ใช้แค่หัวแม่เท้าคิด เวอร์จิน่าก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นตอนที่อิเลียน่า จินวากับฉีเติ่งเสียนไม่กลับบ้าน
ไม่อย่างนั้นวันนี้เขาจะมาช่วยเธอจัดกระเป๋าเองถึงที่นี่ได้อย่างไร
“เวอร์จิน่า ฉันจะไปทักทายประธานหม่าด้วย” ฉีเติ่งเสียนบอก “ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำเถอะ อาศัยตอนที่ยังอ่อนวัย ฉันช่วยเธอมาถึงได้แค่นี้เท่านั้น”
“ขอบคุณค่ะประธานฉี” เวอร์จิน่าเอ่ยอย่างน่าเอ็นดูสงสาร
อิเลียน่า จินวาจับมือเวอร์จิน่าอย่างแผ่วเบาและพูดว่า “เชื่อในพระเจ้า แล้วพระเจ้าจะให้คำตอบแก่เธอ”
เวอร์จิน่าถอนหายใจด้วยความอิจฉาอิเลียน่า จินวา
“คนเรามีชีวิตแตกต่างกัน เธออย่าอิจฉาฉันเลย” อิเลียน่า จินวากล่าว
หลังจากพูดจบ เธอกับฉีเติ่งเสียนจึงออกไปจากที่พักที่หม่าหงจุนเตรียมไว้ให้พร้อมกัน
“จริงๆ แล้วเวอร์จิน่าเป็นเด็กที่น่ารักและใสซื่อคนหนึ่งเลย” อิเลียน่า จินวากล่าวกับฉีเติ่งเสียน
ฉีเติ่งเสียนแสร้งทำเป็นขี้เกียจฟังและไม่อยากใส่ใจความเห็นอกเห็นใจของอิเลียน่า จินวาที่เอ่อล้นขึ้นมา
เขาพาอิเลียน่า จินวาไปที่สำนักงานขายแห่งหนึ่งเพื่อหาที่อยู่ให้เธอ
อิเลียน่า จินวารู้บทบาทของตัวเองดี ดังนั้นฉีเติ่งเสียนว่าอย่างไรเธอก็ว่าอย่างนั้น ไม่เคยปฏิเสธเลย
คิดว่าต่อให้จัดคอกม้าให้เธอก็คงจะเต็มใจอยู่
“แทนที่จะเชื่อฟังฉันทุกอย่าง เธอต้องรู้จักปฏิเสธเสียบ้าง” ฉีเติ่งเสียนเอ่ยอย่างจนปัญญา
“ฉันเองก็รู้จักคำว่าแสร้งปล่อยเพื่อจับเหมือนกัน แต่ถึงยังไงคุณก็คือที่พึ่งเดียวของฉัน ดังนั้นมันจะดีกว่าถ้าฉันชื่อฟังคุณ” อิเลียน่า จินวายังคงรักษารอยยิ้มไว้ได้เสมอ
ฉีเติ่งเสียนคิดว่าถ้าเธอโกรธบ้างเป็นครั้งคราวแบบหลี่อวิ๋นหว่าน ชีวิตนี้อาจจะมีรสชาติน้อยลง แต่ถ้าเธอเชื่อฟังตลอดแบบนี้ก็คงจะดีไม่น้อย
เขาเองก็ไม่ใช่คนชักช้ายืดยาด ดังนั้นเขาจึงเลือกแบบบ้านขนาดใหญ่ในชุมชนระดับสูง มีพื้นที่ใช้สอยหนึ่งร้อยหกสิบตารางเมตร นอกจากนี้ยังตกแต่งไว้พร้อม สามารถย้ายเข้ามาอยู่ได้ทันที
แน่นอนว่าค่าใช้จ่ายย่อมไม่ใช่ถูกๆ หมดไปหกล้านกว่าหยวน
แต่ถึงอย่างนั้นฉีเติ่งเสียนก็รู้สึกว่ามันคุ้มค่า จ่ายหกล้านเพื่อเลี้ยงดูนกคีรีบูนที่มีความสามารถรอบด้านแบบนี้ย่อมเป็นธุรกิจที่คุ้มค่าอย่างไม่ต้องสงสัย ถ้าเป็นรัฐบาลประเทศเสวี่ยก็อาจจะใช้เงินไม่น้อยกว่าสองร้อยล้านเพื่อฝึกฝนเธอ
