มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 448

“ทำไมเป็นคุณอีกแล้ว?!”

หลังจากที่หยางหลิงกวงเห็นฉีเติ่งเสียน แล้วหัวเราะแทบจะร้องไห้ ในใจมีความคิดอยากตายขึ้นมาเลย

ไม่ใช่ครั้งแรกแล้วที่ฉีเติ่งเสียนทำร้ายแขกต่างแดน ครั้งที่แล้วในการประชุมส่งเสริมการลงทุน เขาทำให้เกิดสถานการณ์ค่อนข้างยุ่งมาก แต่โชคดีที่มันจบลงได้ดี

ตอนนี้ ฉีเติ่งเสียนก็มีเรื่องกับภู่ซิงซ่านคนของนายทุนซ่านซิงอีกแล้ว อีกทั้งยังลงมือด้วยปืน นี่มันร้ายแรงกว่าครั้งที่แล้วเป็นสิบๆเท่า!

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าเบาๆพูดขึ้น: “ปลัดหยาง สวัสดีครับ”

หยางหลิงกวงพูดในใจ: “แย่แล้ว ตอนนี้กรูแย่มากเลย!เชี้ยเลิกหาเรื่องให้กรูสักทีเถอะ แบบนี้จะดีมากเลย!”

คำในใจคำนี้ หยางหลิงกวงนั้นชื่นชมและรู้สึกขอบคุณฉีเติ่งเสียนมาก เพราะว่าเรื่องของลูกชายเขาถ้าไม่ใช่เพราะฉีเติ่งเสียนรายงายเขา ตำแหน่งปลัดของเขาอาจได้รับผลกระทบด้วย

เมืองจงไห่อยู่ภายใต้การปกครองของจังหวัดตงไห่ สิ่งเลวร้ายเช่นนี้เกิดขึ้นภายใต้จมูกของเขาผู้นำจังหวัดและลูกชายของเขามีส่วนเกี่ยวข้อง มันจะทำให้ผู้คนสงสัยว่าเขารู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรกหรือไม่ มันเป็นเพียงการจงใจ ปล่อยตัว

“ประธานฉี เกิดอะไรขึ้น ทำไมต้องใช้ปืนด้วย?ไม่รู้หรอว่าคุณภู่จะคนของนายทุนซ่านซิงและเป็นแขกพิเศษของจังหวัดตงไห่?!”หยางหลิงกวงถามอย่างหน้าอมมืด น้ำเสียงเต็มไปด้วยคำถาม

ฉีเติ่งเสียนพูดนิ่งๆ: “ปลัดหยาง ไม่ใช่ฉันจะใช้ปืนนะ แต่พวกเขาที่จะโจมตีฉัน ฉันถึงยิงปืน!”

ภู่ซิงซ่านหัวเราะอย่างเย็นชาพูดขึ้น: “โจมตีคุณ?มีหลักฐานะอะไร!”

“ได้เลย ถึงแม้ว่าพวกเราโจมตีคุณ อย่างนั้นคุณก็สามารถใช้อาวุธปืน?”

“เมืองหัวกั๋ว เป็นประเทศที่ห้ามใช้อาวุธปืน!”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างเย็นชา: “พวกเขาโจมตีผู้นำสูงสุดของเมืองหัวกั๋ว เหตุผลแค่นี้พอไหม?!”

คำพูดของฉีเติ่งเสียน ทำเอาคนทั้งงานเงียบลง ภู่ซ่านซิงก็เริ่มขมวดคิ้วขึ้น

“ผู้นำสูงสุด?ล้อเล่นอะไรอยู่!”ภู่ซิงซ่านตั้งสติขึ้นรีบถามขึ้น

หยางหลิงกวงขมวดคิ้วแล้วไอเบาๆ พูดขึ้น: “ประธานฉี วันนี้คุณต้องให้คำตอบที่พอใจกับฉันหนึ่งข้อ!”

ฉีเติ่งเสียนยื่นมือออกไป ยื่นมือไปที่ตรงกลางอกตัวเอง แล้วเอาหลักฐานออกมาหนึ่งเล่ม พูดขึ้น: “ฉันไม่สนว่าเขาคือแขกพิเศษอะไรจากนอกแดน เขามาโจมตีฉันก่อน อย่างนั้นก็เท่ากับว่ามาเหยียบย้ำการต่อสู้ของเมืองหัวกั๋วของพวกเรา!ฉันมีสิทธิ์ จำเป็นต้องใช้อาวุธปืนเพื่อป้องกันตัวและตอบโต้ด้วยซ้ำ!”

หลังจากพูดจบ เขาก็ยื่นเอกสารไปที่มือของหยางหลิงกวง

ตำรวจรอบๆหลายคนก็เริ่มมุมเข้ามาดู หลังจากที่หยางหลิงกวงเปิดออก สีหน้าทุกคนต่างเปลี่ยนไปแล้วสูบหายใจลึกๆ

หยางหลิงกวงถึงกับงง ตบที่หัวตัวเองเบาๆ แย่แล้ว นายพลจัตวาของรัฐ...ตำแหน่งนี้ ใหญ่พอแล้ว เมื่อไหร่กันที่เขานั้นได้รับตำแหน่งนี้?!

สวีเอ้าเสวี่ยเห็นก็ตกใจมาก หันไปมองฉีเติ่งเสียน ยากที่จะเชื่อ ไอ้หมอนี่ไม่พูดไม่จาได้สถานะทหารมาได้ยังไง?

“คุณภู่ ทำไมคุณถึงโจมตีพนักงานราชการชั้นสูงของเมืองหัวกั๋วพวกเรา?!”หยางหลิงกวงทำได้เพียงมองภู่ซิงซ่านอย่างหน้ามืดๆ

หลังจากภู่ซิงซ่านได้ยินก็ถึงกับตะลึง แล้วพูดขึ้น: “อะไรนะ?ล้อเล่นอะไรกัน!เขา...เขาเป็นผู้นำสูงสุดของหน่วยทหาร ผู้นำนายพลจัตวา?!”

หยางหลิงกวงพยักหน้าแล้วพูด: “ไม่เลวเลย!คุณภู่ การกระทำของคุณ.....”

ภู่ซิงซ่านเป็นคนฉลาด เคยเจอมาเยอะ รู้ว่าเวลานี้อะไรควรยอมรับและไม่ควร

เขาคิด รีบเปิดปากพูดกับหยางหลิงกวง: “คุณปลัดหยาง นี่ไม่ใช่คำสั่งของฉัน แต่เป็นความคิดของบอดี้การ์ด ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน!”

หยางหลิงกวงรู้สึกว่านี่คือการจัดการที่ดีที่สุดแล้ว ดังนั้นเลยไม่ได้ตามถามภู่ซิงซ่านและไม่ได้เปิดโปรงเขา คนอื่นๆก็ไม่มีทางรู้

“พูด ทำไมคุณถึงจะต้องแอบโจมตีพลทหารของเมืองหัวกั๋ว?!”ภู่ซิงซ่านมองบอดี้การ์ดของตัวเองแล้วถามอย่างโกรธๆ