกลายเป็นเจ้าของคนใหม่ของวิลล่าลึกลับหลังนี้ที่มูลค่าถึงสองพันล้าน

“ฉีเติ่งเสียน เด็กชิวเมิ่งไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ เขากล้าทิ้งคุณไว้ที่ในสำนักงานกิจการพลเรือนแล้วหนีกลับไปนี่นะ!”

“วางใจเถอะ ฉันตำหนิเธอไปแล้ว ใกล้ถึงเวลากินข้าวเย็นแล้ว รีบกลับมา บอกที่อยู่มาฉันจะให้คนขับรถไปรับ”

ยังไม่ทันที่เขาจะเยี่ยมชมวิลล่าเสร็จ ฉีเติ่งเสียนก็ได้รับโทรศัพท์จากเฉียวกั่วเทาซึ่งทำให้เขารู้สึกอุ่นในใจขึ้น

ได้ยินเสียงผ่อนลมหายใจอย่างเย็นจากเฉียวชิวเมิ่งด้วย

ฉีเติ่งเสียนไม่ยอมให้ เฉียวกั๋วเทาส่งคนมารับ เขาเลือกรถฟ็อลคส์วาเกินที่ราคาต่ำที่สุดในโรงรถของวิลล่าแล้วขับรถไปที่บ้านของตระกูลเฉียว

รถฟ็อลคส์วาเกินคันนั้นธรรมดามากจริงๆ คนที่ไม่รู้เรื่องรถมากนักก็คงจะคิดว่าเป็นรถที่มีราคาไม่ถึงแสนหยวน

ทันทีที่เขามาถึงอวิ๋นติงวิลล่า อวี้เสี่ยวหลงจอดรถที่ทางเข้าวิลล่า และเห็นรถฟ็อลคส์วาเกินขับลงมาจากยอดเขาอวิ้นติงและขับผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“หือ? ใช่เขาหรือเปล่า?” อวี้เสี่ยวหลงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจและประหลาดใจ

“ใครหรือ คุณหนู?” หลงย่าหนานที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะถาม

อวี้เสี่ยวหลงลังเลและพูดว่า: “ดูเหมือนว่าฉันเห็นฉีเติ่งเสียนลงมาจากวิลล่าบนยอดเขาอวิ๋นติง....”

หลงย่าหนานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ ส่ายหัวแล้วพูดว่า: “คุณหนู อาการบาดเจ็บที่ได้รับจากการจับตัวไปของราชาแห่งความหวาดกลัวนั้นไม่เบาเลย มีหลายครั้งที่หน้ามืดตามัวมองผิดไป!”

“ฉีเติ่งเสียนผู้คุมเรือนจำตัวเล็ก ๆ สามารถอาศัยอยู่ในวิมานอวิ๋นติง ได้หรือ?”

“อาจเพราะต้องการซื้อวิลล่าหลังนี้ แต่ไม่ได้อย่างใจหวังเลยรู้สึกไม่ดี ฉันคิดว่าช่วงนี้คุณเหนื่อยเกินไปและรู้สึกผิดที่ยกเลิกการหมั้น นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณถึงดูวิตกกังวลหนัก”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ อวี้เสี่ยวหลงก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพยักหน้าโดยคิดว่าเป็นเช่นนั้นจริงๆ ฉีเติ่งเสียนผู้คุมเรือนจำระดับสองยศ น้อยๆ อาศัยอยู่ในสถานที่เช่น วิมานอวิ๋นติงได้อย่างไร

แม้ว่าเธอจะแสดงตัวตนของเธอที่ติดยศพลโทแล้ว แต่เธอก็ยังไม่สามารถเอาชนะวิลล่าแห่งนี้ได้!

ฉีเติ่งเสียนและคนอื่นๆนั่งลงที่โต๊ะอาหารของตระกูลเฉียว เห็นหม้อกุ้งขี้เมาวางอยู่บนโต๊ะ น้ำเหล้ามีกลิ่นหอมโชยออกมาและเหล้าที่นำมาแช่กุ้งมีสีเบจสวยงาม

สิ่งนี้ทำให้ฉีเติ่งเฉียนตกใจเหล้าเหมาไถอายุห้าสิบปีที่เขาให้ไปสองขวด ไม่ได้ใช้นำมาทำกุ้งขี้เมานี่ใช่ไหม !

“ดูเหล้านี่สิ ตอนเทออกจะมีสีเหลือง มันเป็นของปลอมแน่ๆ! ฉันเดาว่ากุ้งขี้เมาหม้อนี้กินไม่ได้แน่” พั่งซิ่วอวิ้นพูดอย่างไม่พอใจมาก “ลูกเขยสิ่งที่นายเลือกมานั้นดีจริงๆ เจอกันครั้งแรกก็หลอกด้วยเหล้าปลอมเสียแล้ว”

เฉียวชิวเมิ่งมีใบหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจและพูดว่า: “เอาไปเททิ้งสิ ทานของเสียจะทำให้ท้องไม่ดีเอาได้”

ใบหน้าของเฉียวกั๋วเทาสับสนเล็กน้อยและเขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม: “ฉันแน่ใจว่าเขาไม่ใช่คนประเภทนั้นแน่ บางทีเขาอาจถูกหลอก เก็บจานนี้ไว้ ถ้าไม่กินฉันจะกินมันเอง !”