“ต่อไป ที่นี่จะเป็นบ้านของฉันเหรอ” อิเลียน่า จินวารับกุญแจจากมือของฉีเติ่งเสียน ทันทีที่เปิดประตูออกก็รู้สึกราวกับอยู่อีกโลก
“ใช่ นี่คือบ้านของเธอ” ฉีเติ่งเสียนบอก
อิเลียน่า จินวาแบ่งกุญแจและมอบให้ฉีเติ่งเสียน เธอเอ่ยยิ้มๆ ว่า “นี่ก็เป็นบ้านของคุณเหมือนกัน คุณจะมาเมื่อไรก็ได้ ไม่จำเป็นต้องถามฉัน”
แน่นอนว่าฉีเติ่งเสียนต้องรับกุญแจไว้ หลังจากกลับไปเขาคิดจะเปลี่ยนกุญแจเป็นแบบปลดล็อกด้วยลายนิ้วมือหรือรหัสผ่านเพราะเกรงว่าถ้าตัวเองมีกุญแจสำรองติดตัวเพิ่ม มันจะมีพิรุธจนทำให้ถูกจับได้ง่ายๆ
ความละเอียดอ่อนในเรื่องนี้ เรียกได้ว่ารองหัวหน้าใหญ่แทบจะถอดแบบมาจากขงเบ้ง
“แต่เวลาฉันจะเข้าไปอยู่ในผ้านวมของคุณ ฉันจะถามความเห็นของคุณก่อน!” อิเลียน่า จินวาพยายามก้มตัวถอดรองเท้าส้นสูงออกและหันมาขยิบตาอย่างกรุ้มกริ่ม
ฉีเติ่งเสียนสูดลมหายใจเย็นๆ เพื่อระงับความปรารถนาอันชั่วร้ายที่อยากจะกดเธอกับตู้รองเท้าที่อยู่ข้างประตูเสียเดี๋ยวนี้
หลังจากเข้าไปในบ้าน อิเลียน่า จินวาก็ตื่นเต้นดีใจราวกับนกน้อยที่ได้กลับรัง เธอมองนั่นแตะนี่ ทุกสิ่งในบ้านดูเหมือนจะมีค่าดั่งทองคำ ควรค่าที่เธอจะทะนุถนอมด้วยชีวิต”
ฉีเติ่งเสียนถามว่า “เธอเข้าไปที่หยานจืออิงตั้งแต่ตอนที่อายุยังไม่ถึงสิบขวบ เธอในตอนนั้นยังไร้เดียงสามาก การล้างสมองของประเทศเสวี่ยรุนแรงมาก เธอรักษาตัวให้มีสติได้อย่างไร”
อิเลียน่า จินวายิ้มและบอกว่า “อิสรภาพก็เหมือนขนนกที่ไม่อาจกักขังไว้ได้”
ฉีเติ่งเสียนส่งเสียงชื่นชม รู้สึกว่าประโยคนี้แฝงไปด้วยรสชาติของความเป็นนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่
“บ้านหลังนี้ใหญ่มาก อยู่คนเดียวมันโล่งเกินไป!” อิเลียน่า จินวาเอ่ยอย่างใจคอเหี่ยวแห้งหลังจากเดินวนไปวนมาหลายรอบ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: มังกรผู้ทรงพลัง
ตั้งแต่ตอนที่ 217 ถ้าไม่อัพให้เต็มตอนก็คงต้องเลิกอ่านถาวรแล้ว...
อัพอีกวันไหนคะรับ...
ตอนละ6/7บรรทัด อัพใหม่ที...
ข้อความหายอีกแล้วครับ 280-284...
คนอัพไม่ดูเลยเหรอครับมันมาไม่กี่บรรทัดเอง...
ขาดตอนเลยครับ เนื้อหาไม่ครบแบบนี้...
ทำไมแต่ละตอนมันสั้นจัง...
253-264 ทำไมสั้นจังครับ...
ถ้าอัพมาแค่4, 5บรรทัดเลิกอัพเถอะ...
242 - 246 ข้อความขึ้นไม่ครบครับ...