มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 476

ฉีเติ่งเสียนเห็นหยางกวงกวงเอาสัญญาความร่วมมือกลับมาแล้วโกรธ บ้าเอ๊ย เราเห็นด้วยกับนโยบายสนับสนุนของจังหวัด แต่สุดท้าย โรงพายบาลจังหวัดก็ออกคำสั่งแบบนี้?!

“คุณเป็นอะไร?เอาสัญญาความร่วมมือแบบนี้กลับมาได้ไง ไม่กลัวคนอื่นจะหัวเราะเอา?”ฉีเติ่งเสียนถามแล้วขมวดคิ้วขึ้นและดูไม่ค่อยมีความสุข

“ประธานฉี ฉันก็ไม่มีทาง....พวกเขาบอกว่าสามารถให้ได้แค่คำสั่งซื้อนี้”หยางกวงกวงพูดอย่างขมขื่น

ฉีเติ่งเสียนถาม: “อะไรเรียกว่าให้แค่คำสั่งซื้อนี้?เกิดอะไรขึ้น?”

หยางกวงกวงก็พูดขึ้น: “บอกว่าพวกเขานั้นมีช่องทางการซื้อเป็นของตัวเอง พวกเราไปช้าไปหนึ่งก้าวพวกเราเลยไม่ได้ ยาพวกนี้ พวกเขายอมลงนานก็เพื่อไว้หน้าของจังหวัด!”

ฉีเติ่งเสียนตบลงบนโต๊ะแล้วหัวเราะขึ้น โรงพยาบาลจังหวัดตงไห่นี้บ้าไปแล้ว

ไม่ยอมร่วมมือก็ไม่ยอมสิ ยังจะมาทำวิธีน่าเกลียดแบบนี้น่าตีจริงๆเลย

หลี่อวิ๋นหว่านก็ขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น: “ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้คุยกับเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้กลับมากลับคำ?นี่มันหมายความว่าไง?”

หยางกวงกวงพูด: “ฉันก็ไม่รู้ แต่ว่าฉันรู้สึกว่าท่าทางของผู้นำโรงพายาบาลนั้นแปลกๆ”

หลี่อวิ๋นหว่านพูด: “คุณไม่ได้ไปล่วงเกินใครใช่ไหม?”

“หลี่อวิ๋นหว่านคุณกำลังพูดอะไรอยู่ ฉันทำงานมานานขนาดนี้ ไม่รู้จักหลักทำนองคลองธรรมเลย?”หยางกวงกวงตอบกลับอย่างไม่พอใจ

“ได้....”หลี่อวิ๋นหว่านหัวเราะแล้วแอบรู้สึกแปลกใจ

ฉีเติ่งเสียนพูดเบาๆ: “อย่างนั้นง่ายเลย พวกเราก็ไปถามที่โรงพยาบาลแห่งจังหวัดให้ชัดเจนก็รู้แล้วไม่ใช่หรอ จะดูว่าพวกเขานั้นจะว่ายังไง!”

จังหวัดให้การสนับสนุนนโยบายอย่างชัดเจนและขอให้โรงพยาบาลในพื้นที่ซื้อจากเทียนไล่เภสัชกรรมให้ได้มากที่สุด อย่างไรก็ตาม เมื่อถึงเวลาลงนามในสัญญา พวกเขาได้รับยาที่มีกำไรต่ำจำนวนมากเท่านั้น ซึ่งเห็นได้ชัดว่าผิดปกติ

คุณสามารถซื้อสิ่งต่างๆ เช่น ไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์และน้ำยาฆ่าเชื้อได้จากร้านขายยาริมถนน และกำไรต่อขวดก็อาจแค่ไม่กี่สตางค์

ยาที่ราคาสูง ขายดีและกำไรสูง แทบจะไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ

ถ้าเทียนไล่เภสัชกรรมเพิ่งพาแค่กำไรแค่นี้เพื่ออยู่ต่อ ถ้านั้นปิดกิจกรรมแล้วล้มละลายไปเลย กำไรแค่นี้ ไม่เพียงพอต่อการดำเนินงานด้วยซ้ำ

ฉีเติ่งเสียนรีบพาหยางกวงกวงและหลี่อวิ๋นหว่านไปที่การแพทย์ประจำจังหวัด แล้วเข้าไปที่ห้องทำงานของ ผอ.

ผอ.หูเต๋อ ก็ไม่ได้บอกให้ลูกน้องแจ้งว่าเขาไม่อยู่ แต่ว่าให้ทั้งสามเข้ามาอีกทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ผอ.หู พวกเราเทียนไล่เภสัชกรรมเพิ่งก่อตั้ง ผู้อำนวยการจังหวัดก็ให้การทักทายพวกเราแล้ว ทำไมการนำเข้ายาครั้งนี้ ถึงเป็นแบบนี้?”ฉีเติ่งเสียนเปิดปากแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่เกรงใจ

“ประธานฉี ฉันก็ไม่มีทางเลือก....คำสั่งซื้อที่ให้พวกคุณ ถือว่าแบ่งให้เต็มที่แล้ว”หูเต๋อดื่มชาแล้วยิ้มพูดขึ้น

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างนิ่งๆ: “อ่อ?อย่างนั้นคำพูดของผู้อำนวยการจังหวัดก็ไม่มีผลอะไรสิ ผอ.หูไม่อยากไว้หน้าอันนี้ใช่ไหม!”

หูเต๋อพูดอย่างนิ่งๆ: “ประธานฉีก็อย่าใช้ผู้อำนวยการจังหวัดมาขู่ฉัน มันใช้อะไรกับฉันไม่ได้ ฉันเป็น ผอ.ของการแพทย์ประจำจังหวัดมายี่สิบปีแล้ว การดำเนินการทางแพทย์ประจำจังหวัด ฉันพูดแล้วถึงมีน้ำหนัก”

คิ้วของฉีเติ่งเสียนกระตุก ชายแก่นี่เก่งดีนี่!

“ผอ.หู พวกราก็พูดตามตรงเลยไม่อ้อมนะ คำสั่งซื้อที่คุณให้มา กำไรนั้นน้อยมากๆ ยากที่จะดำเนินการต่อไปได้”

“ฉันก็ไม่อยากไปรบกวนผู้นำในจังหวัดมาก คุณดูสิว่ายังสามารถให้ช่องว่างแก่พวกเราได้ไหม?เช่น ลองใช้ยาตามใบคำสั่งของแพทย์”

ฉีเติ่งเสียนพับมือแล้วเปิดปากถามขึ้น

หูเต๋อส่ายหัวแล้วพูดขึ้น: “ประธานฉี โรงพยาบาลของเราก็มีช่องทางการจัดซื้อเป็นของตัวเอง ยาที่พวกคุณมันสุดๆของพวกเราแล้ว และไว้หน้าผู้นำจังหวัดมากพอแล้ว!”

“แต่ว่า ในเมื่อคุณมาถึงที่แล้ว แบบนั้นฉันก็ปฏิเสธเลยมันก็ไม่ดี”

“เอาแบบนี้ ฝากเลขาหยางไว้กับฉัน และสั่งยาที่ต้องสั่งโดยแพทย์ทั้งสองอย่างนี้ให้พวกคุณ”