มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 542

ในตอนแรกฉีเติ่งเสียนลังเลก่อนที่จะยอมรับความมีน้ำใจของฟู่เฟิงหยุน เพราะเขากลัวปัญหาเหล่านี้

ถ้าเขาต้องรอจนถึงตอนนี้ เขาก็คงจะฆ่าไปนานแล้ว จะได้ไม่มีใครมาจะจู้จี้จุกจิกกับเขาได้

อิเลียน่า จินวา ออกมาจากห้องอาบน้ำและเปลี่ยนเป็นชุดนอนการ์ตูนขนฟูๆ เธอดูเหมือนน้องสาวข้างบ้าน

ผู้หญิงจากค่ายหยานจืออิงมักเป็นแบบนี้ พวกเธอสามารถเป็นเหมือนอะไรก็ได้ที่พวกเธอสวมใส่ พวกเธอสามารถเล่นได้หลากหลายบทบาท และไม่สามารถพบข้อบกพร่องใดๆ

เธอตกใจเมื่อเห็นฉีเติ่งเสียนกำลังทำอาหารอยู่ในห้องครัว แต่ในใจเธอกลับมีรู้สึกมีความสุข เธอลองจินตนาการว่าเธอแต่งงานแล้ว สามีกำลังทำอาหารอยู่ที่บ้าน รอเธอกลับมาจากที่ทำงาน

“อิสรภาพก็เหมือนกับขนนกที่ไม่สามารถกักขังไว้ได้ เมื่อลมพัดผ่าน มันก็จะล่องลอยไป” อิเลียน่า จินวา อดไม่ได้ที่จะนึกถึงประโยคหนึ่งที่ในรุ่นพี่ของเธอเคยกล่าวเอาไว้ด้วยความจริงใจ

มื้อเย็นไม่หรูหราแต่อร่อย อิเลียน่า จินวารู้สึกพอใจมาก

แล้วเธอจึงถามว่า “คุณ คืนนี้คุณอยู่ที่นี่ด้วยไหม?”

ฉีเติ่งเสียนพูด: “ไม่ล่ะ คุณพักผ่อนเยอะๆ เถอะ พรุ่งนี้อย่าลืมไปทำงานที่เซี่ยงกรุ๊ป ฉันไม่อยากรบกวนคุณมาก”

อิเลียน่า จินวาพูดอย่างอ้อมแอ้ม: “นี่ไม่ใช่การรบกวน แต่เป็นการให้กำลังใจ”

ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวแล้วพูดว่า: “คุณไม่จำเป็นต้องทำให้ฉันพอใจ นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องทำ เพราะคุณกำลังจะมีชีวิตใหม่”

แม้ว่าวันนั้นอิเลียน่า จินวาจะอยู่ภายในเตียงด้วยกัน แต่เขาก็ยังเชื่อว่านั้นเป็นเพียงความปรารถนาเพื่อความอยู่รอดของหญิงสาว และเธอต้องการที่จะประจบประแจงเขาเพื่อที่ชีวิตของเธอจะได้ปลอดภัย

“ฉันไม่ได้จะทำให้คุณรู้สึกพอใจ คุณช่วยชีวิตฉันไว้และพร้อมที่จะให้อิสระกับฉัน คุณไม่คิดว่าฉันจะหลงรักคุณบ้างเหรอ?” อิเลียน่า จินวา พูดด้วยความไม่พอใจ

ในตอนที่กำลังพูดประโยคเหล่านี้ เธอดูน่าสงสาร สับสนทำอะไรไม่ถูก ซึ่งทำให้คนมองรู้สึกน่าสงสาร

ฉีเติ่งเสียนรู้ว่าอิเลียน่า จินวาเป็นผู้หญิงจากค่ายหยานจืออิง เธอได้รับการฝึกฝนมาเป็นพิเศษในการแสดงอารมณ์เหล่านี้

อิเลียน่า จินวาแสดงความรู้สึกหดหู่ “แล้วต้องทำอย่างไร คุณถึงจะเชื่อ?”

“เรื่องราวของฮีโร่ที่ช่วยเหลือสาวงามมีมาตั้งแต่สมัยโบราณ และความรู้สึกมักเกิดขึ้นหลังจากผู้หญิงได้รับการช่วยเหลือ”

“ตรรกะของอารมณ์มักสอดคล้องกับตรรกะของเรื่องราว มันเป็นกฎแห่งธรรมชาติ”

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะก่อนจะพูดว่า “ฉันคิดว่าในตอนนี้จิตใจของคุณแค่คงสับสน คุณต้องสงบสติอารมณ์ พิจารณาใหม่ดูอีกสักรอบ”

“ไม่มีอะไรจริงไปกว่านี้แล้ว”

อิเลียน่า จินวาเม้มริมฝีปากของเธอ คิดกับตัวเอง และทันใดนั้นก็เห็นด้วยกับคำพูดของจางโหรวที่เขาเคยตำหนิ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้อิเลียน่า จินวาก็ไขว้ขาเรียวเล็กของเธออย่างเงียบ ๆ แล้วยกขาขึ้นเผยให้เห็นน่องที่กลม เรียวของเธอ

น่องขา ถูกหุ้มไว้ด้วยถุงน่องสีดำ

“เฮ้ ใครเขาจะใส่ชุดนอนอยู่บ้านกับถุงน่องกัน? ยัยนางฟ้าคนนี้ฉลาดมาก เธอวางแผนไว้แล้วแน่ๆ!” ฉีเติ่งเสียนกลอกตา

“คุณยังออกไปไม่ได้” อิเลียน่า จินวาลุกขึ้นยืนตรงเดินไปที่ประตู ยกแขนขวางประตู

“ซุปไก่ไม่มียาพิษ ดื่มในตอนที่ยังร้อน แล้วฉันจะไม่รบกวนคุณอีก” ฉีเติ่งเสียน

“?????” อิเลียน่า จินวามองเขาด้วยเครื่องหมายคำถามบนใบหน้า โดยไม่รู้ว่าคำพูด ของเขาหมายถึงอะไร

ฉีเติ่งเสียนพูด: “ถ้าคุณไม่หลีกทาง ฉันก็จะใช้ความรุนแรง!”

อิเลียน่า จินวา: “วันนี้ฉันจะใช้ทักษะที่ได้เรียนรู้จากค่ายหยานจืออิงแค่10%!”

ฉีเติ่งเสียนหายใจเข้า ครั้งที่แล้ว 1% ให้ตายเถอะ ถ้า 10% จะมีพลังขนาดไหน?

เมื่อถูกขว้างแถมโดนคุกคาม จากตัวแทนหญิงสาวจากประเทศคู่ต่อสู้ ที่ขู่ว่าจะใช้ทักษะเพียง 10% ฉีเติ่งเสียนเจ้านายที่แสนใจดีจะไม่ให้มาเป็นคู่ต่อสู้ได้อย่างไร?

พวกเขาเป็นตัวแทนของคนที่ต้องดิ้นรนต่อสู้ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องใช้พลังอำนาจอย่างมาก

เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกทำร้าย ทำได้เพียงลืมจุดยืนที่มุ่งมั่นเหล่านั้นลงไป